Η ορκωμοσία είναι ευτυχία για μας και την οικογένειά μας

Ήρθε επιτέλους εκείνη η ώρα που τελείωσε η εξεταστική, η πρακτική, τελείωσε κι η πτυχιακή, που τελείωσαν μαζί όλα εκείνα που τόσο καιρό σου έτρωγαν το μυαλό, που σε άγχωναν, σε κούραζαν και στρίμωχναν τον ελεύθερο χρόνο σου.

Τελείωσε το διάβασμα, αδέρφια, γιατί πλέον ξέρεις πως σε εκείνο το κτήριο που λέγεται πανεπιστήμιο θα πρέπει να πέσει ένα κάποιο στρώσιμο και ζόρι για να το τελειώσεις. Κι αυτά που μας έλεγαν για παρηγοριά στην τρίτη λυκείου, πως και καλά δε θα ξαναχρειαστεί να ανοίξουμε βιβλίο, ψέματα όλα.

Εντάξει τώρα, εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, υπήρχαν και φάσεις που έκανες τον ψόφιο κοριό και λέω φάσεις αντί εξάμηνα ολόκληρα γιατί είμαι καλός άνθρωπος και δε θέλω να σε πικράνω. Ήθελες να κάνεις την επανάστασή σου και τη ζωάρα σου και το ένα έφερνε το άλλο, κι έτσι και ψέματα είπες στους δικούς σου όταν σε ρωτούσαν πόσα μαθήματα χρωστάς κι έξτρα λεφτά για σημειώσεις που έγιναν σφηνάκια ζήτησες, και τις έκανες τις αμαρτίτσες σου, αλλά τις ευχαριστήθηκες, οπότε, άντε, χαλάλι.

Δε χρειάζεται να θυμηθούμε πόσες στοίβες βιβλία δεν άγγιξες ποτέ, ούτε που, να μωρέ, κάποιους καθηγητές τους γνώρισες την ημέρα της εξέτασης. Ούτε τότε που κατέβαζες πέντε λίτρα καφέ και το έπαιρνες σερί, για να βγάλεις –με ξένες σημειώσεις, παρακαλώ– ένα άγνωστο για εσένα μάθημα. Ο Έλληνας φοιτητής γνωρίζει πολύ καλά πως ό,τι κι αν λένε, σε ένα βράδυ μπορεί να βγάλει την ύλη μιας ολόκληρης χρονιάς.

Κι εργασίες παράτησες και βιβλία άφησες στη μέση σύξυλα όταν έπεσε τηλέφωνο πως το πρόσωπο ήταν στο ίδιο μαγαζί με την παρέα σου. Και ψεματάκια έλεγες πως διαβάζεις ενώ έπινες τις καφεδάρες σου, έκανες και το άλλο το θεϊκό, που το πίστευες κιόλας, έφευγες διακοπές κι έπαιρνες τα βιβλία μαζί σου, γιατί τάχα μου τα δίνεις τον Σεπτέμβρη και θα διάβαζες μες στο καλοκαίρι. Όλοι ξέρουμε πως κανείς ποτέ δεν άνοιξε βιβλίο στις διακοπές, άντε κάνα κόμικ.

Με εκείνα και με τα άλλα όμως, με λίγη ανευθυνότητα της νιότης και λίγο πείσμα παραπάνω όταν ο κλοιός στένευε τα κατάφερες. Άφησες τα δυσκολότερα μαθήματα για το τέλος κι ήρθε η ώρα που τα πέρασες κι αυτά, ρε θηρίο. Με διάβασμα, πίεση και με το πρήξιμο που (δικαίως) έπεσε απ’ τους γονείς, τα κατάφερες. Δεν ήσουν, δεν είσαι, ούτε και θα είσαι ο μόνος, όλοι μας τα έχουμε ακούσει απ’ τους δικούς μας όταν έβλεπαν το πτυχίο να μας χαιρετά από μακριά κι όλοι όμως είχαμε κάποιους ανθρώπους να πιστεύουν σε μας όταν δεν πιστεύαμε ούτε εμείς, αυτή είναι η οικογένειά μας.

Κι έρχεται επιτέλους εκείνη η ονειρική στιγμή της ορκωμοσίας και μαζί σου ανυπομονούν κι οι δικοί σου. Νομίζεις πως μόνο για εσένα είναι σημαντική μέρα; Όχι δα! Είναι μια επιβεβαίωση, μια ηθική ικανοποίηση για τους γονείς σου, πως τα κατάφεραν και σε σπούδασαν παρά τις δυσκολίες, πως οι θυσίες τους είχαν αντίκρισμα. Μια επιβράβευση και γι’ αυτούς, βλέπουν το καμάρι τους να επιτυγχάνει τους στόχους και τα όνειρά του. Δεν υπάρχει γονιός που να μη θέλει ευτυχισμένο το παιδί του κι εκείνοι γνωρίζουν πολύ καλά τι χαρά είναι αυτή για εσένα, πόσο σημαντικό βήμα είναι.

Ένας τεράστιος κύκλος κλείνει, ίσως απ’ τους ομορφότερους που διανύει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Το συναίσθημα πληρότητας δε συγκρίνεται. Κλαις από ευτυχία, από συγκίνηση, από νοσταλγία για όσα είναι πια παρελθόν. Μαζί με εσένα κλαίνε γονείς και φίλοι, από περηφάνια.

Είναι όνειρο κάθε γονέα να μορφώσει το παιδί του, να του δώσει όλα τα εφόδια για να πετύχει. Ξέρει πως έτσι θα ‘ρθει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία του κι εκείνος θέλει να το βλέπει να διαπρέπει και να καμαρώνει. Έχεις προσέξει τα πρόσωπα των γονιών σε μια ορκωμοσία; Λάμπουν από περηφάνια, ικανοποίηση, ευτυχία.

Μεγαλώνοντας μην ξεχνάς να λες στους γονείς σου πως τους αγαπάς.  Είναι δίπλα σου σε κάθε βήμα σου, οι πιο φανατικοί υποστηρικτές σου, γιορτάζουν τις επιτυχίες σου σαν δικές τους και πανηγυρίζουν για καθετί που πετυχαίνεις. Τους χρωστάς πολλά, αφού εκείνοι θυσίασαν τα πάντα για σένα, τόσα που ίσως να μην τα μάθεις και ποτέ. Εκείνα τα δάκρυα χαράς την ώρα της ορκωμοσίας, για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει η ζωή μας!

Άντε και στα δικά μας, καλέ!