Δε φταίει το τρίτο πρόσωπο

Στους δυο τρίτος δε χωρεί∙ κι αν χωρεί, γιατί χωρεί; Απ’ τα αρχαία χρόνια ως την εποχή που σήμερα διανύουμε έχουν διαφοροποιηθεί κάμποσα πράγματα. Λίγο η τεχνολογία, λίγο οι συνθήκες, εκσυγχρονιζόμαστε. Κι ενώ όλα γύρω μας αλλάζουν οι ανθρώπινες σχέσεις στη διάρκεια των χρόνων, πάνω-κάτω, τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν. Ένα από αυτά που μας καίει όλους ανεξαιρέτως; Προφανώς η απιστία!

Όποιος έχει απατηθεί, λαϊκότερα κερατωθεί, να ανάψει τσιγάρο τώρα, να κάνουμε μια κουβεντούλα. Το κέρατο πονάει, αυτό είναι γεγονός και δε σηκώνει αμφιβολίες. Κλάψαμε, τρέξαμε τους έρημους τους κολλητούς στα μπαρ για να γίνουμε κουρούμπελα και τέλος καταλήξαμε να ξερνάμε ποτά και συναισθήματα στις τουαλέτες.

Σπάσαμε πράγματα (εδικά δώρα κι ενθύμια εκείνου του προσώπου), καταχωνιάσαμε –οι πιο τρελοί κάψαμε– τα ξεχασμένα ρούχα του, σπαταλήσαμε ώρες μπροστά απ’ την οθόνη ενός κινητού είτε βλέποντας παλιές συνομιλίες είτε περιμένοντας απλώς να χτυπήσει. Η μόνη διαφορά μας ότι κάποιοι είχαμε στόρια σπίτι και δεν είχαμε κουρτίνες για να τις βάψουμε στο χρώμα που μισούσε.

Άσε το άλλο, που δεν υπάρχει περίπτωση να κερατώθηκες και να μην έκανες∙ όχι μόνο έμαθες το βιογραφικό του τρίτου προσώπου, αλλά το έδειχνες κιόλας στην παρέα και ρώταγες αν εγκρίνουν, αν είναι καλύτερο από σένα. Και καλά είναι αν έμεινες εκεί και δεν έκανες κι άλλα χειρότερα. Ο πόνος γίνεται οργή και καμία φορά δεν ελέγχεται.

Είπαμε, όμως, στην αρχή πως «στους δυο τρίτος δεν χωρεί», σε αυτήν την περίπτωση τι συνέβη; Υπάρχει ένας μύθος που ρίχνει το βάρος στο τρίτο πρόσωπο που εμπλέκεται στην υπόθεση. Μεγάλο λάθος. Κανένας μα κανένας δεν απάτησε τον άνθρωπό του επειδή έσκασε απ’ το πουθενά μια δίμετρη κουκλάρα ή ένας αρρενωπός παίδαρος με πράσινα μάτια.

Δεν είναι λίγες οι φορές που το τρίτο πρόσωπο δε γνώριζε καν για την ύπαρξη σχέσης και βρέθηκε απλώς προ τετελεσμένων, θύμα μιας κατάστασης που αυθαίρετα τον ορίζει θύτη. Γι’ αυτό μη βιαστείς να χαρακτηρίσεις ανήθικο το τρίτο πρόσωπο, αφού δεν ξέρεις τι ψέματα μπορεί να έχαψε κι αυτό. Αλλά ακόμη κι αν το τρίτο πρόσωπο γνώριζε, πάλι δεν είναι λόγος να το σταυρώσουμε -προφανώς όχι και να του πούμε μπράβο. Γιατί δε φταίει; Γιατί δεν το αφορούσε, δεν είχε αυτό σχέση, δεν πλήγωσε κάποιον που έλεγε πως αγαπούσε, δεν προσποιόταν ούτε κορόιδευε τον δήθεν άνθρωπό του. Απλώς ερωτεύτηκε και το συναίσθημα δικαιολογεί πολλά.

Όταν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι προκύψει απιστία του ενός φταίνε κι οι δυο (τις περισσότερες φορές) κι όχι ο τρίτος. Προφανώς μεγαλύτερο βάρος ευθύνης έχει εκείνος που απατά, αλλά αν αφήσεις το σπίτι σου ορθάνοιχτο, θα αναρωτηθείς γιατί μπήκαν και στο κλέψανε; Μάλλον όχι, αφού έφταιξες κι εσύ!

«Πώς έφταιξα;» θα πεις, «εγώ τον αγαπούσα» ενώ μπορεί να αδιαφορούσες, να είχες σταματήσει να προσπαθείς, να μην παρατηρούσες τα σημάδια και να μη νοιαζόσουν για την επικοινωνία σας που είχε πάει περίπατο. Η ίσως απλώς να φταις γιατί ενώ είχες τις ενδείξεις πως ο άλλος είναι μαλάκας, αποφάσισες να κλείσεις μάτια κι αφτιά.

Το μόνο εύκολο είναι να βάζουμε ταμπέλες στους άλλους, αρκεί να μην μπούμε στη διαδικασία να δούμε τα δικά μας λάθη, αρκεί να μην προσπαθήσουμε να τους καταλάβουμε.

Σίγουρα φταίει ο άλλος για την κοροϊδία που σε σέρβιρε, για το γεγονός πως δε σε χώρισε πρώτα, μα ίσως κάπου να έκανες λάθη κι εσύ. Και στα λέει τώρα κάποιος που έχει απατήσει, έχει απατηθεί κι έχει υπάρξει και τρίτο πρόσωπο. Να ξέρεις πως η απιστία, λίγο φιλότιμο να έχεις, από όποια θέση κι αν σε βρει θα σε πονέσει…