Επιστολή προς Έλληνα τράπερ

Θέλω να μιλήσω σε σένα χωρίς να σε υποτιμήσω καθόλου.

Θέλω μόνο να σου πω την αλήθεια και τις σκέψεις, έχω καταλάβει πως δε σε αφορούν καθόλου όσοι δεν αναγνωρίζουν αυτό που κάνεις, παίζουν ανάμεσα στο «τράπερ» και το «τάπερ» και ρωτούν σχεδόν πάντα ποια είναι η διαφορά σας με τους «ράπερ». Για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ έχω καταλάβει ακριβώς τη διαφορά, αλλά δε με νοιάζει κιόλας γιατί σήμερα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε και δε θα χάσω χρόνο.

Θέλω να μιλήσω σε σένα που γράφεις στίχους, που καταθέτεις τις πιο σκοτεινές σου σκέψεις στα τραγούδια σου και χιλιάδες λέξεις που τα συνοδεύουν, που οδηγείς ακριβά αυτοκίνητα, που τα videoclip σου είναι αξιοζήλευτα ή και όχι, μετράνε πολλά εκατομμύρια views, που αμείβεσαι αδρά, που γεμίζεις μαγαζιά, βγάζεις sold out συναυλίες, παίρνεις όσο θαυμασμό τόσο και hate και τα δύο σε υπερβολικό βαθμό. Είπαμε, σήμερα θα πούμε αλήθειες. Θέλω να μιλήσω σε σένα που πολλές φορές σε έχω τραγουδήσει, ακόμα κι αν λέω κάτι άλλο απ’ αυτό που λες εσύ, αλλά σου ορκίζομαι πως δεν το κάνω επίτηδες, απλώς δεν καταλαβαίνω πάντα όσα λες κα αυτοσχεδιάζω. Κάπου σε βρίσκω, κάπου σε χάνω και συχνά αναρωτιέμαι: «Μα γιατί δε λέει τις λέξεις καθαρά;» Μήπως τελικά αυτό σημαίνει τράπερ;

Σε έχω χορέψει κιόλας πολλές φορές, έξω στα μαγαζιά που συχνάζω ή περνάω τυχαία, σε σπιτικές νεανικές μαζώξεις, σε πάρτι. Με το που μπαίνει μια νέα επιτυχία, υπάρχει αναστάτωση ευχάριστη, αφήνουν τα κινητά ή τα πιάνουν για να μοιραστούν τη στιγμή στα social. Ξέρεις κάτι όμως, ακούγεσαι και σε παιδικά πάρτι. Τα παιδιά μαθαίνουν πιο γρήγορα και νομίζω όσα λες, δε χρειάζεται να τα μάθουν, τόσο νωρίς τουλάχιστον. Τέλος πάντων πού είχαμε μείνει, σου έλεγα ότι έχω χορέψει πολλές φορές στον ρυθμό σου, αλλά κι αυτό δεν ξέρω κατά πόσο μου επιτρέπεται γιατί δε μοιάζω καθόλου μ’ εκείνες τις κοπέλες που έχεις δίπλα σου, στο video clip και στη ζωή σου. Δεν ξέρω αν σε νοιάζει, απλώς το λέω. Έτσι κι αλλιώς οι φίλοι μου δεν έχουν ούτε «3Κ» στην τσέπη, ούτε «10Κ» followers, οπότε σίγουρα δε μοιάζουμε. Ούτε αλυσίδες φοράμε, ούτε ακριβά ρολόγια και σίγουρα βγαίνουμε απ’ το σπίτι χωρίς σιδερικό. Τελικά πώς γίνεται να ταυτίζονται τόσοι μαζί σου, ενώ δε σου μοιάζουν καθόλου;

Αυτό που σου έλεγα πριν όμως, ήταν για τα παιδιά. Δεν είμαι και τόσο μεγάλη, ούτε τόσο συντηρητική πια, αλλά πώς να στο πω; Δε θέλω ο πεντάχρονος ανιψιός μου να λέει για καταδιώξεις και σκόνες, να υποτιμά τις γυναίκες, να θεοποιεί τον πλούτο. Προφανώς και δεν καταλαβαίνει, αλλά είναι καλό να μάθει ότι τις γυναίκες δεν μπορούμε να τις λέμε πόρνες όποτε βολεύει τον στίχο και το ύφος, ότι τις διαφορές μας δεν τις λύνουμε με μπουνιές, ότι τα διαμάντια δε φέρνουν πάντα χαμόγελο σε αυτόν που τα φοράει.

