Επιστολή στο φιλαράκι που δε μιλάμε πια

Αγαπημένη μου φίλη,

Μπορεί να έχουμε να μιλήσουμε χρόνια, μα οι κουβέντες μας ακόμα τριγυρνάν στο μυαλό μου. Όλα αυτά που κατά καιρούς συζητήσαμε, οι θεματικές που θα τολμήσω να πω πως είχαμε εξαντλήσει, δεν έφυγαν μέρα απ’ τη σκέψη μου όλο αυτό το διάστημα.

Αν υπήρχε βραβείο για το ποιος μπορεί να αναλύει καλύτερα καταστάσεις και να φτιάχνει πιθανά σενάρια, αδιαμφισβήτητα θα το κερδίζαμε. Σε καθημερινή βάση με το τηλέφωνο σκουλαρίκι, να μιλάμε με τις ώρες και να κλείνουμε μόνο όταν κάποια απ’ τις δυο μας είχε δεύτερη γραμμή. Και δωσ’ του οι μαντεψιές και οι προβλέψεις για να μην προκύψει τίποτα ξεκάρφωτο για το οποίο δε θα ήμασταν προετοιμασμένες. Καμιά φορά πέφταμε τόσο μέσα στις υποθέσεις μας που ήταν λες κι είχαμε δεύτερη δουλειά στο μαντείο των Δελφών. Κλήσεις άγρια χαράματα κι ας μην ήταν ο λόγος πρόβλημα υγείας, αλλά ένα μήνυμα που χρειαζόταν ένα δεύτερο ζευγάρι μάτια για να ερμηνευτεί ή ακόμα κι ένα θέμα ψιλοασήμαντο που όμως στάθηκε ικανό να προκαλέσει αϋπνίες.

Ξέραμε η μία τι σκεφτόταν η άλλη. Είχαμε απίστευτο συντονισμό κι ο τρόπος που λειτουργούσαμε ήταν λες και με τον καιρό είχαμε βρει παρόμοια πατήματα και αλληλοσυμπληρωνόμασταν. Ήμασταν αχτύπητο δίδυμο, τόσο διαφορετικές και παράλληλα τόσο ταιριαστές που θεωρώ πως οποιοσδήποτε μας χάζευε θα ζήλευε τη σχέση που είχαμε καταφέρει να αναπτύξουμε.

Τελικά τι στάθηκε εμπόδιο στη βαθιά φιλία που ένωνε και σήμερα δεν ανταλλάζουμε ούτε χρόνια πολλά; Δεν μπορώ να θυμηθώ κατά λέξη τις κουβέντες που ανταλλάξαμε εκείνη τη μέρα. Ήταν βαριές, παρεξηγηθήκαμε κι ένιωσα πως κάτι ξεριζώθηκε μέσα μου. Από εγωισμό κράτησα μούτρα κι έκανες κι εσύ το ίδιο, χωρίς να τα βάλουμε ποτέ κάτω και να λύσουμε το θέμα μας. Κάποια φάση έκανα προσπάθεια να ξαναγίνουμε όπως ήμασταν, όμως από μεριάς σου βρήκα ψυχρότητα και άμυνες. Θυμωμένες δε μας λες, όμως δεν ένιωσα πως είχαμε τη διάθεση να τ’ αφήσουμε όλα στην άκρη, να επανέλθουν τα γέλια μας, οι όμορφες στιγμές μας, σαν να μη μεσολάβησε τίποτα ικανό να κλονίσει αυτό που με τόσο κόπο είχαμε χτίσει.

Ήξερα εξάλλου πως οτιδήποτε είχε να κάνει με συναίσθημα εσένα σε παρέλυε. Έμπαινες στο κάστρο σου και δεν έβγαινες για κανέναν λόγο. Είτε είχες δίκιο είτε άδικο, δεν υποχωρούσες αν δεν έκανε ο άλλος το πρώτο βήμα. Αυτό ήταν κάτι που με ενοχλούσε και σου το είχα αναφέρει πολλές φορές. Ήσουν ανένδοτη, ισχυρογνώμων, αλλά αυτή σου επιμονή και το πείσμα σου ήταν απ’ τα στοιχεία που σε ξεχώριζαν και μ’ έκαναν να σε λατρέψω. Οξύμωρο μεν, αλλά εγώ μάθαινα απ’ τις δικές σου αντιδράσεις. Ήσουν μια γλυκιά επιρροή.

