Οι σχεδόν σχέσεις φέρνουν ολόκληρες απογοητεύσεις

Οι εποχές που υπήρχαν μόνο ξεκάθαρα ελεύθεροι και ξεκάθαρα δεσμευμένοι, πέρασαν για τα καλά. Τα μοντέλα σχέσης στην εποχή μας, ποικίλλουν και διαρκώς διαφοροποιούνται, δείχνοντας μια κάποια σταθερή αδυναμία στα περίπλοκα, που ούτε τα ίδια δεν ξέρουν τι είναι ή τι θα ήθελαν να είναι.

Σχεδόν σχέση∙ ο ορισμός της εποχή μας! Λίγο το ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, ότι οι ανάγκες καθώς κι οι επιθυμίες έχουν αυξηθεί, μαζί με τους εγωισμούς μας, οι συνθήκες δεν είναι οι ιδανικές για να ευδοκιμήσει μια κανονική σχέση. Θες η απόσταση, η ρευστότητα της ζωής μας, οι ρυθμοί, οι πολλές ώρες στη δουλειά, οι εκκρεμότητες κι οι υποχρεώσεις, η  κοινωνικότητά μας, οι πολλές ευκαιρίες κι η σεξουαλική μας απελευθέρωση; Θες η δειλία μας, η συνήθεια κι δυσκολία μας να δεθούμε; Κάτι απ’ αυτά ή κι όλα αυτά μαζί.

Όλοι απ’ το πρωί που ξυπνάμε και μέχρι το βράδυ που θα κλείσουμε τα μάτια μας, τρέχουμε. Κάποιες φορές δεν ξέρουμε καν τι κυνηγάμε, αλλά μέχρι να το βρούμε, πού να χωρέσει κι ένας άνθρωπος μέσα σε όλο αυτό το ασφυκτικό πρόγραμμα;

Μια σχέση είναι ευθύνη και μάλιστα μεγάλη∙ θέλει χρόνο, χώρο, κόπο! Πρέπει να ‘χεις για να δώσεις, να ξέρεις να υποχωρείς, να μη φοβάσαι. Κάπου εκεί έρχονται εκείνοι, οι δειλοί ή απλά συνειδητοποιημένοι κι ειλικρινείς, που προτιμούν κάτι πιο χαλαρό, χωρίς πολλές απαιτήσεις, χωρίς προσπάθεια, χωρίς δεσμεύσεις και κάπως έτσι, μπλέκουν με άλλους σαν κι αυτούς –στο ευτυχές σενάριο– ή με εκείνους που άλλα θέλουν, αλλά επιλέγουν να συμβιβαστούν στο κάτι απ’ το τίποτα. Έτσι προκύπτει κι η σχεδόν σχέση, μόνο που είναι επικίνδυνο σπορ.

Δεν είναι και λίγοι αυτοί που καήκανε στα «σχεδόν». Οι λόγοι πολλοί μα κυρίως ευθύνεται μια κακή συνεννόηση ή απλά μια εθελοτυφλία. Όταν άλλο θες, αλλά περιμένεις για κάτι άλλο. Όταν άλλο εννοείς κι άλλο αφήνεις να εννοηθεί.

Το κλειδί στην ισορροπία ανάμεσα σε δύο βρίσκεται στην ειλικρίνεια. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς τους φίλους. Οι ξεκάθαρες κουβέντες γλυτώνουν τα μπλεξίματα. Τα ξεκάθαρα, όμως, είναι συνήθως και τα πιο δύσκολα, γιατί είναι απόλυτα «ναι» ή απόλυτα «όχι», δε δέχονται ημίμετρα.

Σχεδόν, λοιπόν, οι σχέσεις, σχεδόν κι η χαρά τους, μα ολόκληρες οι απογοητεύσεις. Γιατί μια σχεδόν σχέση μπορεί να καταλήξει εξαιρετικά επίπονη. Επενδύοντας στο κενό, πέφτοντας με τα μούτρα σε έναν άνθρωπο που δεν έχει ή δε θέλει κάτι να σου δώσει, εθελοτυφλώντας, πατώντας τα όριά σου, υποτιμώντας τον εαυτό σου, αθετώντας τη συμφωνία που κάνατε εξαρχής, παραμένοντας συνειδητά σε κάτι που δε σου κάνει, πιστεύοντας πως με τον καιρό αυτό θα αλλάξει.

Αυτό είναι το δικό σου μερίδιο ευθύνης κι είναι καθαρά στο χέρι σου να το αποφύγεις. Οι σχέσεις είτε «σχεδόν» είτε «ολόκληρες», θα παραμένουν απαιτητικές. Το θέμα είναι πώς τις διαχειρίζεσαι.

Οι περισσότερες χαλαρές σχέσεις χάλασαν γιατί προσπάθησαν να γίνουν εκείνο που απ’ την αρχή δεν ήθελαν να γίνουν. Σοβάρεψαν απότομα, ο ένας από τους δυο παρερμήνευσε στο μυαλό του καταστάσεις, άλλαξαν οι επιθυμίες, αλλά δεν εκδηλώθηκαν ποτέ, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που έπρεπε.

Την ηρεμία και τη σιγουριά του επιφανειακού τις αντικατέστησαν ξαφνικά το παράπονο, οι καβγάδες, οι μονόλογοι στα sms, οι ατέλειωτες συζητήσεις με τους κολλητούς για το τι τελικά θα κάνεις. Κι εσύ εκεί που ένιωθες ελεύθερος κι ωραίος στη σχεδόν σχέση σου, τώρα νιώθεις εγκλωβισμένος σε έναν φαύλο κύκλο, χωρίς να μπορείς να αποφασίσεις αν θες να πας μπροστά έστω μόνος, αφού δε γίνεται να πάτε μαζί.

Μια σχέση για να δημιουργηθεί οφείλει να ‘ναι συνειδητή επιλογή δυο ανθρώπων -όχι όμως και για να διαλυθεί, εκεί αρκεί ένας. Κοίτα το δικό σου μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό, κάνε τον πόνο σου μάθημα για το μέλλον κι άσε τον άλλον, με το ζόρι δεν ερωτεύτηκε κανείς.

Όσο για το «σχεδόν» που προσπαθήσατε, όπου εμπλέκεται το συναίσθημα, οι ταμπέλες περισσεύουν.