«Οι άνθρωποι φεύγουν. Μας κάνουν να τους αγαπήσουμε, να τρελαθούμε μαζί τους κι ύστερα φεύγουν». Μα μπορείς να μου εξηγήσεις πώς το κάνουν αυτό; Πώς μπορεί κάποιος να έρχεται και να σου μαθαίνει ένα διαφορετικό τρόπο ζωής κι ύστερα να φεύγει; Μια χαρά δεν ήσουν εσύ στην ησυχία σου, μια χαρά δεν περνούσες με την παρέα ; Τι τα θελες και πήγες και μπλέχτηκες, ρε αδερφέ;
Όλοι φεύγουν -κι εσύ κάποτε έφυγες, θυμάσαι; Κάποιοι το διαλέγουν και κάποιοι άλλοι ίσως γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ξέρω πως πονάει, ξέρω επίσης ότι θα σου πάρει μπόλικο χρόνο μέχρι να δεις με καθαρά μάτια και να συνειδητοποιήσεις πως κάποιοι άνθρωποι είναι καλύτερα να ζουν χωριστά.
Γιατί; Το γιατί δεν το γνωρίζει κανείς, ίσως γιατί πρέπει να έρθουν, όπως λένε, οι λάθος άνθρωποι για να εκτιμήσουμε τους μελλοντικούς σωστούς. Αν υπάρχει σωστός άνθρωπος δηλαδή, πάλι κανείς δεν το γνωρίζει. Όμως σκέψου, ποιοι πήγαν μπροστά; Εκείνοι που έβλεπαν το ποτήρι μισό άδειο ή μισό γεμάτο;
Μην τα βάζεις με τη ζωή, δε φταίει δαύτη αν εσείς δε στεριώσατε. Ίσως ευθύνεται εκείνη που σμίξατε μα κάτι καλό δεν έμεινε μέσα σου μετά από τόσο πόνο; Έλα, άσε τις κακίες και τα μίση στην άκρη, δε θα σε βγάλουν πουθενά. Κράτα μόνο τα θετικά, χαμογέλασε και πες δυνατά πως πάει κι αυτό, πέρασε. Είσαι δυνατός εσύ και να θυμάσαι συνέχεια πως η ζωή είναι ωραία ρε! Μια μέρα θα το καταλάβεις, θα είναι η μέρα που δε θα σε νοιάζει κανενός η φυγή και θα μπορείς να εκτιμήσεις τα πιο απλά.
Να μη δένεσαι με κανέναν, να κρατάς κάτι πάντα για εσένα, ακούς να σου λένε. Μπούρδες, γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο; Μαζί σου θα πάρεις όλα εκείνα τα ωραία που έχεις στην ψυχή σου; Χάρισέ τα απλόχερα κι αν δεν τα εκτιμήσουν, εκείνοι θα έχουν χάσει. Είναι αναμενόμενο πως όλοι και τα πάντα κάποτε θα φύγουν, ελάχιστα πράγματα κρατούν αιώνια. Κι όλα αυτά θα έχουν φορτώσει τις βαλίτσες στο αμάξι πριν καν το πάρεις χαμπάρι και θα έχεις μείνει πάλι μόνος.
Άνθρωποι με ψυχές γεμάτες ή άδειες, έρχονται και φεύγουν. Μερικές φορές επιστρέφουν ξανά, άλλες πάλι όχι. Κάποιους τους διώχνουμε εμείς κι άλλοι δίχως να τους το ζητήσουμε. Φεύγουν τις περισσότερες φορές χωρίς να τους διώξεις κι επιστρέφουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χωρίς να χρειαστεί να τους φωνάξεις.
Σου φαίνεται περίεργο, νομίζεις πως παίζουν με την ψυχολογία σου; Δεν είναι καθόλου σε ενημερώνω, αντ’ αυτού είναι καθ’ όλα αναμενόμενο. Εσύ το επιτρέπεις, εσύ αφήνεις να σου ασκείται αυτή η ψυχολογική βία. Γιατί είναι βία, το να πηγαινοέρχεται ένας άνθρωπος στη ζωή σου.
Κάθε φορά να σου δίνει φρούδες ελπίδες κι εσύ σαν αντάλλαγμα να δίνεις αμέτρητες ευκαιρίες. Να μη συνειδητοποιείς το βρόμικο παιχνίδι του και σαν ένα μικρό παιδί που παίζει τυφλόμυγα με κλειστά μάτια να ελπίζεις σε ένα ακόμα δικό του «ξανά». Δε βαρέθηκες;
Σκέψου πως η ζωή σου είναι ένα μεγάλο σπίτι, με κάθε πόρτα και κάθε παράθυρο ανοιχτό. Μέσα σε αυτό βρίσκεται εκείνος ο άνθρωπος, άφησέ τον μόνο του και δες πώς θα πράξει. Αν φύγει πάλι, τότε κλειδαμπάρωσέ τα όλα και πέτα μακριά το κλειδί. Πίστεψε με, δεν το αξίζει.
Λένε πως οι πρώην είναι σαν τους αναπτήρες. Μόλις αγοράσεις καινούριο, βρίσκεις τον παλιό. Εκείνον που δεν άναβε καλά, που σου έβγαζε την ψυχή για λίγες τζούρες, που μια τον έχανες και την άλλη τον έβρισκες μα εσύ ποτέ δεν τον πέταγες. Πες μου τώρα, τι προτιμάς;
Να θυμάσαι πως ακόμα κι εκείνος που σου είπε κάποτε πως σ’ αγάπησε, κάποια μέρα ίσως χρειαστεί να φύγει. Αν όμως το εννοούσε, πάντα θα βρίσκει τρόπους να είναι δίπλα σου. Γιατί η φυγή έχει δικά της δεδομένα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
