Τελείωσε κι αυτό το καλοκαίρι κι ούτε φέτος ζήσαμε τον μεγάλο έρωτα

Άντε να έρθει το καλοκαιράκι, λέγαμε, να κάνουμε τα μπάνια μας, να κάνουμε την ηλιοθεραπεία μας, να ρίξουμε τις βουτιές μας. Ξεγνοιασιά σκεφτόμασταν κι ανυπομονούσαμε.

Πόσο όμορφη εποχή το καλοκαίρι, όλα κυλούν πιο αργά, η ημέρα κρατάει περισσότερο στην ξαπλώστρα κι είναι κι εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια με φίλους. Με γέλια, με ποτά και κοκτέιλ σε μπαρ, σε μπαλκόνια και ταράτσες.

Οι θάλασσες, τα σοκάκια, το άσπρο, το μπλε, το χρώμα της άμμου, το αλάτι∙ αυτό είναι το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Πόσο όμορφα θα ήταν, όμως, αν στη μία ξαπλώστρα κάθονταν δυο, αν τα σοκάκια περπατιόνταν χέρι-χέρι. Αν στη θέα του μπλε και του ηλιοβασιλέματος δε στεκόταν ένας, αλλά δύο αγκαλιά.

Το καλοκαίρι είναι η ομορφότερη εποχή του χρόνου, αλλά μόνο με έναν τρόπο μπορείς να το ζήσεις στα άκρα, να το χορτάσεις, να το απογειώσεις: Με τον έρωτα, που παίρνει αγκαλιά τα καλοκαιρινά απογεύματα, τις καλοκαιρινές νύχτες.

Όποιος έχει ζήσει έναν καλοκαιρινό έρωτα ξέρει πως δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί. Το πάθος γίνεται ανεξέλικτο, τα φιλιά είναι εντονότερα, οι αγκαλιές πιο ζεστές, οι βόλτες πιο ανέμελες, το φαγητό πιο νόστιμο, οι μουσικές πιο περίεργες.

Λένε πως ο χειμώνας είναι για σχέσεις και το καλοκαίρι είναι για να είμαστε ελεύθεροι. Μπορεί οι σχέσεις να μπαίνουν σε καλούπια και στις ηλίθιες αυτές απόψεις, μα τον έρωτα δε θα καταφέρει ποτέ κανένας να τον δαμάσει. Οι αιώνια ρομαντικοί, αν θες να ξέρεις, νιώθουν μεγαλύτερη μοναξιά, περισσότερη τη νοσταλγία μιας κάποτε ευτυχίας μπροστά σε μια καλοκαιρινή αυγή παρά στις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Λένε πως αυτοί οι έρωτες τελειώνουν άδοξα∙ μπούρδες, τι σημασία έχει αν, πότε και πώς θα τελειώσουν; Αφού ποτέ και κανένας δεν θα καταφέρει να μας τους βγάλει απ’ το μυαλό. Πώς να ξεχαστούν, άλλωστε, εκείνες οι βόλτες, εκείνα τα ξημερώματα; Ο καλοκαιρινός έρωτας είναι συνώνυμο ενός μεγάλου έρωτα, χωρίς να υποβαθμίζουμε τους άλλους. Απλώς να, έχουν το κάτι παραμυθένιο, κάτι το μαγικό. Είναι λες και θα κρατήσουν για πάντα.

Ο Σεπτέμβρης μας έκανε ποδαρικό κι ο Αύγουστος έμεινε πίσω να τον κοιτάει λυπημένος. Οι πρώτες σταγόνες του φθινοπώρου σηματοδοτούν τα λόγια που δεν έγιναν πράξεις και τις υποσχέσεις μου έμειναν μόνο σε αυτά. Το καλοκαίρι τελείωσε, μα μαζί του δεν πήρε τις αναμνήσεις. Ο έρωτας δεν ήρθε ούτε αυτό το καλοκαίρι -κι αν ήρθε, έφυγε γρήγορα.

Μα θα έρθουν ξανά τόσα καλοκαίρια, που θα περιμένουν να τα ζήσεις. Μα μόνο ένα θα είναι εκείνο που θα γίνει το δικό σου. Να είσαι προσεχτικός, να μην το χάσεις, γιατί τα καλοκαίρια έρχονται ξανά και ξανά, μα δε γυρίζουν ποτέ πίσω.

Πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι που είχε φίλους, γέλια, βόλτες, γιαγιάδες, παππούδες, μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, ποτά, τσιγάρα, κλάματα, ξενύχτια μέχρι το πρωί. Αλλά ο έρωτας έλειπε∙ πήγαινε, λοιπόν, εσύ να τον βρεις. Άσε τα λάθη, τα σωστά, τα «πρέπει» και τα «μη» στην άκρη. Κάνε για μία φορά αυτό που εσύ νιώθεις, κλείσε τα αφτιά σου στα λόγια τους. Είναι η δική σου ζωή κι ήρθε η ώρα να την ζήσεις.

Κυνήγησε ό,τι δεν μπορείς να μη σκεφτείς έστω κι για ένα δευτερόλεπτο της ημέρας, το δικαιούσαι. Ο έρωτας που γεννήθηκε καλοκαίρι, πεθαίνει μια παγωμένη νύχτα του χειμώνα. Δεν έχει καμία σημασία, εσύ πρέπει να το ζήσεις. Κυνήγησε το καλοκαίρι σου…