Οι ατζαμήδες της καρδιάς μας

Σήμερα θα σου πω για τους τρυπιοχέριδες και εσύ τώρα θα με ρωτήσεις ποιοι είναι αυτοί. Είναι η φίλη σου, ο κολλητός σου, η ξαδέρφη σου, μη σου πω ότι είσαι κι εσύ. Είναι εκείνοι που ό,τι πιάνουν στα χέρια τους το καταστρέφουν, το σπάνε, το χαλάνε με τον πιο εφάνταστο τρόπο, που θα μπορούσε κάποιος να διανοηθεί.

Δεν είναι πως το κάνουν επίτηδες. Δεν το θέλουν οι καψεροί, μα κάτι συμβαίνει εν τέλει και πάντα καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Είναι εκείνοι που κρατούν το ποτήρι τους μέσα στο κλαμπ και χωρίς να τους σπρώξει κανείς, χωρίς να υποστούν κάποιο σοκ, από τα χέρια, το ποτήρι προσγειώνεται ξαφνικά στο έδαφος. Λες κι οι παλάμες άνοιξαν μόνες τους και το έριξαν. Είναι αυτοί που περπατάνε και πίσω τους αφήνουν συντρίμμια. Κυριολεκτικά. Που περνούν και λες και περπατούν με τα χέρια τεντωμένα, σπάνε ό,τι υπάρχει δεξιά, αριστερά, μπροστά και πίσω τους.

Είναι οι πιο ακατάλληλοι άνθρωποι, για να τους δώσεις να σου επιδιορθώσουν κάτι. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να στο κάνουν τρισχειρότερο. Δεν έχει σημασία αν είναι κάτι σημαντικό ή ασήμαντο και στις δυο περιπτώσεις θα καταφέρουν με την ίδια επιτυχία να το αποτελειώσουν. Λες κι έχουν χάρισμα ρε παιδί μου.

Το σπαστικό βέβαια σε αυτή την περίπτωση είναι πως όταν κάτι σου χαλάει και αποζητάς τη βοήθεια φίλων, προσφέρονται πρώτοι-πρώτοι. Λες και δεν ξέρουν τι ατσούμπαλοι είναι και όταν τους το θυμίζεις κάνουν μούτρα και σε λένε παράξενο. Και μένεις εσύ ν’ αναρωτιέσαι πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουν κι οι ίδιοι πόσο καταστροφικοί μπορούν να γίνουν με ό,τι αγγίζουν.

Οι άνθρωποι που τόση ώρα σου μιλάω έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό. Πάνω απ’ όλα, είναι τρομερά απρόσεχτοι. Ναι ναι, κάποιες φορές είναι και τρομερά γκαντέμηδες αλλά κατά βάση ό,τι παθαίνουν οφείλεται στην απόσπαση προσοχή τους. Απλά δεν μπορούν να συγκεντρωθούν με τίποτα, με αποτέλεσμα όλα να ξεγλιστρούν απ’ τα χέρια τους με ταχύτητες φωτός. Μιας και δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης νιώθουν λίγο άσχημα για αυτό τους το ελάττωμα, γιατί κατά βάθος το γνωρίζουν πολύ καλά.

Το εκπληκτικό όμως, όπως και προαναφέραμε είναι πως το παλεύουν συνεχώς και δεν είναι λίγες οι φορές που πιέζουν τον εαυτό τους για να μη τα κάνουν άλλη μια φορά μαντάρα. Προσπαθούν ν’ αποδείξουν και στον περίγυρό τους αλλά κυρίως στον εαυτό τους πως όλα μπορούν να τα αλλάξουν, αν προσπαθήσουν αρκετά σκληρά.

Άτομα αξιολάτρευτα, με μια επιρρέπεια στα ατυχήματα. Δεν είναι λίγες και οι φορές μάλιστα που στις ζημιές που κάνουν τραυματίζονται άθελα τους. Είναι εκείνος ο φίλος που σου έριξε το ποτήρι με το κόκκινο κρασί στο λευκό χαλί, η αδερφή σου που χάλασε κάτι που αγαπούσες πολύ. Και λες μικρή η ζημιά στην περίπτωση που τραυματιστεί κάποιος. Μικροατυχήματα βέβαια, τίποτα το σοβαρό. Μια εκδορά από ‘κει, ένα κόψιμο από ‘δω. Τίποτα που να μην μπορεί να ξεχαστεί μέσα στα γέλια σας.

Πριν τους φωνάξεις, βρίσεις και τους κρατήσεις κακία λοιπόν, σκέψου πως τόσο καιρό τους αγαπάς έτσι ακριβώς όπως είναι. Είναι οι ατζαμήδες της καρδιάς σου και ας θέλεις να τους σκοτώσεις ώρες-ώρες.