– Έλα, μ’ ακούς; Έχω κάτι νεύρα… Εδώ και πέντε ολόκληρα λεπτά του έχω στείλει μήνυμα και δεν έχει απαντήσει.
– Εντάξει καλέ. Δε θα το έχει δει ακόμα.
– Όχι, αγαπούλα. Λέει «διαβάστηκε».
– Εντάξει ρε ‘συ μπορεί να έχει δουλειά. Περίμενε κάνα μισάωρο.
– Μισή ώρα με το ρολόι του δίνω διορία. Έτσι και δεν έχει απαντήσει, θα γίνει χαμός!
Μισή ώρα αργότερα.
– Λοιπόν, αρχίζω και τα παίρνω τώρα, ε; Δεν κάνω πλάκα.
– Ρε συ, τι του έστειλες ακριβώς;
– Ότι η ξαδέλφη μου παντρεύεται!
Και πριν αρχίσετε να κράζετε όλοι, γιατί σας ξέρω, να σας πω ότι και ξέρει πόση αγωνία είχα γι’ αυτό το ζευγάρι ένα χρόνο τώρα, και με είχε ρωτήσει από μόνος του τις προάλλες πώς εξελίσσεται η ιστορία. Άρα; Ενδιαφέρεται, προφανώς.
Έστω, όμως, και το δέχομαι ότι μια τέτοια δήλωση δεν απαιτεί απάντηση. Δεν υπήρχε άλλωστε κάποιο ερωτηματικό στο μήνυμα. Μερικοί άνθρωποι λειτουργούν σαν scanner ή σαν ανιχνευτές ερωτηματικών σημείων στίξης. Αν δεν εντοπίσουν τέτοια, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διαβάσουν αυτά που στέλνουμε, όχι ν’ απαντήσουν κιόλας.
Εγώ, όμως, τα ξέρω αυτά και προνόησα. Έστειλα καπάκι κι άλλο μήνυμα, με τρία ερωτηματικά παρακαλώ. Κι ήταν ένα μήνυμα γεμάτο ουσία και περιεχόμενο, ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο μήνυμα που δε γίνεται να μη σου τραβήξει την προσοχή και να το αφήσεις αναπάντητο. Του ‘στειλα και τον ρώτησα τι κάνει!
Κι αντί να εκτιμήσει το κάθαρμα, το καθίκι, το αναίσθητο πλάσμα, το ενδιαφέρον μου και την ευγένειά μου, δεν απάντησε ούτε ένα «καλά ευχαριστώ», έστω ένα emoticon! Δε ζητάω πολλά. Να δείξει μόνο ότι δεν είμαι η ενοχλητική που τον ζαλίζω με τ’ απανωτά μηνύματα, να δείξει ότι χάρηκε που τον θυμήθηκα, που τον σκέφτομαι κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο; Να είμαι ενοχλητική; Εγώ;
Τέρμα! Τελείωσε αυτή η ιστορία και κράτησε και πάρα πολύ δηλαδή. Εγώ δε θα περιμένω κανέναν. Δική του επιλογή ήταν να το παίξει η Αδιαφορία προσωποποιημένη. Πάει τώρα. Μ’ έχασε.
Εντάξει, ας μην είμαι τόσο αυστηρή. Θα του δώσω όριο μέχρι να νυχτώσει. Κι αυτό γιατί ξέρω πόσο κουράζεται τελευταία. Ξέρω ότι σήμερα έχει βαρύ πρόγραμμα και θα είναι στρεσαρισμένος. Φαίνεται, άλλωστε, κι από το check-in που έκανε με κάτι σαχλοπαρέες πριν λίγα λεπτά. Είναι κι ευγενικό παιδί, δε θέλει να προσβάλλει κανέναν. Σίγουρα με το ζόρι θα τον έσουραν.
Άσε και το άλλο. Μου έχει πει ότι δε θέλει η σχέση μας να βασίζεται στ’ απρόσωπα και ψυχρά μηνύματα. Ίσως, λοιπόν, ψάχνει την κατάλληλη ευκαιρία για να με πάρει τηλέφωνο ή και να βρεθούμε από κοντά ακόμα. Θεωρεί πως η αγάπη είναι οι πράξεις κι όχι τα λόγια.
Βέβαια, με αυτά και με αυτά έχει αρχίσει να ξημερώνει. Πιάσαμε την κουβέντα και ξεχάστηκα. Και τώρα που το συνειδητοποιώ, αρχίζω κι εκνευρίζομαι. Πραγματικά, θόλωσα τώρα. Ως εδώ! Τέρμα.
Δε θ’ ανεχτώ να στηθώ ξανά τόσες ώρες να περιμένω πάνω απ’ το κινητό για να μου πετάξει ένα κόκαλο απ’ την προσοχή του. Όχι. Έχω κι ένα επίπεδο. Ήταν η τελευταία φορά. Κι ό,τι δικαιολογία κι αν βρει, δε θα πέσω ξανά στην παγίδα. Ξέρω πια τις μαλαγανιές του και δεν τσιμπάω. Κι αυτή τη φορά είναι δέσμευση!
Μετά από 1 μέρα
Δε θα το πιστέψετε. Νιώθω ότι είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Με πήρε τηλέφωνο σήμερα το απόγευμα στο κινητό. Του έκλεψαν το κινητό, το διανοείστε; Ζούγκλα έχουμε γίνει.
Σκόπευε να βγούμε, μάλιστα, το βράδυ γι’ αυτό δεν απάντησε αμέσως, αλλά μετά συνέβη αυτό κι έτρεχε στο αστυνομικό τμήμα. Όπως είναι φυσικό, όταν γύρισε ήταν πτώμα και κοιμήθηκε.
Το καλύτερο, όμως, δε σας το είπα. Εφόσον έχασε το κινητό του –του πήρε ο πατέρας του ένα ολόιδιο, απίστευτο;– , έχασε και τις επαφές του. Και τι μου είπε, ρε παιδιά; «Ευτυχώς που θυμόμουν τον αριθμό σου απ’ έξω και μπόρεσα να σε πάρω τηλέφωνο».
Θυμόταν απ’ έξω τον αριθμό μου. Εντάξει, δεν περιγράφω άλλο. Ζω τον απόλυτο έρωτα. Τα ξέχασα όλα. Τον αγαπώ!
Συντάκτης: Χριστιάννα Χαραμή
