Ξαφνικά μπήκες πάλι μέσα στον ύπνο της. Μπήκες πάλι στ’ όνειρό της. Κι αυτή τη φορά δεν ήσουν μόνος. Σε είδε να κάνεις έρωτα με άλλη. Σε είδε ν’ αγκαλιάζεις, να φιλάς και να χαϊδεύεις ξένο σώμα. Ταχυκαρδία κι εκείνη πότε κοιτά το ταβάνι, πότε γυρνά το βλέμμα στο παράθυρο. Μέχρι που ξημερώνει, δεν μπορεί πλέον να κοιμηθεί και πάει ν’ ανάψει τσιγάρο. Σκέφτεται ότι αν τα όνειρα μας είναι το υποσυνείδητο μας, εσύ άραγε τι δουλειά είχες να κόβεις βόλτες κατά ‘κει; Δεν θέλει να βρίσκεσαι ούτε στο συνειδητό, ούτε στο υποσυνείδητο της.
Οι φθηνές και ψεύτικες δικαιολογίες του πως τάχα μου εκείνη την ημέρα θα καθόταν στο σπίτι ενός φίλου για ταινία, πως την άλλη ήταν κουρασμένος ή πως τότε με μια γνωστή κάνετε απλώς παρέα έρχονται στο μυαλό. Ο ιδρώτας τρέχει κι το μυαλό θυμάται αυτό που λένε πως η απιστία συγχωρείται. Ένας άνθρωπος που έχει αγατήσει, έχει απατηθεί κι έχει υπάρξει τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση σου λέει ότι δε συγχωρείται. Ο λόγος είναι απλός. Ο πόνος υπερισχύει της χαράς και το παρελθόν υπερισχύει του παρόντος. Σύμφωνα με τον Β. Φραγκλίνο: “Οι άντρες ξεχνούν αλλά ποτέ δεν συγχωρούν και οι γυναίκες συγχωρούν αλλά ποτέ δεν ξεχνούν.”
Το «μίσος» είναι συναίσθημα που για να γεννηθεί, τις περισσότερες φορές, πρέπει να έχει προηγηθεί έρωτας. Και είναι αυτονόητο να το νιώσεις, κάποιες φορές, όταν έχεις μπροστά σου το πρόσωπο για το οποίο απατήθηκες. Είναι πολύ σκληρό να σου επιβάλλουν να σταματάς ν’ αγαπάς κάποιον. Ιδίως όταν πρέπει να διαχειριστείς και μια κατάσταση απιστίας, που είναι μια από τις δυσκολότερες φάσεις. Ερωτηματικά σου βομβαρδίζουν το μυαλό, στόματα μιλάνε, κόσμος κοιτάει και ρωτάει. Κι εσύ κάθεσαι περίτεχνα στη μέση του κύκλου και παρατηρείς. Ο καιρός περνάει κι εσύ προσπαθείς να ξεχάσεις και να ξεχαστείς.
Η εικόνα του προσώπου με το οποίο σε απάτησε ο σύντροφός σου βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σου. Πιθανότατα να μη γνώριζε μα και πάλι, ίσως και να γνώριζε. Ποιος μπορεί, άλλωστε, να προσάψει στο τρίτο πρόσωπο ευθύνες; Μα όταν έχεις αυτό το τρίτο πρόσωπο μπροστά σου, θέλεις να ξεσπάσεις. Είναι αυτή που θα την πετύχεις μέσα στο κλαμπ και η κολλητή σου θα σε σκουντήξει. Είναι αυτή που οι φίλοι θα σου πουν πως είναι πολύ κατώτερή σου, είτε εμφανισιακά, είτε σαν χαρακτήρας. Αυτή που τα όνειρα της δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά σου. Είναι αυτή η γκόμενα μοντέλο μωρέ, ένας κινούμενος άγγελος που όποτε μιλάει είναι σαν να λιθοβολεί. Όποια και να είναι, είναι εκείνη που έστω και για λίγα λεπτά του χρόνου σε γέμισε ανασφάλειες. Εκείνη που θα πρέπει να περάσει καιρός ώστε να τη βλέπεις και να μη θες να της επιτεθείς.
Άσχημο και δύσκολο συναίσθημα. Πως μπορεί να ξεπεραστεί; Μέσα σ’ ένα βράδυ ίσως κατι να γινόταν. Μ’ ένα μπουκάλι βότκα, όχι ένα από κείνα τα πολλά που κάθεται κάποιος μόνος του και πίνει. Ένα μπουκάλι βότκα, κάποιο βράδυ που εσύ και το τρίτο πρόσωπο θα πιείτε μαζί. Και θα τα πείτε όλα. Χωρίς ποτέ κανείς να μάθει τίποτα. Μα κι αν αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί, αρκεί ο χρόνος. Αρκεί εκείνο το άλλο φάρμακο που λέγεται χρόνος. Και τότε οτιδήποτε μη προσωρινά εύκολα διαχειρίσιμο θ’ αρχίσει να αποτελεί πια παρελθόν.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
