Από μικρά αχώριστα, μία μέρα στο σπίτι του ενός, μία στου άλλου. Πώς καταφέρναμε και δε βαριόμασταν κάθε μέρα το ίδιο πρόγραμμα; Από το πρωί ως αργά το απόγευμα, πρώτα επιτραπέζια και μετά παιχνίδια με τις κούκλες μας, όταν λίγο παραδίπλα έπαιζαν τα αδέρφια μας με τα στρατιωτάκια τους και μας δάνειζαν τους action-men τους, μετά από πολλά παρακάλια.
Κι έπειτα στο σχολείο, ανυπομονούσαμε κάθε πρωί να τα πούμε και στην τάξη δε βλέπαμε την ώρα να έρθει το διάλειμμα. Μα τι είχαμε να πούμε κάθε μέρα, όλη μέρα; Και μετά το σχόλασμα πάλι παρέα, και τα καλοκαίρια μαζί διακοπές. Οι γονείς μας γκρίνιαζαν γιατί έρχονταν σε δεύτερη μοίρα. Έλεγε η μητέρα μου «στην πορεία θα φανεί πόσο φίλη σου θα είναι» κι εγώ τα έβαζα με τον κόσμο των μεγάλων που είναι βουτηγμένοι στις ψεύτικες φιλίες.
Ήθελα επεξήγηση. Τι εννοούν όταν λένε ότι στην πορεία θα φανεί πόσο φίλη μου θα είναι; Γιατί; Τι θα γίνει στην πορεία; Τι θα αλλάξει;
Ας απαντήσουμε πρώτα σ’ αυτό: πόσες διαφορές μπορούν να φανούν σ’ ένα παιδικό παιχνίδι; Τα παιδιά είναι βολικά. Θέλουν απλώς κάποιον να παίξουν, δε συζητούν περί πολιτικής και φιλοσοφίας. Κι αργότερα, όμως, μεγαλώνουν μαζί. Οι ιδέες του ενός γίνονται ιδέες και του άλλου. Δρουν και σκέφτονται ως ενότητα. Δεν τυχαίνει να ταιριάζουν σε όλα, απλώς διαμορφώνουν κάθε τους αντίληψη από κοινού.
Όμως, ναι, υπάρχει και κάτι που αλλάζει. Οι συνθήκες αλλάζουν. Κάποιοι προχωρούν και κάποιοι μένουν πίσω. Κάποια στιγμή, χαράσσονται διαφορετικοί δρόμοι, δημιουργούνται νέοι κύκλοι ατόμων γύρω απ’ τον καθένα, απ’ όπου λαμβάνονται οι αντίστοιχες επιρροές. Και κάθε δρόμος έχει το αντίστοιχο αξιακό σύστημα. Οι νοοτροπίες κι οι πεποιθήσεις μας διαμορφώνονται με βάση αυτό.
Η προσωπική ανέλιξη του καθενός αυτόματα δημιουργεί ένα αίσθημα κατωτερότητας ή ανωτερότητας στον άλλον. Όσο κι αν χτυπιέστε να το αρνείστε, συμβαίνει πάντα! Σκεφτείτε μόνο τη συλλογιστική σας όταν μαλώνετε με κάποιον, εκείνη τη στιγμή που θέλεις να χτυπήσεις στον άλλον όλα τα σημεία στα οποία υπερέχεις κι εκείνος μειονεκτεί. Ακόμη κι αν καταφέρεις να συγκρατηθείς και ν’ αρκεστείς σε φανταστικούς τσακωμούς του μυαλού σου, τα σκέφτηκες. Το ασυνείδητο, όμως, έχει τρόπους να κάνει την εμφάνισή του σ’ έναν έμπειρο ερμηνευτή συμπεριφορών.
Ό,τι ταλέντο και να έχεις, οποιαδήποτε δεξιότητα κι αν κατέχεις, υπάρχει ένα κομμάτι στο οποίο είσαι αυθεντία και δε σηκώνεις υποδείξεις από άλλους. Δε γίνεται να είσαι κομμώτρια και να έρθει η άλλη να σου πει «δε σου πάει αυτό το χτένισμα», ούτε να σπουδάζεις Νομική και να έρθει ο άλλος να σε αμφισβητήσει επειδή τα διάβασε αλλιώς στο internet. Όση υπομονή κι αν έχεις, εκεί εξαντλείται.
