Πώς γίνεται πάντα να κολλάμε με τους πιο ακατάλληλους;

Πέρασες πολλά∙ τσιγάρα, ποτά, κλάματα, ξενύχτια με φίλους κι ατέλειωτες συζητήσεις. Με μόνιμο θέμα εκείνον τον άνθρωπο, αυτόν που πέρασε σαν τυφώνας μέσα απ’ τη ζωή σου. Ψάχνεις να βρεις τι συνέβη, αν έφτιαξες κάπου, αναλύεις ξανά και ξανά όσα έγιναν.

«Δεν είναι για εσένα, εσύ αξίζεις καλύτερα πράγματα», να σου λένε κι εσύ –ενώ καταλαβαίνεις πλήρως τι εννοούν– επιλέγεις ασυνείδητα να εθελοτυφλείς.

Μεταξύ μας τώρα –γιατί οι δυο μας είμαστε– γνωρίζεις πολύ καλά πως ο άνθρωπος που έχει κατακλύσει τις σκέψεις σου είναι ο πλέον ακατάλληλος για εσένα. Ξέρεις κάποιες φορές δε φταίει το γνωστό σε όλους μας “timing”, δεν είναι οι περιστάσεις κι οι συγκυρίες που δεν έκατσαν. Είναι το άτομο που έχουμε απέναντί μας.

Μη βολεύεσαι στις παραπάνω δικαιολογίες, ενδόμυχα έχεις την πλήρη επίγνωση πως απλώς δεν ήταν για εσένα. Δεν πληροί τίποτα από όλα αυτά που εσύ τόσο καιρό έλεγες πως έψαχνες. Απλώς είναι εκείνος ο ρημαδιασμένος ο έρωτας που μας κλείνει τα μάτια, που μαγικά βλέπουμε μόνο τα θετικά του άλλου και της σχέσης μας.

Ωραία που θα ήταν να κράταγαν όλα αυτά, έλα όμως που τελειώνουν γρήγορα. Κάποια στιγμή –στην αρχή ήταν, αλλά και πιο μετά– με κάτι σποντίτσες στα ενδιάμεσα, στο είχε πει. Σου είχε πει πως είναι ακατάλληλος για εσένα, πως δεν είναι σε φάση να μπλέξει σε σοβαρές καταστάσεις. Ότι τα βλέπει όλα πιο χαλαρά κι ότι θέλει να περνάει καλά. Κι εσύ που είχες ήδη τρυπηθεί με το βελάκι του φτερωτού θεού πάνω στην ορμή σου συμφώνησες. Πήγες με τα δικά του μέτρα και σταθμά, με τους δικούς του κανόνες.

Ήθελες χώρο στη ζωή του και τον διεκδικούσες συνεχώς, μα έπεφτες επάνω στα τείχη που είχε εκείνος ορίσει, κάθε φορά. Είχες ανοιχτεί και περίμενες να κάνει το ίδιο κι αυτός. Πήγαινε καιρός η ιστορία σας και πίστευες πως κάπως είχε σοβαρέψει η μεταξύ σας σχέση.

Αλλά εκείνος παρέμενε πιστός στους τότε κανόνες του κι εσύ κόλλαγες ακόμη περισσότερο. Έπεφτες πάνω στα οχυρά του, χτύπαγες κι αντί να τα παρατήσεις έπαιρνες μεγαλύτερη φορά την επόμενη φορά.

Περίεργοι που είμαστε οι άνθρωποι, πάμε και κολλάμε σε ό,τι μας φτύνει. Τρώμε τα μούτρα μας για ανθρώπους που όχι μόνο ξέραμε πως δεν ήταν αυτό που ψάχναμε, όχι μόνο το βλέπαμε, αλλά μας το έλεγαν κι οι ίδιοι.

Μα να σου πω κάτι; Όταν τελειώνουν αυτές οι ιστορίες και γυρνάς λίγο το βλέμμα πίσω για να τις δεις, δε βλέπεις τίποτα πια. Μονάχα μια τότε διαλυμένη όψη του εαυτού σου κι ένα πλέον καινούριο και δυνατό «εσύ». Δεν υπάρχει επιστροφή σε τέτοιες σχέσεις γιατί πάντα θα είσαι προκατειλημμένος και πάντα θα υπάρχει η γνώση και των δυο σας πως δεν κάνετε ο ένας για τον άλλο.

Δεν αξίζουν αυτοί οι άνθρωποι εσένα, τουλάχιστον στη φάση τους αυτή, που δεν ξέρουν τι θέλουν ή έστω αυτό που θέλετε δεν είναι κοινό. Κι επειδή τόσα πέρασες κι είσαι και μεγάλη καρδιά, κατάλαβέ τους. Κάποιος λόγος θα τους έχει οδηγήσει στον φόβο, στη συναισθηματική δειλία.

Πρόσεξε, όμως, μην ξεχάσεις πως δεν τους χρειάζεσαι. Δεν υπάρχει χώρος για ανθρώπους που δε σε θέλουν και σε διεκδικούν απόλυτα, όχι στη δική σου ζωή τουλάχιστον. Τα δάκρυα και τα χαμόγελά σου είναι πολύτιμα κι είναι για πολύ λίγους.

Είχαν δίκιο τελικά οι φίλοι, μα προπάντων εκείνος. «Δεν ήταν για σένα…»