Το κάρμα δεν έχει μενού, σερβίρεσαι ό,τι αξίζεις

Ένα ζευγάρι βγαίνει βόλτα, Σάββατο βράδυ, για ποτό με τη μηχανή. Η παρέα τους τούς περιμένει. Φτάνουν στο μαγαζί. Χαιρετούν, κάθονται, μιλούν, γελάνε, πίνουν, γλεντάνε, αισθάνονται. Ένα απ’ τα κλασικά Σαββατόβραδά τους με φίλους. Η ώρα περνάει, πλησιάζει η αυγή. Χαρούμενοι βγαίνουν έξω, αγκαλιά, δίπλα οι φίλοι, πιο δίπλα το μαγαζί κι οι στιγμές τους. Καληνυχτίζουν, ήρθε η ώρα να φύγουν, πεινάσανε άλλωστε, πρέπει και να τσιμπήσουν κάτι. Ανεβαίνουν στη μηχανή. Κενό. Σκοτάδι.

12 ώρες μετά, είναι απόγευμα. Ανοίγουν τα μάτια τους με δυσκολία, σκληρά, σαν να τους τα πιέζουν προς τα κάτω. Δίπλα-δίπλα είναι ξαπλωμένοι, όπως κάθε βράδυ, εξάλλου. Δεν είναι σπίτι τους όμως. Μικρή η διαφορά; Όχι και τόσο, αν το καλοσκεφτείς. Γιατί βρίσκονται στο νοσοκομείο. Βρίσκουν τις αισθήσεις τους δειλά, χωρίς να τις ελέγχουν οι ίδιοι. «Με 180χλμ την ώρα πάνω σε στροφή, πώς να μην πέσουν;» ακούνε σε συζήτηση νοσοκόμων. Τρομάζουν. Κοιτάζονται. Τρομάζουν περισσότερο. Ρωτάνε και μαθαίνουν τα πάντα…

Κατάκοιτοι κι οι δύο για την υπόλοιπη ζωή τους. Πώς τους το λες αυτό; Πώς τους κοιτάς στα μάτια και τους το ξεστομίζεις; Τους σβήνεις την ελπίδα, τη δύναμη για τη ζωή, σε μία στιγμή μονάχα. Κι οι ίδιοι αμελείς ήταν, ναι. Γιατί να τύχει σε αυτούς, όμως; Νέα παιδιά ήταν. Σε τι έφταιξαν; Τι κακό έκαναν; Μόνο «γιατί» γυρνάνε στο μυαλό τους και στις σκέψεις των φίλων τους, που πριν λίγες ώρες χόρευαν παρέα.

Αυτή είναι μια καθημερινή απλή κατά τα φαινόμενα ιστορία διάχυτου και ξαφνικού σωματικού και ψυχικού πόνου που κατακλύζει την πραγματικότητα. Κι αν όπου ζευγάρι βάλεις άνθρωπο, όπου μηχανή βάλεις κίνδυνο κι όπου Σάββατο βάλεις πάντοτε, τότε θα δεις το ανθρώπινο μυαλό να σκαρφίζεται ιδέες. Ιδέες για να αντέξει τα αναπόφευκτα «γιατί» που το στοιχειώνουν. Μία απ’ τις σκέψεις που έχουν επικρατήσει ανά τους αιώνες είναι και το κάρμα. Καταγωγή; Ινδουισμός και Βουδισμός.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία αυτή, το κάρμα είναι ενέργεια, ούτε καλή ούτε κακή. Ενέργεια που σχετίζεται με τη σχέση αιτίας κι αποτελέσματος.  Για να το κάνουμε, όμως, πιο κατανοητό, σκεφτείτε το κάρμα ως ένα προσωπικό δίχτυ, ένα δίχτυ που περικυκλώνει τον κάθε άνθρωπο, παντού, πάντα, ανεξαιρέτως. Φέρτε τώρα στη σκέψη σας το παραπάνω παράδειγμα με το ζευγάρι. Οι δρόμοι που ξετυλίγονται μπροστά τους είναι δύο: ο πρώτος και πιθανότερος είναι να γίνουν δύσκολοι άνθρωποι. Να κρατήσουν μέσα τους θυμό, οργή, να χάσουν δύναμη, να χάσουν την ελπίδα και το φως τους. Ο δεύτερος είναι αυτός που σου υποδεικνύει η διδασκαλία του κάρμα, ο δύσβατος δρόμος. Ο δρόμος του να μείνεις όρθιος, να συνεχίσεις, να παλέψεις, να ελπίζεις, να βοηθήσεις και να γίνεις καλύτερος.