Άσε που θέλω να ακούω τη μουσική σου μπροστά σε όποιον τύχει, χωρίς να τρέμω ποια θα είναι η επόμενη λέξη σου. Δεν ακούω πρώτη φορά βρισιές, δε σοκάρομαι, ίσως είναι λιγότερες απ’ αυτές που χρησιμοποιώ κι εγώ, αλλά όχι για να εκφραστεί η τέχνη, όχι για να διανθίσουν τη μουσική. Και συμβαίνει και το άλλο περίεργο: λες, λες, λες και δεν ακούγονται ούτε τα μισά, οι βωμολοχίες όμως ολοκάθαρες μέχρι και στα αφτιά της μάνας μου που με απορία θα με κοιτάξει και θα μου πει «τι βλακείες ακούς πάλι;». Μάλλον σε αδικεί όμως, γιατί πολλές φορές μιλάς για τη μάνα σου, πολλές φορές δηλώνεις την αγάπη, την ανάγκη να την προστατεύσεις και να τη βοηθήσεις. Το πόσο σε στήριξε για να φτάσεις ως εδώ, πόσο θέλεις να βγάζεις χρήματα για να να της χαρίσεις μια καλύτερη ζωή.

Μετράς εκατομμύρια views, πολλά τραγούδια, πολλά στόματα ξέρουν τόσες πολλές λέξεις σου και σίγουρα δόξα, φήμη και λεφτά. Για πόσο όμως; Είναι μια φούσκα που θα ξεφουσκώσει αθόρυβα ή ήρθες με την παρέα σου για να μείνεις; Έχεις κι άλλα να δώσεις; Για τι άλλο θες να μιλήσεις, υπάρχουν θέματα που δεν αγγίζεις συνειδητά; Για πολιτική μιλάς; Δεν ξέρω, δεν έχω ακούσει τα πάντα σου, γι’ αυτό ρωτάω. Θα ‘θελα να ακούσω όλη αυτήν την ορμή, τον σκληρό τρόπο που εκφράζεσαι και σ’ αυτό το πλαίσιο. Θα σου αναγνωρίσω ότι τις περισσότερες φορές η ιστορία σου είναι άξια να μεταδοθεί, αλλά δεν είμαι σίγουρη για τον τρόπο που γίνεται. Ναι, θα ήθελα να ξέρει ο ανιψιός μου, ο αδελφός μου, η κόρη μου, πώς από το μηδέν κατάφερες να κατακτήσεις τα όνειρά σου, με πολλή δουλειά, ταλέντο και προσπάθεια, αλλά θα ήθελα ένα υγιές πρότυπο. Τα τραγούδια σου -όσο τα καταλαβαίνω- πολλές φορές με τρομάζουν· τη σκοτεινή τους πλευρά που σπάνια μιλάμε γι’ αυτήν, συνήθως την αποφεύγουμε βιαστικά.

Θέλω να σου μιλήσω, για να σε ρωτήσω πώς νιώθεις όταν όλες αυτές οι λέξεις που προλαβαίνεις να πεις ασθμαίνοντας σε λίγα λεπτά, είναι λέξεις στα χείλη των ανθρώπων που έχουν έρθει για να σε δουν και να σε ακούσουν. Νιώθεις δικαίωση; Καταλαβαίνεις τι έχεις καταφέρει ή σκέφτεσαι μόνο ότι είσαι στην κορυφή; Έχω την αίσθηση ότι «δε βλέπεις κανέναν άλλο». Δεν ξέρω, είναι αυτό που βγάζεις, φταίει ο τρόπος που τραγουδάς, ο τρόπος που επικοινωνείς στα social media- ξεφεύγεις πολλές φορές και ξεχνάς πόσο κόσμο επηρεάζεις μεταφέροντας δικές σου απόψεις απόλυτες.

Υποψιάζομαι ότι βαρέθηκες να μιλάς με εκείνους που δεν καταλαβαίνουν την τέχνη σου, αλλά κι εγώ βαρέθηκα να μαντεύω τι λες στα τραγούδια σου, ξενερώνω. Θέλω να με παρασύρεις στην ιστορία σου κι όχι να μου φλεξάρεις το γρήγορο αμάξι σου. Η ιστορία σου όμως μπορεί να εμπνεύσει, σε ενδιαφέρει αυτό ή δεν έφτασες καν ως εδώ;

Με εκτίμηση, Ελεάννα.