Άνθρωποι που έρχονται, άνθρωποι που φεύγουν, άτομα που μένουν στάσιμα στην ανάμνηση μιας ευτυχίας. Άνθρωποι που δεν μπορούν να είναι μαζί. Κλάμα, γέλιο, έρωτας, αγάπη, κουσούρια και συνήθεια. Σχέσεις πάθους, σχέσεις ολέθριες κι άλλες βαρετές και μονόχνοτες.
Σύμφωνα με το κάποιο λεξικό, η λέξη «σχέση» προέρχεται απ’ την αρχαία ελληνική γλώσσα κι είναι παράγωγο της λέξης «σχειν» που είναι απαρέμφατο αορίστου της λέξης έχω. «Έχω» τώρα, ακόμη κι η ίδια η λέξη μας δίνει να κατανοήσουμε πόσο ανόητο καθώς κι ανώφελο είναι να αναφερόμαστε και πόσο μάλλον να αναλωνόμαστε σε σχέσεις που πέρασαν.
Υπάρχουν πάρα πολλά είδη σχέσεων, σχέσεις εξ αποστάσεως, σχέσεις μόνο για σεξ, το συνηθισμένο πρότυπο σχέσης και πολλές ακόμη. Αν οι ανθρώπινες σχέσεις είναι κάτι εύκολο ; Φυσικά κι όχι, γιατί απλά έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Το πιο περίεργο είδος στον πλανήτη Γη, με αισθήσεις και κάποιες φορές κι αισθήματα.
Τα ρηχά πράγματα, οι ρηχοί έρωτες και σχέσεις έχουν την τύχη να επιβιώνουν για πολύ καιρό. Τα πιο βαθιά έως κι άπατα αυτοκαταστρέφονται απ’ την ίδια τους την ένταση. Έτσι όσα λεξικά κι αν ανοίξουμε, κανένα δε θα καταφέρει να αποτυπώσει, σε μερικές αράδες το θαύμα που δύο άνθρωποι ζουν και τον μύθο που δημιουργούν.
Θα έχεις παρατηρήσει, πως όταν δυο άνθρωποι είναι μαζί στη ζωή, είναι και σχεδόν παντού αλλού μαζί. Λες κι έγιναν ξαφνικά αυτοκόλλητοι. Και θα μας πεις εσύ τώρα, πως αυτά έχει ο έρωτας, ναι, αλλά θα σου απαντήσουμε.
Είναι υπέροχο το να ξυπνάς με τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει για να είναι δίπλα σου, να πηγαίνετε βόλτες, σινεμά, ταινίες αγκαλιά, να τρώτε μαζί, να είναι γενικά ο ένας για τον άλλο συνέχεια εκεί κι όχι μόνο μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά. Αυτό όμως καλώς ή κακώς κουράζει, μαθαίνεις τον άλλο τόσο πολύ που έρχεται η ώρα που πριν μιλήσει ξέρεις όχι μόνο τι θα πει, αλλά και τι έχει σκεφτεί.
Η σχέση μπαίνει σε μια ρουτίνα, τη βλέπετε να αναλώνεται μπροστά στα μάτια σας και δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα γιατί αναλώνεστε κι εσείς μαζί της. Εμπειρικές καταστάσεις έχουν δείξει πως τέτοιου είδους σχέσεις δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν οδηγήσει σε χωρισμό. Αλλά και χωρισμός να μην επέλθει, το να βρίσκεσαι απ’ το πουθενά μαζί με έναν άνθρωπο εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, κουράζει. Χάνεις τον εαυτό σου και μαζί φίλους, συνήθειες κι όλα εκείνα που μέχρι κάποτε σε γέμιζαν.
Έχεις δει κάτι παθιασμένα φιλιά σε σταθμούς κτελ, σε λιμάνια κι αεροδρόμια; Έχεις δει άνθρωπο να τρέχει, για να μπει σε μια αγκαλιά που κοντεύει να ξεχάσει πώς είναι; Τα μάτια τους έχουν μια σπιρτάδα, η καρδιά τους παίζει ταμπούρλο και μόνο στην ιδέα του ότι σε λίγο, θα δουν τον άνθρωπο που θέλουν, το μέσα τους γεμίζει.
Το επόμενο «ξανά» είναι τόσο σημαντικό που θα είναι λάθος να μην καταλαβαίνουμε τη βαρύτητά του. Η αποστασιοποίηση, αναζωπυρώνει το πάθος. Η φλόγα σε ανάβει και σε σβήνει όταν φεύγεις μακριά. Το συνέχεια μαζί, βαλτώνει κι αν δε θες να το σκοτώσεις, φρόντισε να του χαρίζεις μικρά διαλείμματα απουσίας. Να λείψετε ο ένας στον άλλον, να λαχταράτε την αντάμωση, να μη βαριέστε.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