Ήσουν η αφορμή να κάνω σχέδια, ο άνθρωπος που πάντα εστίαζε στα ταλέντα μου, που δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω. Ακόμη και τις συννεφιασμένες μέρες εσύ με φώτιζες και μου έλεγες να σκέφτομαι δημιουργικά. Να δέχομαι τον πόνο ως έναυσμα για το επόμενό μου πλάνο. Σε λίγες μέρες θα εκδώσω το πρώτο μου συγγραφικό πόνημα κι εσύ είσαι η αιτία που το ξεκίνησα. Εσύ είσαι αυτή που μου είπες να γράψω ένα βιβλίο ν’ αφήσω κληρονομιά στον γιο μου. Μπορεί να μη με διαβάσει τώρα, να μην καταλαβαίνει, μα όταν μεγαλώσει θα ‘χει την ευκαιρία να με γνωρίσει καλύτερα. Μου πες πως μια μέρα μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου και γέλασα με μάγουλα φουσκωμένα από περηφάνια. Λυγίζω που δε θα ‘σαι εδώ να το μοιραστούμε. Δεν ξέρω αν τολμάω -αν μου επιτρέπεις δηλαδή- να σε αναφέρω στις ευχαριστίες. Είναι πολλά τα βράδια που με παιδεύει αυτή η σκέψη, όμως ακόμα δεν κατέληξα κάπου κι όλο τ’ αφήνω για αύριο.

Όταν αφήνω τον εγωισμό μου στην άκρη, όταν μια αθώα λέξη ή μια αναφορά σε θυμίζει, μου επιτρέπω να σε σκεφτώ. Να σε θυμηθώ, γιατί τους ανθρώπους με τους οποίους δε μιλάμε πια και δεν είναι κομμάτι της ζωής μας, μπορεί και να τους αγαπάμε ένα τσικ παραπάνω. Στο πέρασμα του χρόνου τους εκτιμήσαμε και νοσταλγήσαμε τις στιγμές που περάσαμε μαζί τους. Δεν ξέρω πώς θα ήταν να ήμασταν και πάλι κολλητές, ούτε αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί, όμως πιστεύω πολύ στη ροή της ζωής. Δηλαδή ό,τι έρθει, ό,τι μείνει, ότι φύγει. Δεν υπάρχει καλύτερος δάσκαλος απ’ την καθημερινότητα. Εμείς απλώς παρακολουθούμε κι ακολουθούμε, ζούμε τις στιγμές, κάνουμε όνειρα, βρίσκουμε τρόπους να βιώνουμε κάθε αλλαγή. Πολλές φορές οι αλλαγές γίνονται υπό επίπονες συνθήκες, αλλά η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα.

Αγαπημένη μου, καμιά απ’ τις δυο μας δεν επιδίωξε να ξαναζήσουμε τις δοξασμένες μέρες της φιλίας μας. Ο λόγος που χαθήκαμε ήταν κάπως ανόητος. Εγωιστικό να χωρίσουν οι δρόμοι μας για μια ασήμαντη αφορμή. Εγώ όμως έμαθα στην πορεία να κάνω στην άκρη τον εγωισμό μου κι αυτό έστω είναι κάτι. Ελπίζω πως θα καταφέρω ν’ αλλάξω ακόμη περισσότερο προς το καλύτερο και να ζητάω συγγνώμη χωρίς δεύτερη σκέψη, ειδικά όταν πρόκειται να χάσω ανθρώπους που αγαπώ.

Ταπεινά και σιωπηρά, σε ευχαριστώ γι’ αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Στο αφιερώνω και θα ήθελα πραγματικά να το μοιραζόμουν μαζί σου. Σε ευχαριστώ που ήσουν η αιτία και σ’ έχω στο μυαλό μου ως κάτι πολύ όμορφο.

Να προσέχεις.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!