Επιστολή στους πρώτους μου μαθητές

Μικρά μου πλασματάκια,

Δε θέλω να πιστέψω πως έφτασε κιόλας ο καιρός να πούμε αντίο. Μια ολόκληρη σχολική χρονιά πέρασε ασύλληπτα γρήγορα κι ας νιώθαμε πως δεν περνούσαν οι μέρες, όταν τις ζούσαμε. Η φετινή χρονιά είχε κάτι το ξεχωριστό για εμένα και η τύχη ήθελε να το ζήσουμε μαζί. Πρώτη χρονιά εκπαιδευτικός, πρώτη χρονιά που κλήθηκα να εφαρμόσω όλα όσα είχα διδαχθεί, πρώτη χρονιά στον χαοτικό σας παιδικό κόσμο. Δεν ξέρω τι κατάφερα να σας μάθω εγώ, να είστε όμως σίγουρα πως εσείς μου μάθατε πολλά.

Ξεκινήσαμε αυτήν την περιπέτεια μαζί με μεγάλες προσδοκίες κι ανυπομονησία. Εσείς να αναρωτιέστε τι σόι άνθρωπος μπήκε στο τμήμα σας κι εγώ να ανησυχώ αν θα με συμπαθήσετε, αν θα ταιριάξουμε, αν θα κυλήσει η σχολική χρονιά ευχάριστα και ομαλά, αν θα καταφέρω να αντεπεξέλθω στη νέα μου πραγματικότητα. Έτρεμα για το τι θα συναντήσω και για το πώς θα καταφέρουμε να βρούμε τις ισορροπίες μας, μα εσείς τα κάνατε όλα πιο εύκολα. Είμαι ευγνώμων που είχα την τύχη να είστε οι πρώτοι μου μαθητές. Αν μπορούσα να διαλέξω, πάλι εσάς θα διάλεγα και πάλι θα τα ζούσαμε όλα από την αρχή, τα καλά και τα άσχημα. Και εσείς, αγαπημένα μου, με εμπνεύσατε με την περιέργεια και το πάθος σας να μάθετε, να εξελιχτείτε ή και απλά να δοκιμάσετε τα όριά μου. Με ωθήσατε να βελτιωθώ όσο μπορούσα περισσότερο σαν εκπαιδευτικός και σαν άνθρωπος για να μπορώ να σταθώ άξια δίπλα στις ανάγκες σας. Εύχομαι, μόνο να το πέτυχα γιατί δε σας αξίζει τίποτα λιγότερο από τα πάντα.

Μου μάθατε να βλέπω τον κόσμο με πιο παιχνιδιάρικο τρόπο και να εκτιμώ τις μικρές στιγμές που κάνουν τη ζωή τόσο πολύτιμη. Πόσους χορούς, πόσα τραγούδια, πόσα γέλια με την παραμικρή αφορμή ζήσαμε παρέα; Αλήθεια, δε θα μπορέσω να ακούσω ξανά το αγαπημένο σας τραγούδι χωρίς να θυμηθώ τα χαμογελαστά μουτράκια σας όταν το ακούγαμε. Δε θα μπορέσω να δω με το ίδιο μάτι τίποτα από τα πράγματα που κάναμε μαζί.

Μου μάθατε ότι είστε πολύ πιο έξυπνα -και πονηρά- απ’ όσο φανταζόμουν. Σας έβλεπε να έχετε τ’ ένα αφτί στην τάξη και το άλλο έξω από το παράθυρο που μιλούσαν οι συμμαθητές σας, για να μη χάσετε την ενημέρωση. Και παρ’ όλο που κανείς δε με προειδοποίησε ότι θα σας κυνηγάω για να μη βγείτε από το παράθυρ, σας ευχαριστώ που μου μάθατε να κάνω υπομονή. Πράγματι, δεν ήξερα πόση κρύβω μέσα μου μέχρι που σας γνώρισα και ακόμα και σήμερα απορώ πόση ακόμα έχω να ανακαλύψω. Δεν ήταν κάθε μέρα εύκολη για όλους μας, όμως ξεπερνούσαμε μαζί τις δυσκολίες και μάθαμε πώς να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι για μας και για τους άλλους γύρω μας.

