Οι «ακατάλληλοι» διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας

Το έχει πει κι ένας μύθος. Για να φτάσεις στην Ιθάκη πρέπει να περάσεις από χίλια κύματα. Δε θα είχε νόημα διαφορετικά. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Σκέψου το, αν δε γνωρίσεις αυτό που σε ξενίζει, αυτό που σε φοβίζει κι αυτό που σε στενoχωρεί, συνεχώς και με κάθε τρόπο, πώς θα νιώσεις μετά ότι βρήκες την Ιθάκη σου, ότι γνώρισες αυτό που περίμενες τόσο καιρό; Πρέπει ν’ ανοίξεις πολλές πόρτες και να χτυπήσεις πολλά κουδούνια, ώστε να είσαι έτοιμος για τη στιγμή που ονειρεύεσαι. 

Κι όσο πιο αργά έρθει η στιγμή σου, τόσο το καλύτερο. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που ζουν το «τέλειο» απ’ την αρχή, και μετά πέφτουν απ’ τα σύννεφα. Βήμα-βήμα να το πηγαίνεις. Μη βιάζεσαι. Να έρχεσαι κοντά με τον άλλον, να μαθαίνεις τις έγνοιες του και τα «κουσούρια» του, να έχεις υπομονή, να το ζεις στο έπακρο. Θυμήσου ότι δεν το κάνεις για κανέναν άλλο, παρά μόνο για σένα. Εσύ θα βγεις κερδισμένος. Θα μάθεις τι ψάχνεις και τι όχι, θα μάθεις τι θες και τι απεχθάνεσαι. Ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο σου. 

Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να βρεις τον προορισμό σου, παρά μόνο μέσα απ’ το ταξίδι σου. Φρόντισε να περάσεις από πάθη. Να δεις την «άλλη» πλευρά, αυτή που τόσο καιρό αποφεύγεις μανιωδώς. Οι «ακατάλληλοι» που θα γνωρίσεις είναι αυτοί που θα ευχαριστείς στο τέλος του ταξιδιού σου. Ξέρεις, όταν φτάσεις στην Ιθάκη σου. Αυτοί είναι που θα σε διαμορφώσουν. Και την ώρα του απολογισμού σου θα τους αγαπήσεις λίγο παραπάνω. Γιατί σου έδειξαν το δρόμο. 

Δεν υπάρχει «καλό» και «κακό». Δεν υφίστανται αυτές οι έννοιες. Εσύ χρωματίζεις το καθετί που βλέπεις και ζεις. Κι αν όλοι όσοι ήρθαν κι έφυγαν –επειδή απλώς δε σου έκαναν και δεν τους έκανες–, κατηγοριοποιούνται στο μυαλό σου ως το «μακριά κι αγαπημένοι», το «πόσο μετάνιωσα» και το «κακό» εν γένει, να θυμάσαι ότι τους χρωστάς πολλά. Ναι, ήταν περαστικοί, δε θα μπορούσαν, άλλωστε, να είναι τίποτα παραπάνω. Όμως αυτό που είσαι εσύ σήμερα, είναι και δική τους προσπάθεια. Να τους το πιστώσεις. 

Γι’ αυτό κι είναι μάταιο κι απρόσφορο να προσπαθείς ν’ αλλάξεις τον άλλον. Δεν είναι δική σου δουλειά. Η μόνη σου δουλειά είναι να ζήσεις την εμπειρία, να έρθεις σε τριβή με τον άλλον, να πορευθείτε μαζί για όσο πάει -κι όπου σας βγάλει. Κι αν αποδειχθεί ότι ήταν άλλος ένας απ’ τους «ακατάλληλους», να χαίρεσαι. Γιατί μόλις προχώρησες λίγο παρακάτω. Μόλις έβαλες μία ακόμη περιπέτεια στην τσάντα σου. Και να φεύγεις με αξιοπρέπεια -και πολλή σιγουριά. Κερδισμένος είσαι ό,τι κι αν γίνει, όπως κι αν γίνει. 

Αν το δεις κι αντίστροφα, εξάλλου, το ίδιο θα διαπιστώσεις. Οι «κατάλληλοι» που θα συναντήσεις στη ζωή σου, απλώς θα σου βγάζουν τον καλύτερό σου εαυτό -κι εσύ αντίστοιχα σ’ αυτούς. Κι αυτό είναι τέλειο -όσο κρατήσει. Κατά τ’ άλλα, όμως, η προσωπικότητά σου δε θ’ αλλάξει. Ο χαρακτήρας σου θα είναι και θα μείνει ίδιος. Μόνο τις φορές που θα απογοητευτείς, θα είσαι σε θέση να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Σαν τους μύες, που πλάθονται, καταστρέφονται κι αναπλάθονται. 

Μην ακούς αυτούς που λένε ότι «έφαγες τα μούτρα σου». Μην ακούς τα κοινότυπα «δεν άξιζε», «ήταν χαμένος χρόνος». Τίποτα δεν είναι χαμένο. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Οι σχέσεις δεν κρατάνε για πάντα, θέλουν ελευθερία και τόλμη. Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, αδέσμευτη, αυτή είναι η γοητεία του. Όμως, μέσα απ’ τις «στάσεις» που κάνεις, παίρνεις και κάτι. Άλλες φορές μικρό κι άλλες μεγάλο. Μην πλανάσαι. Τα «μεγάλα» θα τα βρεις στις ήττες που θα φας, στις στενοχώριες και στα «φεύγω» που θα πεις. 

Αυτά τα «φεύγω» στα δίνουν απλόχερα όλοι οι περαστικοί της ζωής σου. Στο τέλος-τέλος, είμαστε –ή μάλλον γινόμαστε– οι άνθρωποι που συναντάμε. Κάποιοι σου προσφέρουν ευτυχία. Να τους κρατάς και να είσαι ευγνώμων. Κάποιοι άλλοι, όμως, σε «ρίχνουν», σου δείχνουν τι πρέπει ν’ αγνοείς, σου μαθαίνουν πού πρέπει να κοιτάς. Γι’ αυτούς να είσαι διπλά ευγνώμων. Ξέρω, δεν είναι εύκολο. Μα, εξ ορισμού τα «ζόρικα» είναι για τους ζόρικους.

Δεν υπάρχει σπουδαιότερη αρετή απ’ τη συγχώρεση. Να την ακολουθείς πιστά. Την αξίζουν όλοι.