Τελευταία, πότε έκανες κάτι διαφορετικό;

Περνάνε οι ημέρες, η μία διαδέχεται πιστά την άλλη, αλλάζουν οι μήνες, φεύγουν οι εποχές κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε τι και πώς συμβαίνει γύρω μας. Όλο τρέχουμε σε δουλειές, υποχρεώσεις, αγγαρείες και διαβάσματα. Να ‘σαι ο τέλειος σύντροφος, να ‘σαι σωστός απέναντι στην οικογένειά σου, να ‘σαι καλός συνάδελφος και καλύτερος επαγγελματίας, ο στοργικός και συμπονετικός φίλος που όλοι θα ήθελαν να έχουν, ο επιμελής φοιτητής.

Να ‘σαι όλα αυτά που σου βομβαρδίζουν το μυαλό μα κυρίως την καθημερινότητα, με αποτέλεσμα να σε τρώει μια ρουτίνα που ούτε πρόλαβες να πάρεις πρέφα πότε πήγες κι έμπλεξες μαζί της. Κάποτε βλέπαμε τους ανθρώπους γύρω μας να τσακώνονται, να συμβιβάζονται, να χάνουν τους ίδιους τους εαυτούς, να γίνονται κάποιοι άλλοι, μάλλον δυστυχισμένοι άλλοι, εξαιτίας των εξωτερικών παραγόντων και της πίεσης που δέχονται, και λέγαμε πως εμείς ποτέ δε θα μας επιτρέψουμε να γίνουμε έτσι.

«Ποτέ μη λες ποτέ», λοιπόν, γιατί να σου κι έγινε! Πόσο καιρό έχεις να ασχοληθείς πραγματικά με τον εαυτό σου, να κάνεις κάτι εντελώς καινούργιο, κάτι διαφορετικό από όλα αυτά που κάνεις καθημερινά, κάτι που να μη μοιάζει στην τυποποιημένη διασκέδαση που αποδέχεσαι για τα σουκού σου, παριστάνοντας πως την επιλέγεις;

Πόσο καιρό έχεις να σου δείξεις πως σ’ αγαπάς, με το να αποφασίσεις και να πραγματοποιήσεις κάτι που θα σε κάνει να γελάσεις με την καρδιά σου; Πραγματοποιώντας ένα όνειρό σου, όσο τρελό κι αν μοιάζει.  Να νιώσεις και πάλι ελεύθερος, ήρεμος, ανακουφισμένος, κλείνοντας τον εξωτερικό σου διακόπτη από ό,τι σου τρώει το μυαλό και σε κουράζει. Να επικεντρωθείς σε εσένα και μόνο, όχι γιατί το επιβάλλει κανείς, αλλά γιατί το χρειάζεσαι.

Πόσο καιρό έχεις να δοκιμάσεις τα όριά σου; Μην τρομάζεις, ίσως δεν είναι για σένα το να πας για ελεύθερη πτώση, ή να βουτήξεις απ’ τον ισθμό της Κορίνθου. Οι τολμηροί, βέβαια, μπορούν να το δοκιμάσουν, να ζήσουν την εμπειρία και για εμάς που ανεβαίνουμε σε μια σκάλα και ζαλιζόμαστε.

Άσε τις υπερβολές, αν δεν τις αντέχεις. Πόσο καιρό έχεις να σε πας σε ένα λούνα παρκ; Να κανονίσεις με την παρέα ή με το αμόρε ένα ραντεβού εκεί. Να γελάσεις, να ξεφύγεις, να σκαλίσεις λίγο αναμνήσεις απ’ την παιδική σου ηλικία, να παίξεις! Από πότε έχεις να φας βρόμικο στο χέρι; Να πιεις μπίρα σε παγκάκι; Να μη βάλεις πάλι τα καλά σου για να πας σε ένα κυριλέ εστιατόριο και να μη σπάσεις το κεφάλι σου για το τι θα φορέσεις στο κλαμπ. Να πας σερί στη δουλειά, να βγεις για έναν καφέ το μεσημέρι και να καταλήξεις να τα πίνεις έξω ως τις 6 το πρωί. Να αφήσεις τον αυθορμητισμό, τη στιγμή, να σε οδηγήσει.

Να δοκιμάσεις όλα εκείνα που πάντα ήθελες, μα για κάποιο λόγο ποτέ δεν έκανες, εκείνα που πάντα φοβόσουν κι ίσως δεν έχεις καν τολμήσει να σου τα παραδεχτείς. Να ανακαλύψεις πτυχές του εαυτού σου που ούτε καν γνώριζες πως υπάρχουν. Φέρε στο μυαλό σου τη λίστα που είχες μικρός κι όλα εκείνα που έλεγες πως θα κάνεις όταν μεγαλώσεις∙ θυμήσου πως τώρα πια μεγάλωσες, πως τώρα είναι η ευκαιρία σου, πως τώρα ζεις το αύριο που περίμενες χθες.

Έχει, λογικά, περάσει καιρός από τότε που πέρασες αβίαστα καλά, που έκανες κάτι εντελώς διαφορετικό, από καθαρή επιθυμία, χωρίς φιλτράρισμα, χωρίς σκέψεις για το τι θα πουν οι άλλοι και για να μην εκτεθείς. Έχεις, μάλλον, καιρό να νιώσεις ξέγνοιαστος. Μα μήπως ήρθε η ώρα να κάνεις κάτι γι’ αυτό; Να ανανεωθείς, να γεμίσεις τη βαλίτσα σου με νέες εμπειρίες, να χαρείς τα συναισθήματα που θα σου προσφέρει το καθετί καινούργιο. Μην πάει ο νους σε ακραία πράγματα, σε μεγάλες αποφάσεις, αν δεν τις σηκώνεις. Ξεκίνα έστω απ’ τα μικρά, τα καθημερινά, που δεν κοστίζουν, αλλά αξίζουν.

Μην αφήνεις τη μουντίλα που επικρατεί εκεί έξω να σε μαυρίζει μαζί της. Μη γίνεσαι κομμάτι μιας γενικότερη μιζέριας. Ανέβα στο συννεφάκι σου, χαμογέλα και χαιρέτα τους όλους από ψηλά. Κάνε ένα ταξίδι, ξεκίνα ένα νέο χόμπι, άλλαξε σπίτι, επάγγελμα ή και τη ζωή σου ολόκληρη. Ο χρόνος τρέχει ενώ εσύ στέκεσαι μπροστά του στάσιμος. Είναι στο χέρι σου να ‘σαι όλα αυτά που θέλεις, αλλά έχεις μόνο αυτή τη ζωή για να τα προλάβεις -κι είναι μικρή για αναβολές!