Η ανεξαρτησία σου είναι το δώρο σου στον εαυτό σου

Θυμάμαι στα 18 μου τον μπαμπά μου να μου κάνει δώρο γενεθλίων τα μαθήματα οδήγησης, για να βγάλω –λέει– δίπλωμα και να ‘μαι ανεξάρτητη. Ήταν η πρώτη φορά που μου μίλησε για ανεξαρτησία και πόσα πολλά μου είπε εκείνο το βράδυ με αφορμή το δίπλωμα! Μετά από ‘κείνη την πολύωρη συζήτηση, ήρθε η ανεξαρτησία κι έγινε αξία ζωής, και σήμερα νιώθω ευγνωμοσύνη για ‘κείνο το πρώτο βράδυ που μου ‘βαλε τα θεμέλιά της στο μυαλό μου.

Χρόνια μετά, έχοντας ένα γάμο που κάποια στιγμή έπαψε να με κάνει ευτυχισμένη, πάλι ένιωσα ευγνωμοσύνη για τα λόγια του, που μ’ είχε μάθει να ‘χω τη δική μου δουλειά, να πατάω στα πόδια και να παλεύω για το καλύτερο δικό μου αύριο. Η οικονομική μου ανεξαρτησία τη δεδομένη στιγμή μου έδωσε δυνατότητα επιλογής, νιώθοντας ελεύθερη ν’ αποφασίσω για το δικό μου αύριο, κι έτσι έφυγα.

Έφυγα απ’ την ασφάλεια, απ’ το σιγουράκι μου, ή μάλλον από τον τότε ιδανικό μου κόσμο κι επέλεξα την ελευθερία μου κι όχι μια λάθος σχέση για την υπόλοιπη ζωή μου. Έκανα το καλύτερο δώρο στον εαυτό μου, την ανεξαρτησία μου και τη δυνατότητα να δω τα πραγματικά μου «θέλω» κι όχι να μείνω εξαρτημένη απ’ τους «σημαντικούς άλλους».

Το να κάνει κανείς το βήμα, να ξεπεράσει τον φόβο, την ανασφάλεια, δεν είναι τόσο απλό κι αυτός είναι κι ο λόγος που οι άνθρωποι συχνά θυσιάζουν την ανεξαρτησία τους –άρα και την ελευθερία τους–, γιατί πιστεύουν ότι είναι επικίνδυνη και θ’ αποτύχουν. Όμως αν ο καθένας μας δεν έχει οικονομική και συναισθηματική ανεξαρτησία, τότε μόνιμα τη ζωή μας θα την καθορίζουν άλλοι κι εμείς θα ‘μαστε έρμαια ξένων πεποιθήσεων.

Έχουμε ανάγκη την επικοινωνία, μια υγιή σχέση και μπροστά σ’ αυτήν την ανάγκη ξεχνάμε ν’ αναγνωρίζουμε τις σωστές σχέσεις, κουκουλώνοντας τις δικές μας ανάγκες. Κάπου το νιώθουμε κι εκεί πνίγουμε το συναίσθημα, μην τυχόν κι έρθει η εγκατάλειψη. Έτσι μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, έτσι μας χειραγώγησαν.

Η ανεξαρτησία μας είναι καθήκον των γονιών μας. Το λάθος που κάνουμε είναι να προστατεύουμε τόσο πολύ τα παιδιά μας και να φτάνουμε στο σημείο να επιβάλλουμε τις απόψεις μας μ’ αποτέλεσμα να τα ευνουχίζουμε και να δυσκολεύονται να ανεξαρτητοποιηθούν. Ως γονείς θα ‘πρεπε να ωθούμε τα παιδιά μας να παίρνουν αποφάσεις, ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη και μόλις ενηλικιωθούν να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Σίγουρα είναι βολικό να μένουμε στις γυάλες μας προστατευμένοι απ’ τον έξω κόσμο και τα τσουνάμι του, αλλά αυτό μας βάζει σε μια κατάσταση αδράνειας κι εξάρτησης.

Και ποιος θέλει την εξάρτηση; Κανείς δε θα ‘πρεπε να την θέλει. Εξαρτήσεις απ’ ανθρώπους, από συναισθήματα, απ’ την οικογένειά μας, απ’ το ποτό, το τσιγάρο, τα ναρκωτικά, τον τζόγο, το φαγητό και πόσα άλλα. Συνήθισες να ‘σαι εξαρτημένος από κάτι ή από κάποιον; Και πώς ζεις; Μέσα σε κλουβί ζεις. Αλήθεια, τι σου προσφέρει αυτό το κλουβί; Νιώθεις προστασία, νιώθεις σιγουριά; Σκλαβιά είναι αυτό.

Σπάσε την αλυσίδα και βγες. Η ζωή είναι δική σου, με τα όμορφα και τα άσχημα. Ζήσε ελεύθερος, ανεξάρτητος, κι αν δεν είναι όλα αποστειρωμένα, όπως είχες μάθει, τόλμα να τα γευτείς. Να αποτύχεις και να σηκωθείς, γιατί το καλύτερο δώρο που μπορείς να σου κάνεις είναι η ανεξαρτησία σου.