Στην εξεταστική κάνεις τα πάντα εκτός απ’ το να διαβάσεις

Κι έρχεται κάποτε ο Ιανουάριος, και πλησιάζει απειλητικά ο Ιούνιος, κι οι πρώτες σκέψεις περί εξεταστικής έχουν αρχίσει να γεννιούνται στο κεφάλι σου ήδη απ’ τον προηγούμενο μήνα. Μα εσύ κάνεις πως δε βλέπεις, ούτε ακούς, και τις κλειδώνεις στο ντουλαπάκι του μυαλού σου για να μην ξαναβγούν. Οι άτιμες, όμως, όσο πλησιάζει ο καιρός ξετρυπώνουν όλο και πιο συχνά, όσο παλεύεις με νύχια και με δόντια να αντισταθείς.

Κάνεις τον αναίσθητο και πας να ξεγελάσεις τις τύψεις σου, λέγοντας: «Έχω καιρό ακόμη, θα φτιάξω ένα σωστό πρόγραμμα κι όλα θα πάνε κομπλέ». Κατά βάθος το πιστεύεις, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως οι μέρες έχουν περάσει κι ακόμη και τον ύπνο σου να χάσεις, και 24 ώρες την ημέρα να διαβάζεις, πάλι δε φτάνουν για να περάσεις όλα τα μαθήματα του εξαμήνου.

Κρύος ιδρώτας λούζει το μετωπάκι σου, μα αρνείσαι να το αποδεχτείς. Ανοίγεις το κινητό, παίρνεις το κολλητάρι απ’ τη σχολή ή στέλνεις φωνητικό στην ομαδική συνομιλία, λέγοντας τον πόνο σου κι ευελπιστώντας να νιώθουν κι άλλοι το ίδιο. Βροχή τα emoji με τα κλάματα και τα αυτοκόλλητα που χορεύουν γελώντας. Απαντάς στη βιντεοκλήση, μαζεύεται το παρεάκι και ξεκινούν τα αστεία περί αλλαγή σχολής και 10%. Γελάτε με την ψυχή σας και ξαφνικά το πράγμα σοβαρεύει. Ο πιο θαρραλέος συντονίζει την ομάδα και δίνει tips για το πρόγραμμα. Μια αίσθηση αισιοδοξίας πλημμυρίζει το μυαλό σας. Κλείνετε το κινητό με σκοπό να διαβάσετε και δίνετε ραντεβού στο διάλειμμά σας.

Χρησιμοποιείς τη λογική, μαζεύεις σημειώσεις, ύλη κι οργανώνεσαι. «Θα περάσω και τα 5 μαθήματα» λες «δυο μέρες είναι αρκετές» -τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Περνά η μισή ώρα και θυμάσαι να φτιάξεις ένα καφεδάκι. Περνά η μια ώρα και σαν να νιώθεις λίγο αδύναμος. Ένα τοστάκι θα κάνει τη δουλειά του. Ξανασηκώνεσαι. «Μέχρι να ψηθεί ας ανάψω τηλεόραση, ας δω καμιά ιστορία στο Instagram» και ξαφνικά κοιτάς το ρολόι κι έχουν περάσει δυο ώρες. Ώρα για φαγητό, γιατί ένα τοστάκι τι να σου κάνει; Αυτός ο κορεσμός φέρνει μια αίσθηση υπνηλίας και το κρεβάτι σού φωνάζει να το αγκαλιάσεις. Μια ώρα ύπνου πάντα βοηθάει. Ξυπνάς μετά από 3 ώρες, άλλος ένας καφές στην κούπα και ξεκινάς.

Σαν σηκώνεις το κεφάλι όμως, βλέπεις πάνω στο επιπλάκι δεξιά ένα σύννεφο σκόνης. Γίνεται έμμονη ιδέα. Πρέπει να το καθαρίσεις τώρα. Κι έπειτα βλέπεις κι αυτά τα ρούχα που βρίσκονται στη γνωστή καρέκλα. Σκέφτεσαι «η τέλεια ώρα να βάλω πλυντήριο, να φάω κάτι, να δω καμιά σειρά και θα διαβάσω μετά». Το μετά, όμως, δεν έρχεται ποτέ, καθώς ξυπνάς στον καναπέ στις 12 την επόμενη μέρα. Πάμε πάλι απ’ την αρχή.

Και δεν είναι ότι φταις εσύ, μα τον υπόλοιπο καιρό έχεις τόσα πράγματα να κάνεις που η καθαριότητα του σπιτιού έχει δευτερεύοντα ρόλο. Τώρα είναι η σωστή στιγμή και γι’ αυτό, και για την εσωτερική σου αναζήτηση, αλλά και για να τελειοποιήσεις τις μαγειρικές σου ικανότητες. Έτσι, σε αντίθεση με τα μαθήματα, οι μέρες περνούν και δε νιώθεις καμία τύψη, μέχρι βέβαια να βγουν τα αποτελέσματα και να ρωτήσουν οι γονείς για τη βαθμολογία.

Καταρρακώνεσαι τότε, νιώθεις ανίκανος και βάζεις στόχο στο επόμενο εξάμηνο να μη χάσεις καμία παράδοση. Ξεκινά, όμως, κι αυτό κι εσύ δεν έχεις ξεκουραστεί απ’ το διάβασμα της εξεταστικής. Παίρνεις ένα μικρό ρεπό, λοιπόν, μέχρι την επόμενη. Κι όλο αυτό αποτελεί έναν φαύλο κύκλο που σταματά όταν τα χρόνια περνούν και πλέον βαριέσαι να γυρνάς από μπαρ σε μπαρ κι από καφετέρια σε καφετέρια.

Πάραυτα, αξίζει να εκτιμήσουμε την αξία αυτής της περιόδου. Κι αυτό γιατί ανακαλύπτουμε τις δυνάμεις του εαυτού μας. Ερχόμαστε πιο κοντά με τα φιλαράκια μας και γινόμαστε το αστέρι της μαμάς στην καθαριότητα. Είναι οι μέρες που ξεκινάμε τις καλύτερες σειρές, που μαγειρεύουμε τα νοστιμότερα φαγητά, που απλώνουμε τα ωραιότερα πλυντήρια και κάνουμε τα δυνατότερα hangovers. Όλα αυτά, βέβαια, μες στο άγχος και την αγωνία του διαβάσματος.

Άλλωστε, είναι η περίοδος που δίνει ένα ισχυρό στίγμα στις μνήμες των φοιτητικών μας χρόνων. Η περίοδος που θα θυμόμαστε χρόνια μετά και θα αφηγούμαστε στα παιδιά μας ως παραδείγματα προς αποφυγή. Τα χρόνια που η ανεμελιά μας ήταν πιο πάνω απ’ τα μυαλά μας.

Με δύο λέξεις; Τα καλύτερα χρόνια!