Το κυριότερο -και συνάμα το πιο τρομακτικό- ήταν ότι μου μάθατε πως τόσα χρόνια σπουδών έχουν ελάχιστη πρακτική εφαρμογή. Πράγματι, ένα άρτια σχεδιασμένο πλάνο διδασκαλίας δεν μπορεί να κάνει πολλά όταν ένας ουρλιάζει ακατάπαυστα, ένας βαριέται κι ένας θέλει μόνο να μιλάμε για αγάπες και λουλούδια. Αυτά εσείς μου μάθατε πώς να τα αντιμετωπίζω και -ελπίζω- πως έμαθα να το κάνω καλά.  Κάθε μέρα μαζί σας ήταν μια έκπληξη. Έμπαινα στην τάξη και δεν μπορούσα ποτέ να ξέρω με σιγουριά τι θα γίνει. Μια περιπέτεια διαρκείας με τους πιο γλυκούς συνταξιδιώτες που δυστυχώς φτάνει στο τέλος της.

Σας είδα μέρα με τη μέρα να εξελισσόσαστε, να μαθαίνετε και να ωριμάζετε, να μεγαλώνετε κι εγώ σαν μαμά-κουκουβάγια να νιώθω τόση υπερηφάνεια όση δεν πίστευα ποτέ ότι θα ένιωθα. Δεν έχετε καμία σχέση με τα παιδιά που γνώρισα κι ούτε εγώ μου μοιάζω πια. Έχετε μάθει τόσα πολλά σ’ αυτή τη χρονιά που τρομάζω στη σύγκριση του Οκτώβρη με σήμερα. Καθένα από εσάς έχει τα δικά του μοναδικά ταλέντα κι ικανότητες που πρέπει να υπερηφανεύεστε και να καλλιεργείτε. Σίγουρα, μέσα σε μια χρονιά δεν κατάφερα να σας κάνω να τα εκδηλώσετε όλα, εύχομαι μόνο να συνεχίσετε να ακολουθείτε την αθώα καρδούλα σας και να πιστεύετε στους εαυτούς σας.

Φεύγω ξέροντας πως έχω κάνει περισσότερα απ’ όσα πίστευα ότι μπορώ και με μια βαλίτσα γεμάτη ζωγραφιές, αγκαλιές, γέλια, φωνές και παιχνίδια. Είναι περίεργο το συναίσθημα του τέλους. Από τη μία όλοι χαιρόμαστε γιατί έρχονται οι διακοπές, το καλοκαίρι, τα παγωτά κι οι θάλασσες. Από την άλλη, όμως, δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να σας αφήσω γιατί ξέρω πως οι πιθανότητες να σας δω ξανά τον Σεπτέμβρη είναι ελάχιστες. Ήδη με ρωτάτε «Του χρόνου θα μας κάνετε εσείς μάθημα;» και φοβάμαι να σας πω την αλήθεια. Μα να ξέρετε πως πάντα θα σας κουβαλάω μέσα μου.

Όσους μαθητές κι αν συναντήσω στην πορεία μου ως εκπαιδευτικός, κανένας δε θα μπορέσει να με κερδίσει όπως εσείς. Κάθε μαθητής που θα ακολουθήσει αναπόφευκτα θα συγκριθεί μαζί σας, θα σκέφτομαι αν θα κάνατε καλή παρέα κι αν θα βοηθούσατε ο ένας τον άλλον στα μαθήματα. Θα αγαπήσω κάθε μου παιδί, αλλά κανένα όπως εσάς. Ούτε στο έργο μου θα μοιάζω με το πώς με γνωρίσατε. Πλέον, είμαι αυτό που εσείς με κάνατε και σας ευχαριστώ γι’ αυτό.

Σας ευχαριστώ γι’ αυτήν την αξέχαστη εμπειρία που ζήσαμε μαζί. Δε θα μπορούσα να ζητήσω πιο ιδανική αρχή στο έργο μου. Ήταν μεγάλη μου τιμή που είχα εσάς για πρώτους μου μαθητές. Εύχομαι να με θυμόσαστε με αγάπη, όπως θα σας κρατάω κι εγώ μέσα μου, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ανυπομονώ να δω πόσα ακόμα μπορείτε να καταφέρετε, ακόμα κι αν δεν είμαι δίπλα σας, να τα ανακαλύπτουμε μαζί.

Θα μου λείψετε πολύ και σας αγαπάω -πολύ και πάντα.