Επιστολή στον Γιώργο Καπουτζίδη

Κύριε Καπουτζίδη,

Ας μου επιτραπεί ο ενικός. Αυτή η επιστολή δεν έχει εισαγωγική πρόταση. Δε θα σου πω τους λόγους, νομίζω καταλαβαίνεις. Όχι, δεν είμαι κάποια που έχουμε γνωριστεί στο παρελθόν και δε θυμάσαι, μην ανησυχείς. Δε θεοποιώ ανθρώπους και ξέρω πως δεν υπάρχουν είδωλα. Αναγνωρίζω πως είσαι άνθρωπος κι έχεις κι εσύ τα στραβά σου, μα θεωρώ ειλικρινά τυχερούς τους ανθρώπους που σε έχουν κοντά τους. Όχι αυτούς που σε βλέπουν όπως εγώ, μέσ’ από μια οθόνη καθημερινά να λες τα ίδια και τα ίδια, αλλά εκείνους που σε ζουν από κοντά. Γιατί σε μια εποχή που όσον αφορά στην τηλεόραση, κρίνουμε τα πρότυπα που θέλουμε ή δε θέλουμε για τα παιδιά μας, εσύ έγινες πρότυπο ενηλίκων. Νομίζουμε πως η τηλεόραση μπορεί να επηρεάσει μόνο τα ανήλικα μέλη της οικογένειας και παραδινόμαστε ως ενήλικες σε όλους εσάς που έχετε δημόσιο λόγο κι -αναγκαστικά και λόγω ανθρώπινης φύσης- προβληματιζόμαστε.

Δε σε θεωρώ πολυτάλαντο. Σε θεωρώ εξαιρετικό επαγγελματία, καθώς όλα τα επαγγέλματά σου έχουν μια κοινή αφετηρία. Χωρίς να υπονοώ πως καλός ηθοποιός είναι μόνο όποιος έχει την ικανότητα να γράφει και να παρουσιάζει. Απλώς θεωρώ πως κι ο ίδιος το βλέπεις σαν ένα επάγγελμα με πολλές διαφορετικές πτυχές και ναι, έτυχε να μπορείς να αντεπεξέλθεις σ’ όλες με επιτυχία. Είσαι όμως και τυχερός Γιώργο. Ναι, ξέρω πως τα κατάφερες με πολλή δουλειά, κόπο και στερήσεις. Όμως αν δεν είχες την τύχη να γεννηθείς με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, δεν ξέρουμε πού θα ήσουν τώρα. Για να μη μακρηγορώ, πιστεύω πως το ταλέντο σου είναι η ικανότητά σου να εντείνεις την ενσυναίσθηση του τηλεθεατή. Σε όλες τις δουλειές σου, ήξερες πώς να μας κάνεις να λατρέψουμε τους ήρωες κι ας μη θυμόμασταν καν σημαντικά κομμάτια της υπόθεσης.

Προτιμώ να βλέπω σειρές σου κι όχι συνεντεύξεις σου. Στις συνεντεύξεις σου κάπως νευριάζω. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που κάθε φορά που σ’ ακούω να μιλάς για κοινωνικά θέματα σκέφτομαι από μέσα μου «γίνε πρωθυπουργός να μας σώσεις». Νευριάζω που αυτόν τον τρόπο σκέψης τον βλέπουμε σπάνια, νευριάζω που αυτή σου η νοοτροπία αφορά εσένα και μια μικρή μερίδα ανθρώπων και δεν είναι καθολική. Νευριάζω που ασχολούνται μαζί σου άνθρωποι που δεν μπορούν να κατανοήσουν ούτε τα μισά από αυτά που λες. Πιστεύω πως δεν αξίζεις στην τηλεόραση, το ξέρω πως το πιστεύεις κι εσύ. Και παράλληλα σε θαυμάζω. Σε θαυμάζω που μπορείς και παραμένεις σ’ ένα χώρο στον οποίο ενώ εσύ είσαι δάσκαλος, αντιμετωπίζεσαι ως μαθητής, όμοιος με τους άλλους. Εννοείται πως υπάρχουν κι άλλοι αντάξιοί σου, είναι όμως τόσο σκόρπιοι που ο καθένας θα επηρεάσει μια μικρή ομάδα ανθρώπων μόνο. Όταν οι περισσότεροι λέμε πως θα κλείσουμε την τηλεόραση γιατί αργοπεθαίνει, εσύ μένεις εκεί και προσπαθείς. Και μαζί σου μένουμε κι εμείς και περιμένουμε το νέο σου έργο και το κάθε νέο σου έργο.

Τις προάλλες άκουγα μια συνέντευξή σου στην οποία έλεγες για το ρόλο της Φρόσως στην Εθνική Ελλάδος και γενικότερα για την έννοια του φασισμού και γιατί αυτή εντάχθηκε στο συγκεκριμένο σήριαλ. Είπες πως το θεώρησες «υποχρέωσή σου» να θίξεις ένα τέτοιο θέμα τη συγκεκριμένη εποχή και θα συμφωνήσω. Διότι πλέον δε θεωρώ πως είσαι ακόμη ένας σκηνοθέτης της μυθοπλασίας. Θεωρώ πως είσαι ένας influencer ενηλίκων, απλά αντί για YouTube και Instagram, εσύ χρησιμοποιείς την τηλεόραση. Και λογικό γιατί δεν ξέρω κατά πόσο το YouTube θα προσέλκυε το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι.

Και για να χαλαρώσει κάπως το κλίμα, κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω μια απορία. Ξέρω ότι δε θα απαντήσεις, αλλά ίσως ύπουλα προσπαθώ να κάνω κι ένα spoil στους αναγνώστες. Θεωρείς όντως ότι το «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» μπορεί να χαρακτηριστεί ως κωμωδία; Από το πρώτο πεντάλεπτο μέχρι και το τέλος έκλαιγα. Φυσικά κι είχε αστείες ατάκες αλλά εγώ κωμωδία δε θα το έλεγα, συμβουλευτικά στο λέω.

Έχω να σου πω πολλά ακόμη, υπάρχουν θέματα κοινωνικά που δεν έχεις θίξει. Κι επειδή όπως σου είπα αν τα πεις δημόσια θα νευριάσω, θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου. Έχω κι άλλα, δικά μου να σου πω, γιατί κι εκεί πιστεύω θα με συμβουλεύσεις σωστά κι ας μη με ξέρεις. Θα πω μόνο καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις και κάτι ακόμη κοινότοπο, μείνε ο εαυτός σου.

ΥΓ.: Συγνώμη για την οικειότητα, δεν την προκάλεσα εγώ.

Με εκτίμηση, Ολίνα

Πηγή φωτογραφίας

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!