Γυρνάς σπίτι από τη δουλειά. Για κακή σου τύχη στις οχτώ. Ανοίγεις τηλεόραση. Μόνο ειδήσεις. Ζεις στην Ελλάδα, συνεπώς θ’ ακούσεις για την κομμένη σύνταξη του ηλικιωμένου, για τον τραγικά χαμηλό μισθό του νέου εργαζομένου και για την απίστευτη αδικία ενάντια στον ελεύθερο επιχειρηματία. Αν δεν ανήκεις σε καμία από τις προαναφερθείσες κατηγορίες, είσαι είδος προς εξαφάνιση και σε ζηλεύουμε λίγο. Αν ανήκεις όμως, ξέρεις αυτό το συναίσθημα του κόμπου στο στομάχι, που δε σ’ αφήνει να κοιμηθείς το βράδυ. Κλείσε την τηλεόραση, φίλε μου.
Κι έτσι όπως την κλείνεις, σταμάτα να σκέφτεσαι πώς θα πληρώσεις με 500 ευρώ νοίκι, ΔΕΗ, αέριο, τηλέφωνο και νερό. Σταμάτα να σκέφτεσαι ότι θα κάνεις κορνίζα το πτυχίο σου. Σταμάτα να σκέφτεσαι την επιταγή που εκκρεμεί και δεν ξέρεις πώς θα πληρώσεις. Σταμάτα να σκέφτεσαι αν τόσα χρόνια δουλειάς πήγαν στράφι.
Δε θα εθελοτυφλήσεις, ούτε αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα. Ίσα ίσα που το βιώνεις σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτούς που αυτή την στιγμή στο παρουσιάζουν. Απλά να, γιατί μετά από μια τόσο κουραστική μέρα στη δουλειά, να γυρνάς με κόμπο στο στομάχι και όχι με χαμόγελο που για άλλη μια μέρα αγωνίστηκες;
Όπως κλείνεις την τηλεόραση, βγάλε και λίγο από τη ζωή σου τους ανθρώπους που σε βάζουν στη λούπα της μιζέριας και έλα λίγο πιο κοντά σε αυτούς που μπορούν να σε κάνουν να χαμογελάς. Σκέψου δύο ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα. Τον έναν τον καταβάλλει, τον ρίχνει, τον μιζεριάζει κι ο άλλος χαμογελάει και το διακωμωδεί με ένα φίλο του. Ποιος από τους δύο πιστεύεις ότι θα έχει μεγαλύτερες αντοχές για να το αντιμετωπίσει;
Υπάρχουν δύο λογιών άνθρωποι. Αυτοί που χαίρεσαι να βγαίνεις για καφέ, ακόμα κι αν είσαι ψόφιος μετά από την πιο κουραστική μέρα του κόσμου γιατί ξέρεις ότι θα σε κάνουν να γελάσεις, να ξεφύγεις από τη ρουτίνα σου και εν τέλει, θα σε ξεκουράσουν κι εκείνοι που θα σε βομβαρδίσουν με την απαράμιλλη γκρίνια για κάθε είδους πρόβλημα που μπορεί να αντιμετώπισαν, στη δική τους -πάντα χειρότερη από τη δική σου- μέρα. Πιστεύεις ότι η πρώτη κατηγορία έχει λιγότερες σκοτούρες από τη δεύτερη; Μάντεψε! Στο 99% των περιπτώσεων, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Δεν είναι αναίσθητοι, ούτε εκτός τόπου και χρόνου οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας. Μπορεί όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού τους, όταν χαζογελάνε με το σκηνικό που τους έτυχε στη δουλειά και τους εκνεύρισε ο κόμπος στο στομάχι τους να είναι μεγαλύτερος από όσο φαντάζεσαι. Μπορεί να έβαλαν και τα κλάματα μόνοι τους πριν έρθουν να σε βρουν. Καταλαβαίνουν όμως κάτι πολύ βασικό.
Ότι και τι έγινε μωρέ, στην τελική; Τι θα κερδίσω με το να βαυκαλιστώ άλλη μια ώρα με μία κατάσταση που δε φαίνεται να έχει, άμεσα, λύση; Αυτή τη μια ώρα που έχω για να απέχω, θα απέχω. Θα πω τη χαζομάρα μου, θα γελάσω κι αύριο θα την αντιμετωπίσω με περισσότερη δύναμη και με πιο καθαρό μυαλό.
Στο τέλος-τέλος, αυτοί οι άνθρωποι σε βοηθάνε κι εσένα να αντιμετωπίσεις το δικό σου πρόβλημα με λίγη παραπάνω αισιοδοξία. Σήμερα τα πράγματα δεν είναι όμορφα. Ποιος σου λέει όμως ότι αύριο δε θα γίνουν; Κι αν στο πουν, μην τους πιστέψεις. Χαμογέλα και περίμενε το μεθαύριο.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνας Νικοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Νικοπούλου
