Η πτήση είχε καθυστέρηση, η εξάρτηση για μερικές τζούρες τσιγάρου με οδήγησαν σε ένα θάλαμο με γυάλινες τζαμαρίες και μεγάλα μηχανήματα εξαερισμού. Στην πόρτα η ταμπέλα έγραφε αίθουσα καπνίσματος. Έστριβα τσιγάρο, όταν το αυτί μου άθελά του άκουγε τη διπλανή συζήτηση. «Δεν μπορώ να ακούω το όνομα του και ας τον έχω ξεπεράσει. Ταράζομαι, τρελαίνομαι περνάνε από μπροστά μου οι αναμνήσεις μας». Πόσο αλήθεια είναι; Είναι κάτι, που σχεδόν όλοι το έχουμε βιώσει.
Ο καιρός πέρασε και πήρε μαζί του ανθρώπους, συνήθειες, δεδομένα που ούτε στο χειρότερο εφιάλτη μας δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να κουμαντάρουμε τους εαυτούς μας και να την παλέψουμε δίχως αυτούς. Κι όμως έγινε και εσύ πόνεσες και έπεσες και μπορεί να μην έχεις ακόμη σηκωθεί και μπορεί να υποκρίνεσαι, αλλά τα κατάφερες. Έκλαψες, σύρθηκες στα πατώματα, δεν έτρωγες, κάπνιζες, τα είχες βάλει με όλους και όλα. Θυμάσαι; Εβδομάδες, μήνες και χρόνια πέρασαν και το χρονόμετρο έτρεχε και εσύ το έβλεπες, μα δεν μπορούσες να διακρίνεις τους αριθμούς.
Ώσπου ξαφνικά άκουσες εκείνο το όνομα που για πάρτη του είχες περάσει όλα αυτά και μαγικά οι αριθμοί του χρονομέτρου εμφανίστηκαν και κατάλαβες πως για άλλη μια φορά ταράχτηκες. Συνειδητοποίησες πως η ζωή σου έχει ξαναμπεί σε μια τάξη και στο άκουσμα μόνο ενός ονόματος την είδες ήδη να κινδυνεύει να βυθιστεί για άλλη μια φορά. Πλέον έχει βρει τη ροή της, όπως παλιά, ναι, τότε που ήσουν και πάλι μόνος που κοιμόσουν σε ξένα κρεβάτια και μέσα στη νύχτα έφευγες σαν τον κλέφτη.
Το προτιμάμε αυτό, όσοι έχουμε το μεγάλο ελάττωμα να δημιουργούμε με δυσχέρεια συναισθήματα. Μα όταν αυτό γίνεται, πίστεψέ μας, πραγματοποιείται στο μέγιστο βαθμό. Δεν παθαίνουμε με όλους το ίδιο, με άλλους πρώην μας μιλάμε, συναναστρεφόμαστε και με εκείνους που σου λέω εγώ σήμερα παθαίνουμε ταχυκαρδία μόνο στην αναφορά τους.
Συνήθως είναι σχέσεις τοξικές, σχέσεις εξουσίας, σχέσεις κτητικές. Ανήκεις και σου ανήκουν, εθελοτυφλείς και με το νόμο μάλιστα. Είναι οι σχέσεις που θυμάσαι το πάθος τους για μια ολόκληρη ζωή. Από αυτούς, τους ανθρώπους δε θα βρεις κατανόηση, αγάπη και τρυφερότητα στο ζενίθ τους. Αν λάχει και είσαι τυχερός μπορεί να πάρεις λίγο από όλα αλλά και πάλι επιφανειακά. Ίσα-ίσα, για να εξαπατήσεις την πλάνη σου. Αν πρέπει να ξαναγυρίσουν στη ζωή σου; Όχι!
Είτε για θέμα αξιοπρέπειας ή ηθικής, είτε γιατί ο άνθρωπος που έχει μάθει να νιώθει, έχει μάθει να ισορροπεί και όπως χθες τα ξημερώματα μου είπε κάποιος, όταν θες κάτι πολύ, δε φεύγεις, μένεις, γιατί όταν θες, όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν. Εσύ βρήκες ποτέ έναν τέτοιον άνθρωπο; Αν ναι, τρέξε τώρα πίσω, αν όχι, γιατί όχι είναι, φύγε και προχώρα.
Η Μπλανς στο Λεωφορείο ο πόθος έλεγε πως «μ’ έναν άντρα σαν κι αυτόν, πας μία, δύο, άντε τρεις φορές, μόνο αν έχεις το διάολο μέσα σου». Ο καιρός πέρασε και συνειδητοποίησες πως τελειώσατε οριστικά, μην πέφτεις αν δεν αξίζει και στην τελική αν άξιζε, θα σου συμπεριφερόταν έτσι; Έμαθες πως κυκλοφορεί με άλλο ταίρι, οι φίλοι μόλις περάσει από μπροστά, θα γνέψουν. Θα τον δεις, θα τον ακούσεις ξανά και ξανά είτε τον ίδιο ή ένα παιδί σε μια αλάνα που παίζει, τρέχει, φωνάζει κι έχει το ίδιο όνομα με εκείνον τον άνθρωπο. Τον κάποτε άνθρωπό σου, εκείνον που δε σε αγάπησε ή δεν ήξερε πώς να το κάνει ή να το δείξει.
Αν ξανακούσεις λοιπόν, το όνομά του, μην ταραχτείς. Όλα για καλό δε λένε πως γίνονται; Έτσι και αυτό. Δώσε χρόνο, τα δεδομένα είδαμε πώς αλλάζουν. Μπορεί κάποια στιγμή να μη χρειάζεται να ψελλίζεις το όνομά του. Γιατί ; Γιατί θα τον φωνάζεις κάπως αλλιώς που θα είναι μόνο για τους δύο σας κατανοητό. Μπορεί και πάλι όχι. Πάντως δυο άνθρωποι που βρέθηκαν μια φορά και οι δρόμοι τους χωρίστηκαν, αν είναι να καταλήξουν μαζί, θα ξαναβρεθούν όσος καιρός και αν έχει περάσει. Κλείσε τώρα τα μάτια και χαμογέλα. Όχι γι’ αυτόν, για σένα, για όλα αυτά που δέχτηκες δίπλα του, για όλον αυτόν τον πόνο. Εκείνον τον συγχώρησες, τον εαυτό σου;
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
