Σκέψου, είσαι στη διασταύρωση με το μηχανάκι, φοράς κράνος, δεν τρέχεις, είσαι σωστός. Κάποιος παραβιάζει το στοπ και πέφτει πάνω σου. Και τώρα; Βρίσκεσαι στην εντατική, με σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, λένε. Κανείς δεν ξέρει αν θα επανέλθεις ξανά, ούτε για ‘κείνον που το προκάλεσε ξέρουν, δε γνωρίζουν καν αν θα ‘ναι απ’ τους τυχερούς.
Αφού βγήκες απ’ το νοσοκομείο, ήπιες, έκλαψες στον ώμο του κολλητού και κλείστηκες στο σπίτι. Πρέπει να φας, έστω για να επιβιώσεις. Μα που να κατέβει μπουκιά; Το παίρνεις απόφαση, πας στην κουζίνα να μαγειρέψεις. Ξαφνικά ζαλίζεσαι, λιποθυμάς. Μ’ έναν μαγικό τρόπο ξυπνάς μόνος σου, σέρνεσαι μέχρι την πόρτα του γείτονα, ακολουθεί μια κρίση πανικού, θυμάσαι κλάματα και φωνές. Ασθενοφόρα, λευκά δωμάτια και πράσινες κουρτίνες. Ανθρώπους να πηγαίνουν πάνω κάτω και με κλειστά μάτια ψελλίζεις ένα όνομα. Ποιανού είναι; Εκείνου που σου λείπει, διάολε. Είχες άγγελο είπαν στο νοσοκομείο. Αίματα, ράμματα, σπασίματα, μελανιές κι απανωτές εξετάσεις μοιάζουν τίποτα. Είσαι σε κατάσταση σοκ, μα είσαι απ’ τους τυχερούς.
Σου φαντάζουν πολύ απίθανα τα παραπάνω; Βάση στατιστικών, πλήθος ατόμων στην κοινωνία που κυκλοφορείς και συναναστρέφεσαι, έχει φτάσει κάποια στιγμή στο σημείο να κινδυνεύσει η ζωή του. Πιο συγκεκριμένα απρόοπτοι ελιγμοί πάνω στους δύο ή και στους τέσσερις τροχούς είναι συχνά αίτια. Η άσφαλτος φαίνεται να ‘ναι η τρίτη αιτία θανάτου μετά τις καρδιοπάθειες και τον καρκίνο. Ο πόνος της απώλειας δεν κοιτά ηλικίες και καταστάσεις, σε σύγκριση όμως με τον πόνο του απροόπτου, θα ‘λεγε κανείς πως ο δεύτερος είναι πιο οδυνηρός, μιας κι αυτός ο αιφνιδιασμός είναι πάντα δυσβάσταχτος για τον άνθρωπο.
Τα θύματα ενός οποιουδήποτε είδους ατυχήματος είναι συνήθως άτομα υγιή, δραστήρια και γεμάτα ζωντάνια, μέχρι βεβαίως τη στιγμή εκείνη. Όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο κι εν τέλει βγεις νικητής, έχεις την απαίτηση τ’ άτομα γύρω σου να μην αλλάξουν. Δεν έχεις ανάγκη τον οίκτο κανενός κι ας γνωρίζεις πως στην προκειμένη στιγμή είσαι αδύναμος. Κάθε άμυνά σου έχει καταρριφθεί κι η καλύτερη γιατρειά ακούει στ’ όνομα της απομόνωσης.
Τη στιγμή που θ’ αποφασίσεις να βγεις απ’ το δρόμο της μοναξιάς που μόνος σου επέλεξες, θα πάρεις την αριστερή λωρίδα, εκείνη που μπορείς να πατήσεις το γκάζι άφοβα, με προορισμό τη ζωή. Μια καινούργια ζωή χωρίς κακίες, παρεξηγήσεις και κυρίως χωρίς ψέματα. Όλα θέλεις να ‘ναι στο φως, μάλλον επειδή ένιωσες πως ξαναγεννήθηκες και πλέον δεν έχεις χρόνο για χάσιμο. Θα παρατήσεις οτιδήποτε δε σε γεμίζει και θα κυνηγήσεις όλα αυτά που κάποτε έλεγες πως δεν μπορούσες.
Αν τύχει ποτέ και γνωρίσεις έναν τέτοιον άνθρωπο, μην ξεχάσεις να τον κοιτάξεις προσεχτικά στα μάτια. Το βλέμμα του θα λάμπει κι η δίψα του για ζωή θα ξεχειλίζει. Είναι εκείνοι που δεν τους κάνει εντύπωση τίποτα πια, εκείνοι που θα σ’ εκπλήξουν με την ικανότητά τους να τα παίρνουν όλα στην πλάκα. Έχεις ακούσει που λένε πως οι άνθρωποι που γελάνε πολύ και δυνατά, είναι αυτοί που πονάνε περισσότερο; Κάτι τέτοιο συμβαίνει και μ’ αυτούς. Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια. Αυτό ήταν το μυστικό της αλεπούς, αυτό και το δικό τους.
Μην ξεχνάς να ‘σαι άνθρωπος, μη μένεις άπραγος μπροστά στη ζωή που τρέχει και μην ξεχνάς να προστατεύεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Εσύ που με διαβάζεις αυτήν τη στιγμή, σταμάτα να σκέφτεσαι τι θα πουν οι άλλοι και κάνε αυτό που ‘χεις στο μυαλό σου. Οι άλλοι πάντα θα βρίσκουν κάτι να πουν, ό,τι κι αν κάνεις. Έχεις περάσει ποτέ έξω από ‘κείνες τις κλειστές πόρτες των νοσοκομείων; Να δεις ανθρώπους που οι δείκτες της ζωή τους σταμάτησαν σε μια στιγμη απ’ τον πόνο; Να κλαίνε, να ουρλιάζουν, ν’ αγωνιούν, να παρακαλάνε τον Θεό και ν’ αναρωτιούνται γιατί έτυχε σ’ εκείνους αυτό;
Όλοι σκέφτονται αυτόν που ‘φυγε και κανείς αυτούς που μένουν πίσω. Εσύ, λοιπόν, είσαι ο τυχερός και πολλοί θα ‘θελαν να ‘ταν στη θέση σου. Μην περιμένεις τίποτα και κανέναν, ζήσε! Ο χρόνος τρέχει κι ίσα που τον προλαβαίνεις.
Για τον Μπάμπη.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
