Eπιστολή στη Μαλβίνα

Μαλβίνα,

Ένα γράμμα, δεκάδες ερωτήματα. Μόνο έτσι θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτό το γράμμα. Για όλα αυτά που αναρωτιέμαι, για όλα όσα έχεις πει και θέλω απαντήσεις. Πώς τα κατάφερες έτσι; Πώς κατάφερες να γίνεις μποέμ και boss, να είσαι αντρικό-θηλυκό  και να κερδίζεις με το σαρδόνιό σου χαμόγελο και τις ανεπιτήδευτες ατάκες σου;

Πώς κατάφερες να γίνεις παράδειγμα κάνοντας κάθε αντιγραφή σου μια τραγική αποτυχία, μια μικρή και λίγη απομίμηση; Τελικά δεν ξεπερνούσες μόνο τους φραγμούς όσο ήσουν ζωντανή, αλλά και το καλούπι σου όταν έφυγες από τη ζωή. Πολύ σπάνια, ίσως και ποτέ, να έχω ζηλέψει στη ζωή μου κάποιον. Όχι γιατί δε μου έτυχε, αλλά γιατί κατέληξα πως αυτός που στα μάτια μου είναι τόσο αξιοζήλευτος έχει κάτι που εγώ δε μου το αναγνωρίζω. Άρα από το να τον ζηλεύω καλύτερα να τον θαυμάζω.

Και ‘συ, είχες όλα εκείνα τα εχέγγυα για να γίνεσαι αξιοθαύμαστη, χωρίς καν να χρειάζεται να το προσπαθείς. Κι ευτυχώς που υπήρξες, γιατί τίποτα δεν άλλαξε ακόμη κι όσα έχεις πει επαναλαμβάνονται στις ιστορίες καθημερινής τρέλας της δικής μου ζωής αλλά και των γύρω μου.

Χαίρομαι που μου έμαθες πως ακόμη και να νιώθω πως δεν ξυπνάω έξυπνη, είναι ευτυχία. Νομίζω πως κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται μόνο και μόνο για να συμβεί μια αλλαγή στον χρόνο, να κάνουν εκείνο το πέρασμά τους από τη ζωή και να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Και σένα μάλλον οι Μοίρες της Νικολακοπούλου γι’ αυτό σε προόριζαν με τη γέννησή σου.

Μαγειρική, έρωτες κι άντρες. Τρίπτυχο φωτιά για σένα και τα κείμενά σου. Πώς μαγείρευες έναν άντρα με ένα φαγητό σου κι έστηνες τον έρωτα γύρω του; Ποιες μυρωδιές ανέδυε που η δική σου όσφρηση ήξερε πως «Άντρας είναι ένας, ο άντρας μου»; Πώς χωράει σε ένα σώμα ένας απόλυτος έρωτας όπως εσύ τον αντιλαμβανόσουν; Πόσο έρωτα να νιώσεις και να γεμίσεις το μέσα σου για να λες πως «θέλω να συνεχίσω να προσφέρω στον άντρα που τώρα αγαπώ τον μόνο ρόλο που ένας αληθινός άντρας ξέρει να παίζει: τον ρόλο του προστάτη. Όλα τα άλλα τον άντρα τον τρελαίνουν.».

Γεμίσαμε τζάμπα μάγκες Μαλβίνα. Κι εσύ σήμερα θα είχες τόσο υλικό για να δημιουργήσεις. Μπορεί να διαφωνώ μαζί σου και να πιστεύω πως τελικά υπάρχουν προύχοντες και μη, υπάρχουν έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι κι όχι και κινούνται γύρω μας και μπαίνουν στις ζωές μας κι ίσως να αγαπήθηκαν, ίσως έγιναν τσιμπούρια στις σκέψεις μας. Κάποια τα διώχνουμε και κάποια είναι αθάνατα εις τους αιώνες των αιώνων. Για τα τελευταία ξέρω πως αφού τα τερμάτιζες με τα λόγια σου, δε θα ξανάριχνες δεύτερη ματιά. Άλλωστε εκείνο το γαλανό των ματιών σου δύσκολα θα το άντεχε κάποιος να το κοιτά για ώρα.

Αγαπώ το κόκκινο μόνιμο κραγιόν που φορούσες, σε αντίθεση με το μαύρο των μαλλιών σου. Γράφω κι εγώ, ήθελα να το ξέρεις. Και ξαναγράφω ό,τι με ταχύτητα κινείται γύρω μου. Ό,τι με ακουμπά, με ενοχλεί, με συγκινεί κι ό,τι δεν καταλαβαίνω για να το ξεψαχνίσω. Κι ό,τι τελικά είναι τόσο σπουδαίο που με κάνει να πέφτω στα χέρια ζωντανού Θεού. Κι όχι, ακόμη και σήμερα δε στέρεψαν οι Θεοί. Θα είχε φοβερό ενδιαφέρον να τους γνωρίσεις.

Υπήρχαν στιγμές που με τις λέξεις σου με έφερες στα όριά μου. Στιγμές που ήθελα απλώς και μόνο να απαντήσω με μια δική σου φράση για να μην έχει ατάκα να γυρίσει ο απέναντι. Συμφωνώ μαζί σου πως είναι ωραία η ζωή, αλλά όχι κάθε μέρα. Κι όχι, δεν αποτελώ ούτε εγώ την εξαίρεση του ανθρώπου που φέρνει τη σφραγίδα της μητέρας του. Και ξέρεις, ίσως τελικά μόνες μας να προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε τη σφραγίδα της μάνας μας πάνω μας. Αλήθεια την αφήνουμε φεύγοντας στις κόρες μας;

Κι έχω κι άλλη ερώτηση. Ξεπερνιούνται οι άνθρωποι; Σαν τις μόδες, όπως είχες πει κάποτε; Ίσως γι’ αυτό να είχες δημιουργήσει τελικά μια δική σου μόδα με το ντύσιμό σου. Κάτι θα ήξερες. Είμαι σίγουρη πως τώρα, αν διάβαζες το γράμμα μου, θα έλεγες από μέσα σου «άσε με κουκλίτσα μου». Αλλά μπορεί και όχι.

Κι εγώ, αν με διάβαζες, εκείνο που θα σου έλεγα χρησιμοποιώντας τα γραφόμενά σου είναι πως εσύ γλίτωσες και δεν είσαι πλέον σαν εμάς. Και χόρτασες. Γεμάτη, αυτάρκης, μισοσίγουρη. Συνέχιζε να τους γλεντάς όπου κι αν είσαι. Σε όποιο δικό σου κόσμο έχεις φτιάξει να κατοικείς.

Σε μια αντάμωση που κάποτε θα έρθει.

Με εκτίμηση,

Γεωργιάδου Ταρασία

Photo by Signialo.gr