Ευαισθησία∙ κατάρα κι ευχή

Τους ανθρώπους έμαθα, τώρα πια, να τους χωρίζω σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Σε αυτούς που με μοναδικό τους στήριγμα την αρετή και το ήθος καίγονται να αλλάξουν –έστω λίγο– τον κόσμο και σε αυτούς που –άθελά τους και μη– δέχονται αυτός ο κόσμος να τους αλλάξει, να τους φέρει εκεί που θέλει. Και το κριτήριο αυτό μετρά απ’ τη φιλία και τον έρωτα, μέχρι τις κοινωνίες και την πολιτική.

Άκουσα κάποτε μια ερώτηση, λίγο διαφορετική απ’ τις άλλες, τις καθημερινές. Κι ήταν η εξής: ποια είναι η πιο δυνατή λέξη που γνωρίζεις. Κάποιοι απάντησαν «ζωή», «φιλοδοξία», «θέλω», «θάνατος». Η δική μου πιο έντονη λέξη, αυτή που μέσα της είναι η πιο γεμάτη, αυτή που ασφυκτιά, μα σπάνια ειπώνεται, είναι η «δημιουργία».

Θα μου πείτε τώρα, γιατί όλα αυτά τα θεωρητικά. Κι απαντώ. Αν νιώθεις ότι ανήκεις στην πρώτη απ’ τις κατηγορίες που ανέφερα παραπάνω, αν σε πνίγει η επιθυμία σου να αλλάξεις τον κόσμο τούτο και τα ιδανικά του, αν συνεχώς προβληματίζεσαι, σκέπτεσαι κι ορίζεις τη ζωή σου με βάση μια άλλη πραγματικότητα, πιο αισιόδοξη, πιο αληθινή και πιο ελεύθερη, τότε έχεις μέσα σου τη δύναμη για τη δημιουργία, που είπαμε. Χρειάζεσαι, όμως, και κάτι άλλο εξίσου δυνατό για να πλάσεις τον κόσμο που ονειρεύεσαι. Χρειάζεσαι ευαισθησία. Κι η δημιουργία αποκτά εντελώς διαφορετική ισχύ παρέα με την ευαισθησία.

Μα η ευαισθησία δεν είναι κάτι που αλλάζει στους ανθρώπους απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Η ευαισθησία σ’ έναν άνθρωπο υπάρχει ως προδιάθεση και χτίζεται σαν αρετή. Γι’ αυτό και θα δεις ανθρώπους να συμπονούν, να συναισθάνονται και να βοηθούν πολύ παραπάνω όταν η ζωή τους χτυπήσει με κάτι δυσάρεστο. Τότε αποκαλύπτεται η ευαίσθητη πλευρά τους. Την ίδια ώρα, όμως, άλλοι ζουν με βάση την αδυναμία τους να ελέγξουν την ευαισθησία τους από πάντα.

Είναι μαζί κι ευχή και κατάρα να τα συναισθάνεσαι όλα τόσο βαθιά. Σκέψου πόσο πιο ελαφριά, χαρούμενη κι ήσυχη θα ήταν η ζωή σου αν δεν ήσουν καταδικασμένος να ζεις τα πάντα στο μέγιστο βαθμό. Ξέρεις, αυτό είναι το ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαρίσεις στο νου σου: θες να αγαπάς πολύ, μα και να πονάς πολύ ή να αγαπάς λίγο και να υποφέρεις λίγο; Όλα έχουν να κάνουν με το πόση ενέργεια καταναλώνεις εσύ, με το πόσο επιτρέπεις σε κάτι να σε επηρεάσει. Μα οι ευαίσθητοι άνθρωποι –ευτυχώς ή δυστυχώς– δεν έχουν αυτή την επιλογή.

Πόσο πιο κενή θα ήταν, όμως, η ζωή σου, χωρίς αυτή τη φλόγα της ευαισθησίας. Πόσο πιο επιφανειακά θα έβλεπες τα πράγματα. Ναι, θα ήσουν πιο ευτυχισμένος, θα γελούσες πιο συχνά και θα σ’ άρεσε, ίσως, περισσότερο αυτή η ζωή. Γιατί απλώς θα περνούσες από καταστάσεις, δε θα βυθιζόσουν σε αυτές. Μα αυτή σου η ευτυχία θα πήγαζε απ’ την αδυναμία σου να αντιληφθείς αισθήματα, στιγμές, συμπεριφορές, εικόνες. Υπάρχει διαφορά.

Οι έξυπνοι άνθρωποι τείνουν να είναι καταθλιπτικοί. Ακριβώς γιατί υπεραναλύουν και δέχονται περισσότερα ερεθίσματα από εκείνους που απλώς ζουν δίχως να σκέπτονται, που ελλείπουν ευαισθησίας. Αυτή είναι η διαφορά, λοιπόν. Και δεν την επιλέγεις εσύ αυτή τη διαφορά. Αυτή σε επιλέγει. Γι’ αυτό κι όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία έχουν χρέος να μετουσιώσουν τις σκέψεις τους. Τίποτα παραπάνω, αυτό αρκεί.

Κι όλοι αυτοί που έχουν την ευχή ή την κατάρα να αγαπάνε πολύ, να βοηθάνε πολύ, να σκέπτονται πολύ, να συμπαραστέκονται πολύ, αλλά και να υποφέρουν ταυτόχρονα πολύ, γνωρίζουν ότι η ευαισθησία είναι το μεγαλύτερό τους χάρισμα, μα κι ο χειρότερός τους εφιάλτης.

Μην απορείτε γιατί επιλεχθήκατε εσείς να είστε αυτοί που λυγίζουν πιο εύκολα, αυτοί που είναι πιο καθαροί κι αληθινοί. Απλά συνεχίστε να είστε ο εαυτός σας και μην αφήσετε αυτό τον κόσμο να σας αλλάξει.

Και να είστε σίγουροι ότι κάποια μέρα θα σας βρει ένας άνθρωπος και θα σας λατρέψει. Γιατί θα έχει δει αυτή τη χρυσή καρδιά που κουβαλάτε. Συνεχίστε να παλεύετε για έναν καλύτερο κόσμο, να δημιουργείτε και να αισθάνεστε τα μέγιστα, αυτό σημαίνει ζωή.

Κι εσείς την ζείτε περισσότερο από άλλους.