Αγαπητέ άγνωστε,
Γράψε· απλά γράψε. Μην γκρινιάζεις λέγοντας ότι δεν ξέρεις πώς. Ένα χαρτί είναι κι ένα μολύβι, ή λίγο μελάνι, ή ένα πληκτρολόγιο. Είναι λέξεις στη σειρά, σε προτάσεις, σε παραγράφους, σε τοίχους, σε ποτήρια κολονάτα -που μας έσπασαν αντί να τα σπάσουμε. Είναι το αλκοόλ μες στα ποτήρια κι ο κόσμος γύρω απ’ αυτά.
Δε θυμάμαι ποιος, -εγώ δεν ήμουν σίγουρα-, αλλά κάποιος τέλος πάντων είπε «συγγραφέα δε σε κάνουν τα βιβλία, αλλά το να γράφεις». Και θα μπορούσα να ψάξω και να βρω τ’ όνομά του, αλλά αυτός ο άνθρωπος μάλλον δε δίνει δεκάρα τσακιστή για το αν θα τον αναγνωρίσω εγώ ή εσείς. Γιατί έγραψε. Πήρε το μέσα του, το έκανε έξω, το γύρισε, το φύτεψε, το πέταξε, το πότισε, το έβρισε, το ήπιε. Ξεροσφύρι.
Αυτός ο άνθρωπος δεν έμεινε στο «και μένα μ’αρέσει να γράφω, αλλά…»
Αλλά τι;
Σ’ αρέσει να γράφεις ή σ’ αρέσει η ιδέα ότι θα μπορούσες να είσαι ένας από τους τυχερούς ανθρώπους που φοράνε τις πιτζάμες τους, δουλεύουν από το σπίτι τους, πίνουν καφέ και βγάζουν πολλά λεφτά; Γιατί αν αυτό σ’ αρέσει, ψήσε καφέ να στα πω. Σε μια χώρα και μια κοινωνία ασθματική, που δουλεύει όσο και τα φανάρια της, που μόνο πράσινο και κόκκινο δείχνει, που ξεχνάει τ’ άλλα χρώματα, οι συγγραφείς και κάθε καλλιτέχνης, είτε κάνουν κι άλλη δουλειά, είτε ζουν με ψίχουλα, είτε είναι η εξαίρεση.
Κι όσοι δεν είμαστε η εξαίρεση -που ίσως να μην αξίζαμε να γίνουμε-, κρατάμε τα ίδια ξεφτισμένα βιβλιαράκια που κρατούσαμε παιδιά. Ακούμε τον ίδιο δήθεν κουλτουριάρικο μονόλογο για το «γιατί η Λολίτα, δεν είναι τέχνη», από τους ίδιους ανθρώπους που βλέπουν Σεφερλή -συγγνώμη αν με ακούσατε να ξερνάω-, δεχόμαστε σχόλια που θυμίζουν χούντα και με πείσμα δίνουμε ζωή σε ζευγάρια από γράμματα.
Θυμόμαστε τους δασκάλους να μας λένε «το γράμμα γ μοιάζει με ανάποδο ψαράκι, να δείτε», κι εμείς το ψαράκι το βλέπουμε ακόμα κάθε φορά που γράφουμε ένα «γ», και χαιρόμαστε πολύ όταν χρησιμοποιούμε το δίφθογγο «γγ», γιατί το πρώτο ψαράκι έχει παρέα. Από εκείνη τη μέρα στο σχολείο, βλέπουμε θάλασσες μ’ ένα «γ» και πύργους μ’ ένα «π», γράφουμε ιστορίες με γλάρους και τις τιγκάρουμε στα «ω», έτσι, στην υγειά αυτών που μας έμαθαν γλώσσα κι από τότε πάει ροδάνι.
Και οι περισσότεροι δεν πληρωνόμαστε όχι, γράφουμε για εμάς, γιατί έχουμε να πούμε κάτι, γιατί κανείς δεν ακούει πραγματικά, γιατί κάποια πράγματα πρέπει να γραφτούν κι αν δεν το αναγνωρίζει κανείς άλλος, το αναγνωρίζουμε εμείς. Γιατί κάποια πράγματα δεν πρέπει να ξεχαστούν. Πρέπει να τα θυμόμαστε.
