Κάπου στα είκοσι ανακαλύψαμε ποιοι είμαστε

Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί η εφηβεία θεωρείται κοινώς η πιο «ζόρικη» περίοδος της ζωής ενός ανθρώπου; Αν παραμερίσουμε τους βιολογικούς παράγοντες που αλλάζουν τον οργανισμό σου, υπάρχει και κάτι άλλο που αλλάζει. Αλλάζεις εσύ. Μεταβάλλεσαι. Από παιδί προσπαθείς να γίνεις ενήλικος. Και πόσα χρόνια σου παίρνει όλη αυτή η μετάβαση; Περισσότερα απ’ όσα νομίζεις. Στην πραγματικότητα, δεν ωριμάζεις ποτέ, απλά δείχνεις ότι ωριμάζεις, δείχνεις ότι συμπεριφέρεσαι  ως ενήλικος. Η παιδικότητα πάντα μέσα σου παραμένει. 

Κι είναι δύσκολη αυτή η μετάβαση, γιατί αρχίζεις να παρατηρείς περισσότερο τον κόσμο. Αρχίζεις ν’ αντιδράς σ’ αυτά που τα προηγούμενα χρόνια δεχόσουν αμελλητί. Ενοχλείσαι ευκολότερα, νευριάζεις συνεχώς, ακριβώς γιατί συναισθάνεσαι πως ο κόσμος δεν είναι μόνο νάζια και χάδια -αυτά κατέκλυζαν τη μέρα σου μέχρι τώρα. Δημιουργείς σχέσεις και φιλίες με όνειρο τους πρίγκηπες και τις σταχτοπούτες, μα γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι οι άνθρωποι δεν λειτουργούν έτσι. Θα ‘λεγε κανείς πως η εφηβεία είναι τόσο έντονη ηλικία, γιατί τότε έρχεται η πρώτη ανεξάρτητη, αληθινή επαφή του νέου με τους γύρω του. Κι είναι χτύπημα γερό. 

Ψάχνεις, ψάχνεις συνεχώς να βρεις κάτι. Δεν ξέρεις τι. Απλά ψάχνεις, προβληματίζεσαι για πολλά κι αμφισβητείς ακόμη περισσότερα. Κι όπου σε βγάλει. Έχεις πια παραστάσεις από τη ζωή. Συνάντησες ανθρώπους που σε σημάδεψαν, κάποιοι έμειναν, κάποιοι έφυγαν, άλλοι πηγαινοέρχονται. Έφαγες ήττες, μα κοιτάς πίσω και έχεις προχωρήσει. Φτάνεις πια στα δεκαοχτώ, στα δεκαεννιά σου και προσπαθείς να βρεις ακόμα αυτόν τον μπούσουλα που θα ορίζει τη ζωή σου. Έχεις συλλέξει κάμποσα δεδομένα πια. Ασχολείσαι με πολλά, παθιάζεσαι με λίγα. Γυρίζεις τον κόσμο και ψάχνεις, ψάχνεις απαντήσεις. 

Για τον εαυτό σου ψάχνεις. Αυτό σε τρώει. Ένιωσες το περιβάλλον γύρω σου, είδες πώς λειτουργούν οι άνθρωποι, πέτυχες, απέτυχες, προχώρησες, ταξίδεψες, γύρισες, συνέχισες, ερωτεύτηκες, πόνεσες, ξέφυγες, ενθουσιάστηκες. Όλα αυτά είναι τμήμα της μετάβασης. Της μετάβασης που θα σε οδηγήσει σε σένα. Και στην -όσο καλύτερη γίνεται- οπτική των πραγμάτων. Όλοι θα θέλαμε να μέναμε για πάντα παιδιά. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, πρέπει κάποια στιγμή να σταθείς στα πόδια σου. Ανεξάρτητος, δυνατός, με μια τσάντα γεμάτη εμπειρίες κι αναμνήσεις που σε οδήγησαν εδώ που είσαι. 

