Βάζουμε τους φίλους μας να τσεκάρουν τον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει

Είσαι έξω. Από εκεί που δεν το περιμένεις, ξαφνικά, βλέπεις κάτι που σε αφήνει άφωνο. Σε λούζει ιδρώτας, νιώθεις εντελώς αδύναμος, μα το παίζεις διακριτικός και «πέρα βρέχει». Δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς, τι να πρωτοκάνεις. «Μου αρέσει παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε» λες μέσα σου. «Και τώρα τι κάνω»; Η απάντηση είναι μία. Και την ψάχνεις, μα όχι μόνος. Με τους φίλους σου. 

Όλοι έχουμε αυτόν το φίλο που είναι και θα συνεχίσει να είναι, πάντα στις υπηρεσίες μας -με την καλή έννοια. Ξέρετε ποιον λέω. Αυτόν που του ζητάς να μάθει «ό,τι μπορεί» για το πρόσωπο που μονίμως απασχολεί τις σκέψεις σου, κι εκείνος γυρνά πίσω με ντοκουμέντα, πληροφορίες και μυστικά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τις μεθόδους του -μα και να φοβάσαι λίγο, παράλληλα. 

Δεν υπάρχει ερωτευμένος άνθρωπος που να μην κινεί γη κι ουρανό προκειμένου να «σκάψει» πιο βαθιά στην προσωπική ζωή του άλλου, για να νιώσει ότι όλο και πιο πολύ τον πλησιάζει, τον απομυθοποιεί, τον «νιώθει». Είναι σαν άγραφος κανόνας. Κάθε φορά που κάτι καινούργιο σε «τρώει», εκεί δίπλα είναι και κάτι φίλοι που απλώς περιμένουν μια εντολή σου. Τίποτα άλλο. Τους τη δίνεις, κι αυτοί ξεκινάνε τη λύση του μυστηρίου. 

Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος, όμως, που γίνεται όλη αυτή η ιστορία. Βάζεις τους φίλους σου να «σκανάρουν» τον άλλο, γιατί περιμένεις πώς και πώς τα αποτελέσματα. Ανυπομονείς για τη συζήτηση που έπεται. Θες τόσο πολύ να μάθεις έστω κάτι που δεν το φανταζόσουν ή κάτι που σου ξέφυγε από το απέραντο «ξεσκόνισμα» που κάνεις καθημερινά. Εθίζεσαι. Είναι σαν ναρκωτικό. Και μόνο αν πάρεις την επόμενη πληροφορία, θα νιώσεις ότι πλησιάζεις τον στόχο σου. 

Αυτές οι πολύωρες αναλύσεις που κάνεις με την παρέα σου για τον χαρακτήρα του, το παρελθόν του και το «μυστήριο» που κουβαλάει είναι που σε εξιτάρουν. Γι’ αυτό τα κάνεις όλα. Περιμένεις τη γνώμη των φίλων σου, τυχόν συμβουλές τους, και τα ακούς όλα με απίστευτη προσοχή. Πλέον, ξέρεις κι εσύ ο ίδιος ότι κάτι πρωτόγνωρο σε περιμένει. Μα δεν αγχώνεσαι. Ίσα ίσα που αισθάνεσαι ασφάλεια. Γιατί μαζί με σένα, σέρνεις σ’αυτήν την περιπέτεια και τους «ντετέκτιβ» σου. 

Μην παραξενευτείς καθόλου, λοιπόν, όταν δεις τους κολλητούς σου να το έχουν πάρει προσωπικά. Είναι και δικό τους θέμα πλέον. Το σκέφτονται και το μεταχειρίζονται απολύτως σαν δικιά τους έννοια. Φταις εσύ, βέβαια, που τους μεταφέρεις αυτήν την εμμονή, κι αυτοί, όμως, γνωστά ψυχάκια είναι. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα παρ’ όλα αυτά. Κυνηγάς με κάθε τρόπο να «ξεψαχνίσεις» τον άλλο, φροντίζεις ώστε πάντα να τσεκάρεις τι κάνει, με ποιον και που, γιατί η κατάστασή σου είναι πια εκτός ελέγχου. 

Κι έρχεται η ώρα της κρίσης. Την άφησες για το τέλος και κράτησες όλες σου τις πνευματικές δυνάμεις γι’ αυτήν. Αφού εξασφάλισες ότι θα μάθεις οτιδήποτε είναι δυνατόν για το «αίσθημα», σαν σωστό «αφεντικό» που είσαι στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ξεκινάς να παίρνεις τις αποφάσεις σου. Πόσο σε επηρέασαν τα λόγια των φίλων σου και πόσο θα μετρήσει τελικά το δικό σου ένστικτο -κανείς δεν το ξέρει, παρά μόνο ένας. Εσύ. 

Η γνώμη σου είναι αυτή που θα ορίσει την απόφασή σου εν τέλει. Θα κάνεις κίνηση, θα περιμένεις κάποιο «σημάδι», θα το «παγώσεις» και θα κόψεις αντιδράσεις ; Όσο σημαντική κι αν είναι η βοήθεια των «κατασκόπων» σου -δε θα τη ζητούσες αν ίσχυε το αντίθετο, άλλωστε- είναι το δικό σου μυαλό που θα αποφασίσει, και λίγο ο εγωισμός σου. 

Ό,τι κι αν κάνεις, όμως, να είσαι πάντα ευγνώμων για αυτούς τους φίλους. Σκέψου πως θέλουν το καλύτερο για σένα. Γι’ αυτό και οι έρευνες, το ψάξιμο και οι αναλύσεις. Θέλουν να είναι σίγουροι πως αξίζει να πλησιάσεις το πιθανό σου ταίρι. Όσο σίγουρος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Και αυτό το πάρε-δώσε που χτίζετε, αυτή η συντροφικότητα μεταξύ σας, αυτή η ανιδιοτέλεια και η ευαισθησία για τις έννοιες του φίλου, είναι κάτι ρομαντικό. Γιατί κι εσύ θα κληθείς κάποια στιγμή να γίνεις αυτός ο «φίλος».