Στο δίχτυ που περικυκλώνει τον κάθε άνθρωπο υπάρχουν χιλιάδες τρύπες. Η τρύπα του καλού, του κακού, του θυμού, της αγάπης, της εκδίκησης, της δικαιοσύνης, της αδικίας. Κάθε φορά, λοιπόν, που το κάρμα-δίχτυ σε σφίγγει, σε χτυπά και σου παίρνει πράγματα χωρίς λόγο κι αιτία, κάθε φορά, εσύ έχεις τις παραπάνω τρύπες-επιλογές. Είτε να βγεις απ’ την τρύπα του θυμού, του μίσους και της τρέλας είτε να επιλέξεις τις τρύπες της αγάπης, της συνέχειας, της ελπίδας. Αυτό είναι το κάρμα, έτσι δουλεύει. Κι άρα, ο άνθρωπος επιλέγει από ποιες τρύπες θα βγει, ποιους σπόρους θα ποτίσει, πώς θα συνεχίσει με λίγα λόγια τη ζωή του που του φέρθηκε άσχημα.

Έτσι, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται πνευματικά και ψυχικά μέσα απ’ τις επιλογές του, τόσο απελευθερώνεται απ’ τα δεσμά του κάρμα. Και φτάνει πια σε ένα σημείο που προσπερνά το δίχτυ που τον περικυκλώνει και γίνεται όσο το δυνατόν περισσότερο ο δημιουργός της δικής του ζωής. Χρησιμοποιεί το κάρμα, δεν αφήνει να τον χρησιμοποιήσει αυτό. Αρχίζει να ζει συνειδητά, όχι μηχανικά. Κάνει το καλύτερο που μπορεί, όποια κι αν είναι η κατάσταση. Μένει όρθιος.

Δυνατός δεν είναι αυτός που δε χάνει ποτέ, που δεν πέφτει ποτέ. Δυνατός είναι αυτός που πάντα σηκώνεται. Ό,τι κι αν σε εμποδίσει στη ζωή σου, ό,τι κακό κι αν προκύψει, ακόμη και σενάρια που ο ίδιος σου ο νους από φόβο δεν έχει πλάσει ακόμα, έχεις τις επιλογές, τους σπόρους, τις τρύπες –όπως θες πες το– που μπορείς να ακολουθήσεις. Και με βάση ό,τι επιλέξεις, ποτίσεις, ακολουθήσεις, χτίζεις τη ζωή σου.

Οι επιλογές μας, λοιπόν, είναι αντίθετες του κάρμα. Όσο ποτίζεις τον εαυτό σου με αγάπη τόση αγάπη θα παίρνεις. Όσο τον γεμίζεις με οργή τόσο όλα θα σου φταίνε. Αυτό το επιλέγεις εσύ, μα το κάρμα, το δίχτυ, η ζωή –βάφτισέ το πάλι όπως θες– πάντα ίδια είναι, πάντα τις ίδιες επιλογές σου δίνει. Εσύ επιλέγεις, σε σένα πέφτει το βάρος. Είτε να διαλέξεις πώς θα ποτίζεις και θα θερίζεις τη ζωή σου είτε να αφήσεις το δίχτυ να σε χτυπά, κάθε φορά και πιο σκληρά, μέχρι να σε συνθλίψει.