Eπιστολή σε εσένα που πήρες το πτυχίο σου

Αγαπημένη μου κόρη,

Θυμάσαι; Πριν τέσσερα χρόνια είχα βάλει τα κλάματα στο προαύλιο του λυκείου με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και την εισαγωγή σου στη νομική σχολή Αθηνών. Το πείσμα και η επιμονή σου για ένα επάγγελμα που από παιδί έλεγες πως θα ακολουθούσες -και που δεν άλλαξε ποτέ στην πορεία- ήταν συγκινητικά. Θυμάμαι να θυμώνω που στο μηχανογραφικό σου είχες δηλώσει μόνο μια σχολή της επιλογής σου και αυτή σε μια πόλη τόσο μακριά από την οικογένειά σου. Όσο και αν προσπαθούσα να σε πείσω πως η Θεσσαλονίκη είναι τόσο κοντά και θα σε βλέπαμε πιο συχνά, εσύ ατάραχη και σίγουρη για την απόφασή σου μου έλεγες πως «αυτό είναι το όνειρο σου».

Και ήταν ένα όνειρο που δεν κοιμόσουν για να το δεις να γίνεται πραγματικότητα, αλλά έμενες ξύπνια βράδια ατέλειωτα πάνω από ένα βιβλίο. Φοβόμουν μήπως πάθεις κάτι αλλά γελούσες και μετρούσες αντίστροφα για το δρόμο της επιτυχίας σου. Τέσσερα χρόνια σπουδών. Τέσσερα χρόνια μακριά μου. Η μονάκριβή μου, που άνοιξε τα φτερά της και πέταξε. Και έφτιαξε δική της φωλιά και δική της ζωή. Κι εγώ, που απλά σε καμάρωνα και σε στήριζα. Ναι ξέρω πως υπήρχαν φορές που ήμουν εκνευριστική και απόλυτη. Δεν περίμενα να με καταλάβεις, αλλά δεν είχα άλλο τρόπο να εκφράσω την αίσθηση της απουσίας σου. Θαύμαζα τις αντοχές σου, τη δύναμη και την επιμονή που είχες για να τελειώσεις και να πας στον επόμενο στόχο σου. Και υπήρχαν βράδια που μου τηλεφωνούσες για να μου πεις πως δε θα γράψεις τίποτα την επόμενη στις εξετάσεις, που θύμωνες γιατί δεν ήσουν προετοιμασμένη. Μέχρι τη στιγμή που έμπαινες στην αίθουσα και τα ξεχνούσες όλα. Βιώναμε τη μοναξιά η μια της άλλης. Ο καιρός περνάει γρήγορα λένε αλλά περνούσε βασανιστικά αργά μακριά σου.

Ιανουάριος 2022. «Μαμά ετοιμάσου, έχουμε ορκωμοσία». Μέχρι να στεγνώσουν τα πρώτα δάκρυα χαράς ήρθαν και τα επόμενα. Και σήμερα στέκομαι έξω από την Ακαδημία Αθηνών και σε θαυμάζω να κρατάς το πτυχίο στο χέρι και να μου χαμογελάς. Το «πήραμε», γιατί έτσι νιώθω και ας ξέρω πως έχτισες το πρώτο σου σκαλί βάζοντας γερά θεμέλια μόνη σου. Κι είμαι τόσο περήφανη για σένα κι ας με πιάνει πού και πού μια μελαγχολία όταν παραδέχομαι πως δε με χρειάζεσαι πια.

Κοριτσάκι μου η ζωή σου τώρα ξεκινάει, όπως και κάθε άλλου παιδιού που ίδρωσε μαζί σου. Και σε κάθε βήμα που θα κάνεις εσύ μπροστά, εγώ θα είμαι ένα βήμα πίσω. Κράτησε την εμπιστοσύνη που έχεις στον εαυτό σου και προχώρα. Ακολούθησε τα σχέδιά σου και υποστήριξε τις αποφάσεις σου. Και μόνη σου θα πορευτείς στη ζωή σου, με τις δικές σου επιλογές. Όποιες και αν είναι αυτές να θυμάσαι πάντα πως θα είναι αποτέλεσμα δικών σου σκέψεων. Να δέχεσαι τις επιτυχίες ως καλωσόρισμα και να μαθαίνεις από τις αποτυχίες σου. Να υποστηρίζεις τα ναι και τα όχι σου, γιατί τα πιστεύεις και όχι γιατί σου τα επιβάλλουν. Να γελάς συχνά -είσαι τόσο όμορφη όταν γελάς. Να απαιτείς τον σεβασμό και να σκορπάς απλόχερα τον δικό σου. Μη σε τρομάζουν τα δύσκολα, γεννήθηκες για τα δύσκολα.

Όλη μας η ζωή είναι στιγμές. Κι εσύ ήδη ξεκίνησες να ζεις τις δικές σου, με πείσμα αποφασιστικότητα, τσαμπουκά και θέληση. Το ταξίδι σου, θα σου δώσει τις πιο έντονες από αυτές. Ζήσε το στο έπακρο λοιπόν, όρτσα τα πανιά σου και μπρος ολοταχώς. Και να γνωρίζεις πως ακόμη κι αν δε βρεις τη δική σου Ιθάκη πάντα θα βρίσκεις την αγκαλιά μου ανοιχτή, μονάκριβή μου.

Με αγάπη, η μαμά.