Ωραίο πράγμα ο έρωτας, κι η συνύπαρξη μ’ αυτόν που αγαπάς ωραιότερη. Να κοιμάσαι με τον άνθρωπό σου δίπλα σου. Να τρώει εκείνη τη δεύτερη μερίδα φαγητό, που τάχα κρατάς για την επόμενη ημέρα, αλλά σχεδόν πάντα την πετάς, να τσιμπάς κι εσύ απ’ τις πατάτες του. Το σπίτι να το καθαρίζετε από κοινού, λιγότερη ταλαιπωρία, δηλαδή, και πιο διασκεδαστική κάθε αγγαρεία που μοιράζεται. Άσε που αν ξεχάσεις να κατεβάσεις τα σκουπίδια, τα βγάζει ο άλλος. Έχεις μια αγκαλιά να βολευτείς το βράδυ στον καναπέ, ένα χέρι να σφίξεις την ώρα που βλέπεις εκείνο το θρίλερ. Ένα χάδι, ένα φιλί, ένα «σ’ αγαπώ» κι ένα «πιστεύω σ’ εσένα».
Ωραία όλα αυτά, αλλά δεν είσαστε και σιαμαία. Όλο και κάποια περίσταση θα προκύψει που δε θα μπορείς να δώσεις κι εσύ το παρόν, ένα οικογενειακό θέμα, ας πούμε, ένα ζήτημα δουλειάς, μια κοινωνική υποχρέωση. Τέλος πάντων, όλο και κάτι θα ‘χει να κάνει ο άνθρωπος κι άλλοτε θα χρειαστεί να λείψει –και να τον αποχωριστείς– για λίγες ώρες ή και για λίγες ημέρες.
Κι όταν σου ανακοινώνει ένα επαγγελματικό ταξίδι ή μια ολιγοήμερη επιστροφή στο πατρικό, τα βάφεις μαύρα. Τι το παίρνεις κι εσύ τόσο βαριά; Κάθε μέρα μαζί δεν είστε; Όταν μπορείτε δεν ξεκλέβετε κι οι δυο χρόνο μέσα στην ημέρα για να βρίσκεστε; Όταν είστε χώρια, δεν το ξέρεις πως σε σκέφτεται, δε στο δείχνει, δεν επικοινωνεί; Ε, τώρα θα φύγει για λίγο κι ύστερα θα ‘ναι και πάλι μαζί σου.
Για αυτό μην κατεβάζεις πλερέζες και μην παθαίνεις κρίσεις. Σταμάτα να το συζητάς όλη την ώρα με τους κολλητούς σου, σαν να συνέβη κάτι τραγικό. Έχει συμβεί και σ’ άλλους και μια χαρά το αντιμετώπισαν. Αυτό που αισθάνεσαι πως δεν αντέχεις λεπτό μακριά απ’ τον άλλον καψούρα λέγεται κι όλοι, λίγο-πολύ, κάποτε το πάθαμε. Κι εμείς αγαπήσαμε, αλλά δεν πεθάναμε κιόλας. Ή μήπως όχι;
Είναι όμορφο το δέσιμο και χαριτωμένο, η εξάρτηση όμως επικίνδυνη. Είναι τρυφερό να ξέρει ο άλλος πως τον θες δίπλα σου, όχι όμως και να του φορτώνεις ένα βάρος μόλις κάνει δυο βήματα παρακεί. Να πεις πως σου λείπει, να πάρεις τηλέφωνα, να στείλεις μηνύματα. Να μην τον πνίξεις, όμως, ελέγχοντάς τον, πιέζοντάς τον, κάνοντάς τον να αισθάνεται άβολα κι αμήχανα επειδή χρειάστηκε να φύγει για λίγο. Λες κι από ‘δω και πέρα πρέπει να ‘στε αυτοκόλλητοι.
Άσε που όσο σε τρώει μέσα σου, όσο μετράς αντίστροφα τις ημέρες και το συζητάς παντού, τόσο θα το νιώθεις να μεγαλώνει, δίνεις στην κατάσταση περισσότερη αξία απ’ όση της πρέπει. Κι εκεί που η απουσία θα ‘ναι μονάχα για πέντε ημέρες, εσύ θα νιώθεις πως έχει περάσει μήνας κι ακόμα να φανεί.
Γιατί δεν το εκμεταλλεύεσαι όλο αυτό; Θα μπορούσες, για παράδειγμα, να πάρεις το χρόνο και το χώρο σου. Να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου, κάτι που όσο να ‘ναι όλοι αποφεύγουμε ή έστω περιορίζουμε όταν είμαστε σε σχέση, αφού δίνουμε προτεραιότητα στο «εσύ» ή το «εμείς», μα στα σίγουρα ξεχνάμε το «εγώ».
Ευκαιρία να βρεθείς με την παρέα σου, να πάτε καμία βόλτα, καμιά εκδρομή, να πιείτε ένα καφεδάκι, ένα κρασάκι, να αφιερώσεις το χρόνο σου στους ανθρώπους που –κακώς– έβαζες στην άκρη, γιατί ο έρωτας απαιτεί την αποκλειστικότητά σου.
Είναι μια ευκαιρία να τα βρεις με σένα, αλλά και να τεστάρεις και τα συναισθήματά σας. Στις απουσίες εκτιμάμε τις παρουσίες! Και το να σου λείψει λίγο ο άλλος μόνο πιο απολαυστική μπορεί να κάνει την επανασύνδεση. Εξάλλου, μερικά εικοσιτετράωρα είναι, θα κυλήσουν.
Μην κάνεις παρανοϊκά σενάρια στο μυαλό σου, περί χωρισμών και καβγάδων που θα δημιουργήσει η απόσταση. Κανένα υγιές ζευγάρι δε χώρισε επειδή έμεινε για λίγο χώρια. Μπορεί να σου φαίνεται βουνό, αλλά δεν είναι. Προσπάθησε να το δουλέψεις μέσα σου, να μην το κάνεις δυσκολότερο στον άνθρωπό σου για όποιον λόγο κι αν χρειάστηκε ή επέλεξε να φύγει, φορτώνοντάς τον με ένοχες. Από όποια πλευρά και να το δεις, καλό θα σας κάνει.
Λίγες ημέρες είναι, εξάλλου, θα περάσουν…
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
