Οι ελπίδες πονάνε

Άρνηση, ελπίδα, μοναξιά ή μοναχικότητα τελικά; Όλα τα παραπάνω έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο∙ παράξενο ον ο άνθρωπος, ε; Πάει και μπλέκει χωρίς καν να το πάρει πρέφα και μετά ψάχνει να βρει από πού του ήρθε.

Σήμερα θα πάμε πίσω στον χρόνο, θα θυμηθείς λόγια που σου είπαν ή που εσύ είπες. Αλήθεια, όλα αυτά που ξεστόμισες, εκείνα τα βράδια μέσα σε αμάξια, σε σοκάκια, σε θάλασσες και μπαλκόνια, μέσα σε αγκαλιές και με δυο μάτια να σε κοιτάζουν και να κρέμονται απ’ τα χείλη σου, τα έκανες πράξη; Αν όχι, τότε οφείλεις να το σκεφτείς και να αναλογιστείς.

Πάμε τώρα σε εσένα που τα άκουγες. Τα πίστευες, ε; Μα φυσικά, όπως πίστεψες και σε εκείνο τον άνθρωπο που είχες απέναντί σου. Είχε ανάγκη η ψυχή σου μετά από πολύ καιρό, μετά από όλα αυτά που είχες περάσει, μετά από τα τόσα που κουβάλησες, να πιστέψεις.

Ήλπισες πως βρήκες κάτι διαφορετικό, επένδυσες στη δύναμη της αγάπης, πέταξες αμφιβολίες και πισινές κι άνοιξες όλα σου τα χαρτιά. Και δεν ξέρω πώς, αλλά μάλλον βρέθηκες στον άσο. Ήξερες πώς είναι, το είχες ξαναπεράσει κι αυτός ήταν ο φόβος σου, να μη γίνουν ξανά τα ίδια.

Πίστεψες πως μπορείς να ξημερώσεις εκείνη την ημέρα, που όλα θα ήταν στα μάτια σου όμορφα. Όπου θα δώσεις απλόχερα σε κάποιον όλα εκείνα τα στολίδια που φυλάς για κάποιον ξεχωριστό.

Τα βράδια που το κρεβάτι θα ‘χει δυο κι όχι έναν. Ο καναπές δε θα ‘ναι κενός όταν εσύ κάνεις δουλειές και κάποιος θα τρώει αυτή τη δεύτερη μερίδα φαγητού που φτιάχνεις. Το σπίτι δε θα είναι άδειο όταν γυρνάς και κάποιος θα σε ρωτάει πώς ήταν η ημέρα σου. Τα πρωινά θα είχαν καλημέρες και τα βράδια καληνύχτες.

Εκείνη η μέρα δε ήρθε ποτέ, εσύ μάζεψες τα απομεινάρια εκείνης της ελπίδας και κλείστηκες ξανά στο καβούκι σου. Πήρες πάλι αγκαλιά την καλύτερή σου φίλη, τη μοναχικότητα και συνεχίσατε οι δυο σας όπως εσείς τόσο καιρό ξέρατε.

Και για να τα ξεκαθαρίσουμε∙ άλλο η μοναξιά κι άλλο η μοναχικότητα. Έχουν, όμως, ένα βασικό κοινό, είναι κι οι δυο πόλοι της ίδιας ενέργειας.

Πονάει λίγο παραπάνω, όταν δίνεις ελπίδες κι υποσχέσεις που δε σκοπεύεις να πραγματοποιήσεις σε μοναχικούς ανθρώπους. Ξέρεις, γι’ αυτούς έχουν μεγαλύτερο βάθος, σημασία, νόημα. Αλλάζουν τα πάντα στη ζωή τους άπαξ και πιστέψουν σε αυτές. Είναι διψασμένοι, όχι απελπισμένοι.

Στοιχηματίζουν στο διαφορετικό, άλλωστε, αυτό δεν κάνουμε όλοι; Μια σανίδα σωτηρίας για την ψυχή μας ψάχνουμε όλοι. Κρίμα δεν είναι να φτάνεις στο πηγάδι και να είναι άδειο;

Ας αφήσουμε πια την ανάγκη μας, για μεγάλα λόγια κι εμείς που τα λέμε κι εμείς που τα ακούμε. Η ελπίδα συνεπάγεται την αναζήτηση της αλήθειας κι η αλήθεια δε χρειάζεται λόγια. Η αλήθεια έχει τσακωθεί με το ψέμα, με τον φόβο, με τη δειλία.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι μοναχικοί γιατί τώρα πια ξέρουν, γιατί μπήκαν σε καταστάσεις που δεν ξεμπλέκεις αβρόχοις ποσίν. Αυτοί αποζητούν μόνο αλήθεια, γι’ αυτό το λόγο τους πονάνε οι ελπίδες που αθετήθηκαν…