Ξυπνάς. Κατ’ αρχάς, συγχαρητήρια. Με το ένα χέρι κλείνεις την ειδοποίηση του κινητού, με το άλλο απελευθερώνεσαι από τα αγαπημένα δεσμά του παπλώματος. Προχωράς στο διάδρομο, μπαίνεις στην κουζίνα. Το ένα σου άκρο ζεσταίνει νερό για καφέ και το άλλο απαντάει στα μηνύματα που ήρθαν μεταμεσονύκτια και είναι πάντα τα καλύτερα. Ετοιμάζεσαι ενώ μιλάς στο τηλέφωνο, σε ανοιχτή ακρόαση και λύνεις τα προβλήματα του κολλητού. Βάζεις γυαλιά με το ένα χέρι και δερμάτινο με το άλλο.
Δεν τελειώσαμε ακόμα. Είσαι στη σχολή και κρατάς σημειώσεις, ενώ στέλνεις ένα βιογραφικό με mail, σχολιάζεις με το διπλανό το βαθμό δυσκολίας των θεμάτων της εξεταστικής, την ώρα που σκάει μύτη συμφοιτήτρια με παντελόνι παραλλαγή και μπαίνεις να τσεκάρεις αν είναι και πάλι μόδα. Όχι, δεν είναι.
Πάμε σε άλλο σενάριο. Είσαι στη δουλειά. Συζητάς με πελάτη, ενώ τσεκάρεις το mail που έστειλε ο επιθεωρητής και παίρνεις πρέφα το πρόσωπο που έσκασε μύτη στην απέναντι γωνία. Έτσι, γιατί μπορείς να φλερτάρεις και στη δουλειά. Κατά έναν περίεργο τρόπο, κλείνεις τον πελάτη, απαντάς εγκαίρως στο mail και παίρνεις και το χαμογελάκι από τον απέναντι, για να πάει καλά η μέρα.
Θες κι άλλο; Είσαι γυμναστήριο, στο διάλειμμα από τη δουλειά. Ιδρώνεις στο διάδρομο, ενώ ακούς στη διαπασών μουσική και ξαφνικά χτυπάει τηλέφωνο από συνάδελφο σε ώρα ανάγκης. Θα κατέβεις από το διάδρομο για να απαντήσεις; Όχι φυσικά. Εκεί πάνω θα μείνεις, δεν έχεις χρόνο για τέτοια. Θα λύσεις το πρόβλημα, με ολίγον τι λαχανιασμένη αναπνοή, θα κλείσεις το τηλέφωνο, θα επανέλθει η μουσική και εσύ θα σταματήσεις μόνο όταν έρθει η ώρα του ελλειπτικού.
Εύγε αγάπη μου! Ξέρεις πώς τη λένε όλη αυτήν την παράνοια; Multitasking τη λένε. Αφορά την ικανότητα κάποιων ανθρώπων να φέρουν εις πέρας διάφορα πράγματα, ταυτόχρονα και οι επιστήμονες δεν έχουν αποφασίσει ακόμα αν είναι δείγμα υψηλού δείκτη ευφυΐας ή αν, απλούστατα, σκοτώνει αργά και βασανιστικά τα εγκεφαλικά κύτταρα.
Οι μανούλες μας, για παράδειγμα, είναι μια ζωντανή απόδειξη του multitasking και ας μη γνωρίζουν την επιστημονική ορολογία της κατάστασης για την οποία υπερηφανεύονται τόσα χρόνια. Ξέρεις, αυτό που μαγειρεύουν, ενώ τους λες το μάθημα, αφού γύρισαν από το γυμναστήριο που πήγαν μετά τη δουλειά, αφού σε πήγαν στο σχολείο και ενώ δεν έχουν κλείσει καν δωδεκάωρο ξύπνιες. Αυτό που μπορούν να είναι μάνες για εμάς, σύζυγοι για τους μπαμπάδες μας, σκληρά εργαζόμενες, απίστευτη παρέα για τις φίλες τους και συνάμα μια αστείρευτη πηγή γκρίνιας. Μεταξύ μας, ανέκαθεν το θαύμαζες κι ας μην το παραδεχτείς στη μάνα σου ποτέ.
Επειδή λοιπόν, το μήλο πέφτει πάντα κάτω από τη μηλιά και ό,τι κορόιδευες στη μανούλα σου, θα το λουστείς, ήρθε η ώρα σου. Σπουδάζεις, δουλεύεις, έχεις φίλους με ανάγκες και έρωτες να καραδοκούν. Όλα όμορφα και ωραία. Απλά η μέρα έχει μόνο 24 ώρες κι εσύ δυο χέρια, δυο πόδια και ένα μυαλό. Το οποίο γίνεται καζάνι.
Αν τυχαίνει λοιπόν, να βρίσκεσαι σ’ αυτήν την υπερομάδα ανθρώπων που αψηφά τον νόμο που λέει ότι «για να κάνεις κάτι σωστά, πρέπει να ασχολείσαι απερίσπαστα, μόνο με αυτό», καταλαβαίνεις τι πάει να πει πίεση. Μεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνεια. Αυτό που κάνεις, το παρατηρούν και οι γύρω σου και μάντεψε σε ποιον θα φορτώσουν κάθε είδους εκκρεμότητα. Σε ποιον θα αναθέσουν το μεγάλο και δύσκολο κομμάτι της εργασίας και ποιον θα κοιτάξουν απογοητευμένα αν καθυστερήσει στο deadline. Τόσα πράγματα κάνεις, στην τελική αποχωρήσου ένα, για να βγάλεις τους υπολοίπους από τη δύσκολη θέση.
Κι εσύ, για να αποδείξεις στον εαυτό σου πως μπορείς, αλλά κι επειδή απογοητευμένα βλέμματα έχεις μάθει μόνο να ρίχνεις και όχι να δέχεσαι, θα τρέξεις, θα σπαζοκεφαλιάσεις, αλλά θα τα προλάβεις όλα. Εύγε!
Πάρε όμως, μια ανάσα και κράτα μια μέρα για τον εαυτό σου. Κάτσε ατέλειωτες ώρες στον καναπέ, ενώ τρως απ’ έξω και βλέπεις σειρές. Εντάξει, καν’ τα όλα ταυτόχρονα, μην νιώσεις κι έξω απ’ τα νερά σου.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνας Νικοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Νικοπούλου
