«Απαιτώ να μ’ αγαπάς, επειδή εγώ μπορώ και σ’ αγαπάω» . Σ’ αυτή τη φράση, η οποία με μια αφελή πρώτη ματιά, φαίνεται λογική κι ακίνδυνη κρύβεται όλη η λάθος προσέγγιση των εξ’ αρχής τελειωμένων σχέσεων. Γιατί η αγάπη δεν είναι ιδιοτέλεια κι απαίτηση, είναι το ακριβώς αντίθετο. Ελευθερία και συνειδητή επιλογή. Τον άνθρωπο που ερωτεύεσαι κι αγαπάς τον επιλέγεις. Κι αν είσαι τυχερός σε επιλέγει κι εκείνος. Συνειδητά κι εις γνώσιν ότι υπάρχουν κι άλλοι χίλιοι γύρω.
Η αγάπη δεν κλείνει το αντικείμενο της σε κλουβιά, από φόβο μην το χάσει. Δεν είναι συναίσθημα εγωιστικό, μα καθολικά απελευθερωτικό. Είναι η ανάγκη να δώσεις κι όχι η επιθυμία να πάρεις. Η ανάγκη να βλέπεις το αντικείμενο της αγάπης σου να χαμογελά και να γίνεται ολοένα και καλύτερο. Η επιθυμία, απλά, να αγαπηθείς, ουδεμία σχέση έχει με την αγάπη.
Αυτός που σε κλείνει σε κλουβί, δε σ’ αγαπά κι ας είναι το κλουβί σου χρυσό, με όλες τις ανέσεις. Δε σου δίνει περιθώριο επιλογής και δεύτερων σκέψεων. Θα σε πει αχάριστο αν βγεις απ’ το κλουβί σου, θα φωνάξει και θα γίνει ο εφιάλτης σου. Θα σε εξευτελίσει σε τέτοιο βαθμό που παρ’ όλο που βλέπεις πως η ελευθερία είναι καλύτερη θα νοσταλγείς την ηρεμία του κλουβιού. Απαιτεί την αγάπη σου, γιατί πιστεύει πως την αξίζει.
Δε θέλει να σκέφτεσαι, δε θέλει να δεις τι συμβαίνει παραέξω γιατί πιστεύει πως θα απορριφθεί. Από αγάπη; Ναι, από αγάπη. Αλλά όχι αγάπη για ‘σένα. Μόνο για τον εαυτό του. Γιατί αν το αντικείμενο της αγάπης του ήσουν εσύ θα σε άφηνε να ψάξεις και να βρεις την ουτοπία σου. Ακόμη κι αν απ΄ αυτή την ουτοπία ο ίδιος λείπει. Φτάνει να σε παρακολουθεί από μακριά, αλλά χαρούμενο.
Κι αυτός, από την άλλη, που προσπαθεί διακαώς να αγαπηθεί, χωρίς να έχει ανταπόκριση, δεν είναι σε καλύτερη μοίρα. Το μυαλό συγχέει τον ενθουσιασμό με τον έρωτα και την πληγή του εγωισμού με την αγάπη. Μεγαλοποιεί και δραματοποιεί πρόσωπα και καταστάσεις, έχει μόνιμο μέλημα μια κατάκτηση κι αρχίζει από μόνο του να νοσεί. Κάνει μεγάλα λάθη για να πάρει αυτό που θέλει, στο βωμό της υποτιθέμενης αγάπης του, μη αντιλαμβανόμενος πως στην πραγματικότητα δρα βάση του εγωισμού του. Με το μυαλό του εγκλωβισμένο σε ένα πρόσωπο, χάνει πέντε που θα μπορούσαν να τον αγαπήσουν. Μα πάνω από όλα χάνει το χρόνο του, και τον χάνει καθώς ταυτόχρονα υποφέρει.
Ο έρωτας δεν είναι κατάκτηση και το αντικείμενο του έρωτά σου δεν είναι κατακτημένο. Ο έρωτας και η αγάπη, συναισθήματα που ακολουθούν πιστά το ένα το άλλο, είναι και συναισθήματα φιλελεύθερα. Σε κάθε άλλη περίπτωση νοσούν, κουράζουν και είναι καταδικασμένα να τελειώσουν.
Η αγάπη πρέπει να σε ωθεί στη δημιουργία, να σου δίνει δύναμη και να σε σπρώχνει στο να γίνεις ο καλύτερος δυνατός εαυτός σου. Αυτός που αγαπά θέλει μόνο καλό, χαίρεται με τη χαρά και κλαίει με τη λύπη. Εκείνος που αγαπά δεν ανταγωνίζεται, θαυμάζει, απελευθερώνει και γίνεται στήριγμα. Θέλει να δει τον αγαπημένο του ευτυχισμένο. Οποιαδήποτε άλλη ιδιοτελής ή καταστροφική πράξη, πιθανόν να είναι αποτέλεσμα άλλων ισχυρών συναισθημάτων, όπως το πάθος ή ο ενθουσιασμός. Με την αγάπη, ωστόσο, ουδεμία σχέση έχει.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνας Νικοπούλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Νικοπούλου