20 Μαρτίου 2021: Η Τουρκία είπε «όχι» στην προστασία των γυναικών, ο Ερντογάν δηλώνει την απομάκρυνση της χώρας από τη διεθνή σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την καταπολέμηση της βίας σε βάρος των γυναικών. Η Κωνσταντινούπολη οργίζεται και κλαίει, η Σμύρνη κι η Άγκυρα ακολουθούν.
Δευτέρα 20 Μαρτίου 2021: Οι Ταλιμπάν επιστρέφουν στην εξουσία, οι γυναίκες φοράνε μπούρκα, 149 άνθρωποι σφαγιάστηκαν το 2014 άδικα. Άνθρωποι κρέμονται από τα αεροπλάνα με την ελπίδα να διαφύγουν από την Καμπούλ.
Στις 13 Νοεμβρίου ολοκληρώθηκε η διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή. Οι βασικές πρωτοβουλίες που πάρθηκαν φτωχές και λίγες. Τα νέα όχι ιδιαίτερα ευχάριστα καθώς η διατήρηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη κάτω από 1,5°C παραμένει μακριά.
Σ’ άλλα νέα μερικοί γκρινιάζουν γιατί παπαριάζει το χάρτινο καλαμάκι στον καφέ -αντί να τα χρησιμοποιούν από την ώρα που βγήκε-, θεωρούν τους εαυτούς τους άτυχους επειδή δεν έχουν πάρει ακόμα καινούριο μπουφάν για τα κρύα -έριξε μέχρι και στην Αθήνα, πώς να το κάνουμε;- και τολμούν να κατηγορούν τη Γεωργία και την κάθε Γεωργία που πήγε σε πάρτι.
Σ’ άλλα νέα, μερικοί συγγραφείς παίρνουν το ρόλο του δημοσιογράφου για να σου μιλήσουν γι’ όλα αυτά, απλά εσύ δημοσιογράφους βλέπεις μόνο σ’ ειδήσεις. Μερικοί συγγραφείς γράφουν ιστορικά κι επιστημονικά βιβλία και μερικοί άλλοι πασχίζουν να δώσουν μια σατιρική νότα σ’ όσα συμβαίνουν όσο προσπαθούν για την καλύτερη δυνατή ενημέρωσή σου. Όσο άλλοι δημιουργούν καινούριους κόσμους για να ξεχάσεις έσυ τον δικό σου που χωλαίνει.
Σ’ άλλα νέα γράφουν όλοι: ανεξαρτήτως φύλου, ανεξαρτήτως επαγγέλματος κι ανεξαρτήτως καταγωγής. Γράφουν όσοι θέλουν κι όσοι γουστάρουν. Κάποιοι γράφουν για να θυμάσαι το Γρηγορόπουλο, την Ελένη και την Καρολάιν. Άλλοι γράφουν για να το ξεχάσεις.
Κάποιοι γράφουν για να νιώσεις άσχημα που σε ενοχλούν οι βιοδιασπώμενες σακούλες στο σούπερ μάρκετ κι άλλοι για να ενημερωθείς για την επιστήμη και τον πλανήτη.
Επομένως αν θέλεις να γράψεις κι εσύ γράψε. Μα σε παρακαλώ, μη μου πεις ιστορίες για πρίγκιπες που σώζουν νεαρά «άτυχα» κορίτσια. Μη μου πλάσεις μύθους για ρωμαλέους παλαιστές. Πες μου μια αλήθεια, μια μεγάλη. Μη με αποκοιμίσεις με το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Νανούρισε με, μ’ ένα τραγούδι του κόσμου.
Κι αν δε θέλεις να γράψεις, μη σώσεις. Μα μη μας διακόπτεις τις λέξεις μας.
Με εκτίμηση,
Κάποια που γράφει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