Έπειτα, γνωρίζεις νέους ανθρώπους, άτομα πέρα από τον κοινό σας κύκλο. Συνειδητοποιείς πόσο ταιριάζεις μαζί τους, αλλά η παιδική σου φίλη δεν μπορεί να ακολουθήσει και δε θέλει. Σου γκρινιάζει που δεν είστε πια αυτοκόλλητοι, αφού εκείνη προηγείται χρονικά. Αντιστοίχως, εσύ απεχθάνεσαι τις νέες της παρέες και δυσανασχετείς που είσαι αναγκασμένη να έρχεσαι αντιμέτωπη μ’ εκείνους σε κάθε σας έξοδο. Παραπονιέσαι που δεν μπορείτε πια να είστε όπως παλιά.
Κι έπειτα, γνωρίζεις κάποιον. Ερωτεύεσαι και τα πράγματα για πρώτη φορά πάνε καλά. Δεν είναι σαν τους πλατωνικούς έρωτες του γυμνασίου, που εκεί ναι, η φίλη σου ήταν βράχος συμπαράστασης κι έδειχνε αξιοζήλευτη κατανόηση. Τώρα, όμως, κάποιος διεκδικεί έντονα το χρόνο σου από το κολλητάρι σου. Το κολλητάρι, όμως, έχει μείνει στάσιμο και σε περιμένει να βγείτε στις καθιερωμένες μέρες κι ώρες, στην ίδια συχνότητα με πριν.
Τη στιγμή που εσύ θέλεις να επενδύσεις στο νέο σου φλερτ, που είσαι στην τσίτα, γιατί ακόμα σε κυριεύει η ανασφάλεια για το αν του αρέσεις και πόσο, το φιλαράκι σου δεν μπορεί να σου σταθεί. Θα σου γκρινιάξει μόνο γιατί «από τότε που γνωριστήκατε, όλο με αυτό ασχολείσαι! Δεν είναι φιλία αυτό». Όχι, εδώ δε βρίσκεις κατανόηση. Στην πραγματικότητα σου προστίθεται ένα ακόμη βάρος, μια συνεχής μιζέρια που δηλητηριάζει τις ωραιότερες στιγμές σου, την πιο ρομαντική περίοδο της ζωής σου.
Αναρωτιέσαι, γιατί τόση αδιαφορία; Δε θέλει να ευτυχήσω; Πώς γίνεται να σκέφτεται τόσο εγωιστικά; Και τα λόγια της μητέρας σου αντηχούν στ’ αυτιά σου παρέα με τη νέα της τάση στις αναφορές για «ζήλια». Μα είναι δυνατόν να σε ζηλεύει η φίλη σου;
Δεν είναι εκεί για να σε ακούσει πια. Όποτε τη χρειάζεσαι, απλώς δυσανασχετεί και σου απαντά εκνευρισμένα και με δυσφορία που πάλι την ενοχλείς για να μιλήσεις για το αντικείμενο του πόθου σου. Η μόνη φορά που θα σου μιλήσει είναι όταν κάτι στραβώσει στα αισθηματικά σου. Εκεί θα σε αγκαλιάσει και θα σε παρηγορήσει, λέγοντάς σου «εγώ θύμωνα γιατί ήξερα ότι δεν αξίζει και δικαιώθηκα στο τέλος. Εμένα, κόβει το μάτι μου».
Η ματαίωση είναι σκληρή, η διάψευση των προσδοκιών σου μετά την πρωτόγονη εξιδανίκευση της παιδικής φιλίας επίσης. Ανατρέπεται η πιο σημαντική σταθερά της ζωής σου και το θέμα είναι ότι κανείς δε φταίει. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον επειδή αποδείχτηκε ότι δεν ταιριάζατε τόσο. Δεν μπορείς καν να τον κατηγορήσεις για τις ανασφάλειες που έχει, όμως δεν μπορείς και να τις ανεχτείς.
Επομένως, απλώς φύγε, αθόρυβα και προσεχτικά. Μην ακυρώσεις τον εαυτό σου και τα όμορφα χρόνια που περάσατε, αλλά μην αφήσεις και το ψυχοφθόρο κομμάτι της σχέσης σας να τα υποβιβάσει. Ας είναι κοινή σας συμφωνία το «τέλος» για ν’ αποτρέψετε τις εντάσεις και τους τσακωμούς που δε σας αξίζουν. Ευχηθείτε «καλή τύχη» στη ζωή σας κι αποχαιρετηθείτε με χαμόγελο. Όμως, προς Θεού! Μην αφήσετε αυταπάτες ότι θα υπάρξει και πάλι επανασύνδεση. Δεν έχει νόημα, πια. Όχι αυτή τη φορά.
Συντάκτης: Χριστιάννα Χαραμή
