«Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι», έλεγε ο Ελύτης. Τι είναι όμως τελικά η αγάπη; Κι αφού οι άνθρωποι αγαπιούνται γιατί οι δρόμοι τους χωρίζουν; Γιατί η κάποια μοίρα επιτρέπει να χωρίζονται οι άνθρωποι αυτοί;« Αγαπώ θα πει χάνομαι», είπε ο Καζαντζάκης. Τι γίνεται όμως όταν χάνεσαι στη ζωή ενός άλλου;
Όταν αφήνεις πίσω τα πάντα, στην αρχή που απ’ τον ενθουσιασμό παρατάς φίλους και παρέες και στο τέλος που όλοι εκείνοι που τόσο καιρό είχες παραμελήσει σου φωνάζουν να φύγεις μακριά. Μακριά από εκείνη την κατάσταση, από εκείνο τον άνθρωπο. Εσύ τι κάνεις, τι έκανες; Μα και φυσικά εθελοτυφλείς. Δε σε νοιάζει πια ο εαυτός σου, γιατί πριν καιρό έκανες το λάθος να βάλεις κάποιον πάνω από αυτόν, αγάπησες πραγματικά ρε!
Ήσουν με ένα κινητό στο χέρι, κρεμόσουν από δυο μάτια και δύο κουβέντες που άλλοτε σου έπεφταν βαριές κι άλλοτε καταλάγιαζαν τα μέσα σου. Ακόμα τα θυμάσαι, βλέπεις έχει αποτυπωθεί στο μυαλό σου, σπιθαμή προς σπιθαμή το χρώμα τους κι ο τρόπος που σε κοιτούσαν. Ακόμη ξέρεις να τα διαβάζεις κι εκείνη τη φωνή κι αυτή ακόμη τη θυμάσαι. Δεν τη μπερδεύεις ποτέ, όπως ούτε εκείνη τη μυρωδιά. Αν τύχει και την ξαναβρείς κάπου, θα δεις πως οι αναμνήσεις καταφέρουν να ξεπηδούν.
Ο καιρός πέρασε και μαζί του πήρε κι ανθρώπους, έτσι έγινε και με εκείνον που αγάπησες. Μπορεί πλέον να μη θέλεις να τον βλέπεις στα μάτια σου, μπορεί να έχετε εξαιρετικές σχέσεις, μπορεί πάλι να τον μισείς και να θες να τον σκοτώσεις κάθε φορά που τον συναντάς τυχαία. Να θες να ουρλιάξεις απ’ τον θυμό που τόσο καιρό κουκουλώνεις, απ’ το άδικο που σε πνίγει. Μα σκέψου πως για να φτάσεις στο σημείο να μισήσεις κάποιον, πρέπει πρώτα να τον έχεις αγαπήσει.
Όπως και να έχει ενδόμυχα σε διακατέχει ένα άγχος για το να είναι καλά. Περάσατε τόσα μαζί κι ας καταλήξατε τώρα χώρια. Κάποτε κάνατε έρωτα, ξυπνούσατε ο ένας πλάι στον άλλον και δίνατε παθιασμένα φιλιά. Υπήρχε μία αγκαλιά που ήταν το καταφύγιό σου, θυμάσαι; Δεν ωφελεί σε τίποτα να κρατάς τα αρνητικά της σχέσης σας.
Κι αν εκείνος το κάνει είναι δικό του θέμα. «Αγαπώ θα πει, εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος, είναι δική του δουλειά.», εγραφε ο Λουντέμης κι αν το συνειδητοποιήσεις θα ηρεμήσεις. Θα το καταλάβεις όταν τον δεις πληγωμένο, όταν τα μάτια του θα είναι λυπημένα, όταν οι φίλοι θα σου πουν εμπιστευτικά τι ζόρι τραβάει. Τι θα κάνεις τότε, θα αντέξεις; Θα μπορέσεις να τον βλέπεις έτσι, θα μπορείς να σκέφτεσαι πως κάποιος ή κάποια τον έχει πληγώσει; Κι εσύ τον πλήγωσες στο παρελθόν, αλλά όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, εσύ ήσουν κάτι άλλο.
Η αγάπη έχει πολλά στάδια και σε αυτό δεν υπάρχει ζήλια, υπάρχει ανθρωπιά κι ειλικρίνεια. Να τελικά που εννοούσες όσα τότε είχες πει. Γίνεσαι θηρίο στη σκέψη πως κάποιος έχει πληγώσει εκείνον που κάποτε αγάπησες. Θα γυρίσεις τον κόσμο τούμπα, θα τσακωθείς, θα εμπλακείς, αλλά όλα αυτά μόνο για εκείνον που κατάφερε να σε κάνει να αγαπήσεις αληθινά.
Να έχεις λοιπόν στον νου σου, πως πρέπει να είσαι καλός με τους ανθρώπους και πριν σκεφτείς να τους πληγώσεις να ψάξεις το παρελθόν τους. Γιατί αν αγάπησαν κι αγαπήθηκαν πολύ, αν κάποιος έκλαψε, φώναξε, έγραψε κι έπιασε κάποτε πάτο γι’ αυτούς, θα έχεις έναν ανυπολόγιστο εχθρό.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
