Ξυπνάς ένα πρωί. Έχεις πάρα πολλά νεύρα. Σε έχει κουράσει αυτή η κατάσταση. Δεν αντέχεις καν να ακούς τον εαυτό σου να διαμαρτύρεται άλλη μια φορά για το ίδιο ζήτημα. Έχεις εξαντλήσει κάθε πιθανό επιχείρημα, το έχεις συζητήσει ήρεμα, το έχεις συζητήσει με κλάματα, με τελεσίγραφα, σε ανυπόφορα decibel για το συνομιλητή σου, αλλά πάλι εκεί. Το πρόβλημα. Με ένα μεγάλο, κεφαλαίο, τονισμένο Π. Άλυτο, εκνευριστικό και βασανιστικό. Σαν κόμπος.
Το πρόβλημα ξέρεις, με τους κόμπους είναι ότι ή θα λυθούν ή θα κοπούν. Δεν υπάρχει ούτε μέση λύση ούτε plan b. Δεν είναι εγωιστικό. Έχεις καταβάλει χρόνο, φαία ουσία και έχεις κάνει πολλή υπομονή για να φτάσεις στο σημείο να πάρεις το ψαλίδι και τον κόψεις. Μαζί σου.
Έλα όμως που η πηγή του προβλήματος δεν είναι ένα μπλεγμένο σχοινί. Είναι ένας άνθρωπος που σε κοιτάει και σου χαμογελάει με τα μάτια, που ήταν δίπλα σου σε στιγμές που το πρόβλημα ήσουν εσύ και η συμπεριφορά σου ήταν ανυπόφορη. Αλλά αυτός εκεί. Να σε στηρίζει, να σε ανέχεται και να σε αγαπάει, με όλες σου τις παραξενιές. Να στα κάνει όλα πιο δύσκολα, να ξέρεις ότι θα γίνεις εσύ ο θύτης και εκείνος το θύμα, παρόλο που ξύπνησες με τόσα νεύρα εξ’ αιτίας του. Πόσο εγωιστικό!
Σεβασμός στο συναίσθημα του άλλου, φίλτατε. Ναι, εσένα σου τελείωσε ή μπορεί και να μην το ένιωσες ποτέ, γούστο σου και καπέλο σου. Έχεις απέναντί σου όμως, κάποιον που και το ένιωσε και το παραδέχτηκε και το είπε και το έδειξε και όλα αυτά τα εκνευριστικά.
Το παράδοξο με τα συναισθήματα είναι ότι συνήθως πληγώνονται από αυτούς που τα προκαλούν. Κι όταν είναι αληθινά πονάνε και πονάνε πολύ.
Αν είναι να φύγεις, φύγε. Δεν μπορεί να σου επιβάλει κανένας άνθρωπος και κανένα συναίσθημα να μένεις σε μια κατάσταση που δεν σε καλύπτει. Είναι υποκριτικό, άλλωστε, και για εσένα, αλλά κυρίως για τον άλλο, το να μείνεις χωρίς να το βιώνεις στο 100%.
Φύγε όμως, όσο μπορείς πιο ανώδυνα.
Ναι, να φύγεις. Αλλά μην εξαφανιστείς χωρίς εξηγήσεις. Μην κατηγορήσεις μόνο, για να κάνεις μεγαλοπρεπή έξοδο με υφάκι και κεφάλι ψηλά.
Κάπου φταις, παραδέξου το γιατί του το χρωστάς. Μίλα για το σημείο εκείνο που ξεπέρασες τα όριά σου και δεν άντεχες άλλο. Πες το άλλη μια φορά κι ας το έχεις συζητήσει τόσες. Τι ψυχή έχει άλλη μία; Μίλα και ζήτα κι εσύ τις εξηγήσεις σου. Κι εσένα στις χρωστάνε.
Κι αν δεν το ένιωσες ποτέ, πες ένα «συγνώμη μάτια μου, αλλά εγώ μέχρι εδώ είχα να δώσω. Συγνώμη για την ταλαιπωρία σου, σε ευχαριστώ για το συναίσθημα, αλλά δε θα μπορέσω να το ανταποδώσω. Μέχρι εδώ ήτανε.»
Μη δίνεις ψεύτικες υποσχέσεις και ελπίδες για επανασυνδέσεις. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν άνθρωπο που αγαπάει από το να τον έχεις στην αναμονή.
Ξεκάθαρο και ειλικρινές, αυτό είναι το ανώδυνο. Άσε τις διπλωματίες, τις ψεύτικες δικαιολογίες και τους εγωισμούς στην άκρη ή για κανέναν που σου φέρθηκε σκάρτα.
Όχι, δεν είσαι υποχρεωμένος να αγαπάς όποιον σ’ αγαπάει. Να το σεβαστείς όμως είσαι. Αδιαπραγμάτευτο. Με μεγάλο, τονισμένο, κεφαλαίο Α.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνας Νικοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Νικοπούλου
