Αν αυτή τη στιγμή με διαβάζεις, πάει να πει πως είσαι ένας από εμάς, που ποτέ δεν είμαστε στην ώρα μας. Μπορεί πάλι να είσαι ένας μονίμως αγανακτισμένος φίλος που πάντα κάποιος τον στήνει. Θα έχεις παρατηρήσει πως τα άτομα που αργούν να καταφθάσουν σε μια συνάντηση, είναι πάντα συγκεκριμένα. Ξέρω πως αν είσαι καθόλα τυπικός, είναι δύσκολο να το κατανοήσεις και πόσο μάλλον να το ασπαστείς.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες αργοπορημένων, οι πρώτοι είναι εκείνοι που δεν υπολογίζουν ποτέ σωστά τον χρόνο. Δεν έχουν κάποιο πρόγραμμα κι αν έχουν δεν το τηρούν. Θεωρούν πως θα προλάβουν είτε αυτός ο χρόνος είναι για να ετοιμαστούν, είτε είναι ένα λεωφορείο ή το μετρό. Δεν σκέφτονται πως κάτι αναπάντεχο μπορεί να συμβεί στο ενδιάμεσο. Δεν προνοούν να ξεκινήσουν για τον προορισμό τους λίγο νωρίτερα. Αφήνουν τα πάντα στο παρά πέντε, είναι μονίμως αγχωμένοι, ίσως κάποιοι να είναι και λίγο ατζαμήδες.
Αυτοί είναι κι οι άνθρωποι που πάντα θα έρθουν με μια δικαιολογία. Οι συχνότερες είναι πως δεν έβρισκαν πάρκινγκ, πως κάποιος τους καθυστέρησε, πως είχαν πολλή δουλειά ή πολύ διάβασμα. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι με μεγαλύτερη φαντασία που ρίχνουν περισσότερο αλατοπίπερο στη δήθεν δικαιολογία τους. Όπως και να ‘χει, δείχνουν πως γουστάρουν την πίεση στη ζωή τους. Θα παρατηρήσεις επίσης πως όσο κι αν οι φίλοι τους τούς αγαπούν, ποτέ δε θα τους αναθέσουν κάτι σοβαρό. Δεν θα τους υπολογίσουν σε κάτι που έχει χρονοδιάγραμμα κι αν το κάνουν θα τους πιέσουν πολύ ώστε να καταφέρουν να ανταποκριθούν.
Η δεύτερη κατηγορία αργοπορημένων είναι πιο συνειδητή. Είναι εκείνοι που είναι πιο χαλαροί, αν τους παρατηρήσεις, απολαμβάνουν και τα πιο απλά πράγματα. Δίνουν στα πάντα το χρόνο που τους αναλογεί. Δεν έγινε και κάτι αν θα αργήσω λίγο να πάω για ποτό, αν θα αργήσω να πάω να βρω την παρέα, θα τους ακούσεις να σου λένε. Είναι χαλαροί, δεν περπατάνε γρήγορα, καπνίζουν αργά και χαμογελάνε πολύ. Είναι εκείνοι που ή θα σε εκνευρίσουν με τη χαλαρότητά τους ή θα σε μαγέψουν με τον τρόπο που βλέπουν τη ζωή. Είναι εκείνοι που δεν αγχώνονται, δεν τους νοιάζει τι θα πει ο κόσμος.
Οι φίλοι στην αρχή τους φώναζαν μα μετά τους έμαθαν. Λένε πως η αργοπορία τους είναι ένα απ’ τα μειονεκτήματά τους, επίτρεψέ με να σου πω δεν είναι. Στην τελική τι πειράζει αν κάποιος θα αργήσει; Πριν πέσεις να με φας, σου λέω πως όλοι μας έχουμε υπομείνει το στήσιμο ενός φίλου σε κάποιο μπαρ, κάποια καφετέρια ή σε ένα οποιοδήποτε σημείο συνάντησης και πως κανείς μας δεν έπαθε τίποτα. Δε μιλάω για επαγγελματικά ραντεβού ή θέματα ζωής και θανάτου. Εκεί επιβάλλεται ο καθένας να είναι στην ώρα του αν φυσικά επιθυμεί να πετύχει κάτι στη ζωή του.
Συχνά θα ακούσεις να λένε πως οι γυναίκες είναι εκείνες που αργοπορούν τις περισσότερες φορές. Εν μέρει ίσως έχουν δίκιο, καθώς χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο για να ετοιμαστούμε από έναν άντρα. Μα στην πραγματικότητα δεν είναι πάντα έτσι καθώς δεν είναι θέμα φύλου, αλλά θέμα ανθρώπου.
Η ζωή είναι πολύ μικρή, τα άγχη σε πνίγουν, ο φόβος για το μέλλον σου, τα πάντα σε πιέζουν. Δε χρειάζεται να ασχολείσαι και με το ποιος είναι στην ώρα του και ποιος όχι. Όσο τυπικός κι αν είσαι, προσπάθησε να καταλάβεις κι εμάς που πάντα αργούμε, αφού μας αγαπάς και το ξέρουμε. Αν καθυστερήσουμε πάνω από ένα μισάωρο, εντάξει θα καταλάβουμε πως το παρακάναμε. Θα μπορείς να φύγεις…
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
