«Να πονάς, ν' αδικιέσαι, να παλεύεις και να μην το βάνεις κάτω!»

Σύμφωνα με το Ν. Καζαντζάκη και το απόσπασμά του απ’ το βιβλίο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» η παραπάνω φράση σημαίνει άνθρωπος. Σημαίνει εσύ, που πόνεσες, που πονάς, που οι άγνωστοι έχουν την εντύπωση πως όλα κυλούν ομαλά στη ζωή σου ενώ εσύ προσπαθείς για να τη βγάλεις ακόμη μια ημέρα.

Μια ημέρα ακόμα, μια ημέρα να ‘ρθει που θα είναι ήρεμη. Δίχως σκοτούρες, δίχως να ουρλιάζει το μυαλό σου, από τις σκέψεις που το βομβαρδίζουν. Μια ημέρα, ρε γαμώτο, που δε θα σε αγγίξει τίποτα από όσα θα σου πουν και θα σου κάνουν.

Προσπάθησε να συμφιλιωθείς με όλα αυτά που σου συνέβησαν, προσπάθησε να τα αποδεχτείς. Το ξέρω είναι δύσκολο, είναι πολλά, δεν τα περίμενες, αλλά έγιναν. Αν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, τότε αγάπησέ το. Μην κλαις για εκείνους που σε πούλησαν, για εκείνους που σε παράτησαν, για εκείνους που έφυγαν, μην αφήνεις τα «γιατί» να σε τρώνε. Σάμπως άμα συνεχίζεις να χάνεις δάκρυα θα τους γυρίσεις πίσω;

Γέλα, γέλα μαζί τους! Χαμογέλα στη θέα τους, ξέροντας πως αυτοί έγιναν όλα εκείνα που κορόιδευαν. Και τα «γιατί» άσε τα στην άκρη, δεν υπάρχει πιο άχρηστη λέξη από δαύτη. Όποιος σε άφησε, δεν ήξερε κι ακόμη δεν ξέρει τι έχασε. Αλλά καλύτερα έτσι, όσο κι αν πόνεσες, σκέψου πως άδειασε έναν χώρο στη ζωή σου για κάποιον σπουδαίο.

Ναι, θα έρθει κάποιος, κάποτε, που δε μάθει τους πόνους σου για να στους κάνει περισσότερους. Αλλά θα τους αγκαλιάσει, όπως θα αγκαλιάσει κι εσένα κι όλα θα είναι όμορφα και ξέγνοιαστα τότε. Χωρίς τσακωμούς, ζήλιες, τρίτα πρόσωπα, ψέματα, υπεκφυγές, υποσχέσεις κι όνειρα που θα μείνουν μισά. Τελείωσαν αυτά για σένα, δε θέλεις άλλα τέτοια εσύ. Θα έρθει μια μέρα, που δε θα είναι ρουφιάνα γιατί την αξίζεις.

Μη συνεχίζεις να τιμωρείς τον εαυτό σου, αγάπησέ τον, μαζί με όλα εκείνα που σε ρήμαξαν, αγκάλιασε την ψυχή σου. Η ζωή είναι άδικη, στο φώναζε η μητέρα σου κάποτε κι εσύ δεν καταλάβαινες και να που τώρα το ζεις και το ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα.

Πάλεψε τις αδικίες, φώναξε, διεκδίκησε, βρίσε, σπάσε ό,τι βρεις μπροστά σου, μη μείνεις άπραγος, γιατί μια ημέρα θα το μετανιώσεις. Και μη σκέφτεσαι πως είναι αργά, μη σκέφτεσαι τον χρόνο, δεν υπάρχει ο χρόνος, ο χρόνος είμαστε εμείς.

Ο δυνατός άνθρωπος φαίνεται στα δύσκολα, εκεί που όλοι τα παρατάνε, εκεί που οι υπόλοιποι κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα στη θέα του χαμού. Μα ο χαμός έχει μεγάλη πείρα κι εσύ το ξέρεις. Να μην το βάζεις κάτω, ακούς; Μετά από όλα αυτά, εσύ μπορείς να αντιμετωπίσεις το οτιδήποτε και τον οποιοδήποτε. Δεν είσαι σαν τους άλλους εσύ, τι μπορούν να πουν για εσένα, μου λες;

Τίποτα δεν μπορούν να πουν, γιατί εσύ ακόμη παλεύεις και θα παλεύεις. Έχε πίστη στον θεό σου, στον εαυτό σου ή σε ό,τι υπάρχει εκεί έξω που σε κάνει να νιώθεις άτρωτος.

Αυτό είναι άνθρωπος: «να πονάς, να αδικείσαι, να παλεύεις και να μην το βάνεις κάτω…». Γιατί οι καλύτερες ημέρες δεν έχουν έρθει ακόμη κι αν τις αξίζει κάποιος, αυτός είναι εσύ.

Άλλωστε σκέψου να είχες μια ζωή που όλα θα ήταν στρωμένα στην εντέλεια. Θα ήταν βαρετή, μονόχνοτη, φλατ, ρε παιδί μου. Άσε που δε θα ήξερες όσα τώρα ξέρεις, όλα εκείνα που σε κάνουν να διαφέρεις απ’ τους υπόλοιπους. Άσε που δεν μπορούσες να εκτιμήσεις τις υπέροχες ημέρες που έρχονται…