Αγαπητέ τηλεθεατή,
Κοίτα, δεν είναι ότι θα σε δικάσω, αν κι είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα ως wanna be κουλτουριάρα που μεγαλοπιάνεται ενώ κάνει τα ίδια και χειρότερα από τον καναπέ της το βράδυ. Δεν έχει κανένα νόημα να το παίξουμε Σκορδά και κάθε Σκορδά που το πρωί για να γράψουν γι’ αυτήν οι “Υπέροχες γυναίκες” στο insta λέγοντάς της μπράβο, κατακράζει την παραγωγή, αλλά παίζει το θέμα έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι τα κανάλια που έχουν σιχαμερά φορμάτ χρόνια τώρα, φορμάτ που καταπατούν την ιδιωτικότητα, την αξιοπρέπεια, αυτό που τελοσπάντων γουστάρουμε και μας τρέχει λίγο σάλιο αποκαλώντας το trash. Δεν είναι καν τα scripted επεισόδια που κάποιος αποφασίζει, σκέφτεται, κάθεται και γράφει και δίνει στις κοπελιές αυτές, άρα μετά από σκέψη λένε “ναι οκ, θα τα πω”, από επιλογή τους. Είναι η δηθενιά φίλε μου τηλεθεατή.
Είναι ότι δεν έχει καμία διαφορά το να μην παρακολουθείς τα επεισόδια αλλά να βλέπεις κάθε αστείο (;) βιντεάκι που ανεβαίνει στα σόσιαλ εξευτελίζοντας τις ηθοποιούς που πήγαν για τρεις κι εξήντα -ή και πολλά περισσότερα- να διαβάζουν και να παίξουν κακώς ένα κάκιστο σενάριο. Δε διαφέρεις από αυτόν που κάθεται δέκα παρά ένα και γυρνάει τον δέκτη του μη χάσει το «δείτε σήμερα». Τι διαφορά έχεις με το ίδιο το κόνσεπτ όταν ο σεξισμός στάζει από τα ρουθούνια σου μιλώντας για χαζές αμόρφωτες κοπέλες και κοροϊδεύοντας αυτά που τους έβαλαν να πουν; Κι εν τέλει, μήπως το The Bachelor και το κάθε μπάτσελορ, δεν είναι η αιτία, ούτε το κακό σπυρί αλλά ένα μπιμπίκι σε μια κοινωνία με τεράστιο πρόβλημα ακμής;
Και πού είσαι εσύ κι εγώ σε αυτήν την κοινωνία; Κοιμόμαστε αλλού; Μένουμε στο φεγγάρι και βλέπουμε μόνο θεατροσκόπιο; Δε βλέπουμε Luben για να γελάσουμε μη αντιλαμβανόμενοι καν τη σάτιρά του; Θέλεις να πεις με το χέρι στην καρδιά ότι δεν υπάρχει κανένα κομμάτι μέσα σου που το βλέπει για να νιώσει έστω και λίγο καλά με την πάρτη του; Να δει ένα σενάριο, που ξέρει ότι είναι σενάριο, που ξέρει ότι δεν είναι προϊόν ενστίκτου ή απόρροια βιωμάτων και χαρακτήρα, αλλά παρ’ όλα αυτά θα ξεστομίσει ένα «τι ηλίθιες» τρώγοντας πίτσα στον διθέσιο. Ακόμη κι αν δεν το βλέπεις, δεν υπάρχει κανένα κομμάτι μέσα σου που σε γαργαλάει ή που δεν ξέρει ποιος είναι ο Παπάς που πριν ήταν και σε άλλο ριάλιτι κάνοντας τον κακό χαμό;
Γιατί είναι η στιγμή να αποδεχθείς ότι το τρας σε θρέφει γιατί σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα με τον εαυτό σου και το τρας θρέφεται από σένα γιατί ξέρει ότι δεν τα έχεις καλά με την πάρτη σου. Είναι η αντίστροφη διαφήμιση, που δε θα σου δείξει πώς θα ήθελες να ζεις και πόσο απέχεις από την τελειότητα, αλλά το ότι «πάλι καλά να λες» που είσαι έξυπνος, διαβασμένος, σκεπτόμενος γιατί «κοίτα πόση βλακεία υπάρχει στον κόσμο». Κι αφού κανείς δεν το βλέπει αυτό το πρόγραμμα γιατί συνεχίζει σεζόν 2 και 22 στο Αμέρικα; Ποιος το βλέπει αφού κανείς δεν το βλέπει;
Και ναι, είναι χειρότερο να το βλέπεις κρυφά και φανερά να το κράζεις. Γιατί τότε ξέρεις και πολύ συνειδητά διαβάζεις κι εσύ ένα σενάριο που λέει μέσα πίπες και παίζεις το ρολάκι σου χωρίς καν να ανοιγοκλείνεις βλέφαρο. Γιατί κερδίζεις και τους μεν και τους δε. Απολαμβάνεις την ανωτερότητά σου βλέποντας τον σεξισμό της κοινωνίας που -ούτως ή άλλως- μπουκώνουμε βλέποντας να σερβίρεται σε μια πανέμορφη βίλα ενώ ταυτόχρονα χαίρεις κι εκτίμησης όταν θα πατήσεις την ηλεκτρονική υπογραφή για την κατάργησή του- πράγμα που σαφώς θα αφήσεις να φανεί και δημόσια με ένα θυμωμένο κοινωνικού περιεχομένου ποστ. Την ίδια στιγμή που στην τηλεόραση θα λένε για τα γλυκά νερά πριν τη διαφήμιση του «δείτε απόψε».
Σε συμπονώ. Γιατί είναι δύσκολο, είναι πραγματικά απάλευτο να είσαι σωστός κι ανώτερος και να βρεις την ισορροπία σου κι είναι τέρμα βλάκας όποιος καυχιέται ότι το έχει καταφέρει, γιατί είναι σαν να αρνείται την ανθρώπινή του φύση. Και η περιέργεια, η αίσθηση της κλειδαρότρυπας, η σύγκριση, η ανακούφιση και η κριτική είναι κι αυτά πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Δεν υπάρχει λόγος να τα κρύβουμε και να ζούμε ενοχικά μαζί τους. Είναι σημαντικό να ανακαλύψουμε την πλευρά τους εκείνη που θα σκάσει το σπυρί, να βγει επιτέλους το πύον μπας κι ανασάνει το δέρμα.
Καλύτερα λοιπόν να πεις ότι το βλέπεις, αφού έτσι κι αλλιώς αυτό κάνεις. Να δεχτείς αυτό το τριαντάφυλλο που φωνάζεις ότι βρωμάει από χιλιόμετρα χαλασμένη ρέγκα, γιατί εσύ το συντηρείς στο βάζο που έχεις στο σαλόνι. Κι εγώ στο δικό μου κι η θεία Νίτσα επίσης στην πορσελάνη της. Μέχρι εγώ κι εσύ και η θεία Νίτσα να καταλάβουμε πως το Μπάτσελορ είναι το σύμπτωμα. Και πως τα τριαντάφυλλα για να ανθίσουν, θέλουν λάσπη κι έδαφος λιπαρό. Είδες ποτέ καμιά τριανταφυλλιά σε βράχο;
Με εκτίμηση,
Κοντονικολάου Γιοβάννα
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