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που ανακάλυψαν τον εαυτό τους εκεί γύρω στα είκοσι, σε κάτι βραδινές βόλτες με αμάξι, χωρίς προορισμό, με χαμηλή μουσική. Όταν οι άδειοι δρόμοι τους δημιουργούσαν σκέψεις -καλές, κακές- εξαρτάται από ποια μεριά τις βλέπεις. Κι άρχισαν να συνειδητοποιούν τι πραγματικά θέλουν από τη ζωή. Με πολύ ψάξιμο, τόσο καιρό τους πήρε, άλλωστε. Κι η φανέρωση ήρθε εκείνη τη στιγμή. Ένα δευτερόλεπτο αρκεί. Να βρεις την δική σου αλήθεια. Και να πιστέψεις σ’ αυτή. 

Έφταιγε η indie rock που ακουγόταν από πίσω; Ποιος ξέρει; Πάντως, η ένταση και η μελωδία ήταν τέτοια, που ένιωθες πως όλος ο κόσμος ακούει αυτό, το ίδιο, τώρα. Κι ας ακουγόταν αμυδρά. Δεν είχε σημασία. Γιατί ακουγόταν στο τέρμα μες στο νου σου. Και ναι, τελικά, το άκουγε όλος ο κόσμος. Ο κόσμος ήταν εκεί, στο νου σου. Κι οι δρόμοι διαδέχονταν ο ένας τον άλλο. Δεν οδηγούσαν πουθενά, όμως. Εσύ δεν είχες ορίσει προορισμό, βλέπεις. Κι έτσι, όλες οι κατευθύνσεις ήταν οι σωστές, μα και οι λανθασμένες. Νιώθεις, τότε, περισσότερο από ποτέ πως πραγματικότητα δεν υπάρχει. Είναι όλα μες στο μυαλό σου. Και με όποιο νόημα εσύ τη ντύσεις, με αυτό θα εμφανιστεί. 

Στο αμάξι, λοιπόν, μόνος. Να οδηγάς ακατάπαυστα. Δεν σκέφτεσαι τίποτα, μα ταυτόχρονα σκέφτεσαι τα πάντα. Εκεί ανακάλυψες τον εαυτό σου. Κράτα τη στιγμή. Νύχτα, χωρίς αμάξια τριγύρω, με λίγη φύση εκεί δίπλα -«μακάρι να είχες περισσότερη», λες. Και καταλαβαίνεις πια ότι βρήκες αυτό που έψαχνες, γιατί ηρεμείς. Μονομιάς. Ησυχάζεις. Αυτά που ήταν μπλεγμένα στο κεφάλι σου, λύθηκαν. Τελείωσε. Και, τελικά, τι ήταν αυτό που ανακάλυψες; Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ησυχάσεις για μια στιγμή;

Συνειδητοποίησες πια, τη μόνη αλήθεια που ίσως υπάρχει εκεί γύρω. Τη μετάβαση. Το μόνο που ζει πάντοτε είναι η μετάβαση, η συνέχεια. Γι’ αυτό δεν υπάρχει ευτυχία ή δυστυχία, έρωτας ή πόνος σε μόνιμη σταθερά. Γιατί τίποτα σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι δεδομένο. Είναι όλα ρευστά -άλλωστε, εσύ δε δίνεις το νόημά της; Σκέψου πόσες εναλλαγές συναισθημάτων έχεις τη μέρα. Το μόνο που πρέπει να αναζητάς δεν είναι η ευτυχία ή ο έρωτας, η επιτυχία ή η αναγνώριση. Δεν είναι τίποτε απ’ όλα όσα εφήμερα θα σε ησυχάσουν. Αυτό με το οποίο πρέπει να συμφιλιωθείς είναι η μετάβαση, η συνέχιση, η εξέλιξη. Και τότε, θα μάθεις να δίνεις την αξία που πρέπει σε ό,τι η ζωή θα σου προσφέρει. Καλό ή κακό, αυτό θα το βρεις εσύ. Το αφήνει πάνω σου.