Επιστολή στον Κωνσταντίνο Τζούμα

Αγαπητέ Κε Τζούμα,

Συμφωνούμε κι οι δύο πως μέχρι τα χρόνια του Ναμπόκοφ, στη Ρωσία, όταν γνώριζαν ένα πρόσωπο που τους αφορούσε ευγενικής καταγωγής κι ήθελαν να του συστηθούν, του έγραφαν ένα βιογραφικό για τον πρότερο έντιμο ή άτιμο βίο τους. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας συστηθώ.

Είμαι η Ταρασία κι είμαι μια φλύαρη γυναίκα σύμφωνα με τη γνώμη των φίλων και της οικογένειάς μου. Γνωρίζω ότι μιλάω πολύ και διαρκώς τις περισσότερες φορές κι είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μου. Δε νομίζω πως αυτό δημιουργεί πρόβλημα στους άλλους, σε μένα σίγουρα όχι. Έχοντας πει κι ο ίδιος πως «Αν ζεις τη ζωή σου, όποια κι αν είναι, χωρίς να βαράς γροθιά στο στομάχι του διπλανού σου, δεν τίθεται θέμα» μάλλον συμφωνείτε μαζί μου.  

Στο βιογραφικό μου προσθέστε και τον θαυμασμό μου στο πρόσωπό σας καθώς η μέχρι τώρα πορεία και δυναμική σας στον χώρο της τέχνης, ο λόγος σας ως ραδιοφωνικός παραγωγός, η συγγραφική σας πένα κι όλα αυτά σε συνδυασμό με την εκλεπτυσμένη ψιλόλιγνη εμφάνισή σας και το φλεγματικό σας χιούμορ, με γοήτευαν. Ο χειμαρρώδης λόγος σας κι ο τρόπος που εναλλάσσεται η σκέψη σας μέσα από μια ταχύτητα ανάπτυξης θεμάτων κι απόψεων, για μένα είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σας. Έχω διαβάσει βιβλία σας κι η φωνή σας με έχει συντροφέψει. Οι απόψεις σας, ένα κράμα φιλελευθέρων ιδεών, προσωπικών βιωμάτων, καθόλου μίζερες και μικροαστικές, άλλοτε ακραίες, πάντα όμως υπέροχη τροφή για κουβέντα.

Κι όλα αυτά μέχρι πριν λίγες ώρες. Μέχρι εκείνη την κατά τ’ άλλα κακή, κάκιστη στιγμή σας, στην οποία ομολογήσατε δημοσίως και με τόση άνεση μπροστά στην κάμερα, την άποψή σας πως οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα ως ένα βαθμό οφείλονται στη φλυαρία των γυναικών. Κι αν ένας εκπρόσωπος της εκκλησίας πριν από σας εξέφρασε κάτι ανάλογο, εσείς φροντίσατε με απόλυτη επιτυχία να συμμεριστείτε την άποψή του και να θεωρήσετε πως η προσωπική σας αναγνώριση θα έκανε όλους εμάς να ταυτιστούμε ή να συμφωνήσουμε μαζί σας, να το θεωρήσουμε χιούμορ ίσως, ή ακόμη χειρότερα, να σας τοποθετήσουμε στο απυρόβλητο της αναγνωρισιμότητάς σας, δίνοντας άλλοθι στα λόγια σας.

Και η δήλωση αυτή βγήκε από το στόμα ενός ανθρώπου ο οποίος μεγάλωσε κι έζησε έντονα την εποχή της δεκαετίας του ΄60, η οποία σηματοδότησε την αρχή της απελευθέρωσης των γυναικών, (άραγε θα κρίνατε και τις φεμινίστριες ως φλύαρες γυναίκες;), μεγάλωσε σε μια γειτονιά του Πειραιά με γυναίκες ναυτικών που ήταν οι ίδιες άντρες και γυναίκες μαζί στην καθημερινή επιβίωση, και τέλος σπουδάζοντας την ανθρώπινη συμπεριφορά αλλά και την ίδια τη ζωή στην Τρούμπα. Μεγαλώσατε όμως και σε μια οικογένεια στην οποία υπήρχαν μόνο γυναίκες. Κάτι θα έπρεπε να κρατήσετε απ’ όλ’ αυτά σήμερα.

Λυπάμαι που θα πρέπει να σας πω εγώ πως οι ειδικοί στην προσπάθειά τους ν’ αναλύσουν τα αίτια της «αύξησης» των γυναικοκτονιών στη χώρα μας και να σκιαγραφήσουν το προφίλ όλων αυτών των γυναικών που έπεσαν θύματα, κατέληξαν σε συμπεριφορές οι οποίες είχαν να κάνουν με έναν ήρεμο χαρακτήρα, δεχόντουσαν την υποτίμηση και την προσβολή χωρίς να το εκδηλώνουν και θέλοντας να κρατήσουν και τα τελευταία ψήγματα της οικογένειάς τους ζωντανά εις βάρος τους, κατέληγαν να απομονώνονται από το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον χωρίς να έχουν μιλήσει ποτέ τους. Ίσως Κε Τζούμα αν αυτές οι γυναίκες ήταν λίγο φλύαρες να μη φτάναμε στα χειρότερα.

Δε νομίζω πως το χιούμορ σας αυτή τη φορά θα σας προστατέψει όσο μαύρο κι αν επιδιώξατε να είναι, ούτε η ιδιότητά σας ως «αμετανόητος ερασιτέχνης» όπως ποιητικά είχατε δηλώσει. Ίσως το μόνο που έχετε καταφέρει να αμαυρώσετε είναι η ίδια η προσωπικότητα και πορεία σας. Γνωρίζω καθώς έχετε πει πως δεν ιδρώνει τ’ αυτί σας εύκολα και πως «Οι πιρουέτες είναι καμιά φορά στο χείλος του γκρεμού, αλλά είμαστε ακόμα ζωντανοί». Μήπως όμως οι πιρουέτες για σας αυτή τη φορά δεν είναι στο χείλος του γκρεμού αλλά έχουν κατρακυλήσει;

Ζω σ’ ένα χωριό με λίγους κατοίκους, στο οποίο οι γυναίκες εργάζονται μερόνυχτα στα χωράφια τους, μεγαλώνουν και σπουδάζουν παιδιά, φροντίζουν κατάκοιτους γονείς, λαμβάνουν σεβασμό από τους συζύγους τους κι είναι απίστευτα όμορφα φλύαρες όταν χαλαρώνουν για να πιουν ελληνικό καφέ, τον μόνο καφέ που ξέρουν. Σ’ αυτό το χωριό λοιπόν οι άνθρωποί μου χρησιμοποιούν μια φράση πολύ συχνά- λίγο παραποιημένη απ’ όσο εσείς την ξέρετε: «Τα στερνά φυλούν τα πρώτα». Εύχομαι να σώσετε τα δικά σας στερνά σήμερα.

Με εκτίμηση

Γεωργιάδου Ταρασία (μια γυναίκα τόσο φλύαρη, όσο το δικό σας μαύρο χιούμορ).

Φωτογραφία από την kathimerini.gr