Η πρώτη εξεταστική δε μετράει, είναι πρόβα

Πρώτη εξεταστική στον πόντο και με βρίσκω χαλαρή ν’ αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Εγώ ακόμα είμαι σε φάση εορτασμού της επιτυχίας μου στις πανελλήνιες και βγήκε, λέει, το πρόγραμμα της εξεταστικής. Για δευτερόλεπτα ένας πανικός μ’ έπιασε, αλλά σαν κλασική φοιτήτρια που σέβομαι τον εαυτό μου, δε χρειάστηκα πάνω από δυο τηλεφωνήματα σε κολλητούς για να το ξεπεράσω.

Στο κάτω-κάτω, η πρώτη εξεταστική είναι για το καλωσόρισμα, για να μπω στο αμφιθέατρο να καταλάβω λίγο τι συμβαίνει κι αν περάσω και κανένα μάθημα, θα το γιορτάσω κιόλας. Άλλωστε, έχω ακόμα μια εβδομάδα για το πρώτο μάθημα και σε μια εβδομάδα όλα γίνονται.

Σκέφτηκα κι εγώ, η αφελής, ότι η ομάδα της σχολής θα με σώσει, κι όλο και κάποιος θα ‘χει ανεβάσει εκεί μέσα κάτι χρήσιμο. Μπαίνω κι εγώ, μπας και γίνει κάνα θαύμα και βλέπω όλα τ’ αλάνια με τις ίδιες απορίες με μένα. «Παιδιά, παίζει κανένα sos; Ο καθηγητής είναι καλός ή δεν έχουμε καμιά ελπίδα; Τι θέματα πέσανε στην προηγούμενη εξεταστική;». Καμία σωτηρία!

Ας πάω στο σενάριο νούμερο δυο∙ λοιπόν, θα διαβάσω. Τολμηρή με βρίσκω! Νομίζω ότι αν ανοίξω το βιβλίο, θα ζαλιστώ μόνο απ’ τα γράμματα, άσε που θα με πουν και φύτουλα. Μόνη να ανοίξω βιβλίο δεν υπάρχει περίπτωση, θα οργανώσω ομαδικό διάβασμα. Θα πάρω την κολλητή τηλέφωνο κι αντί να λιώσουμε παίζοντας τάβλι δίπλα στη σχολή, θα την καλέσω να διαβάσουμε.

Έτσι κι έγινε. Βάζω ξυπνητήρι, για να μη σηκωθώ πάλι πέντε το απόγευμα, και φτάνει η κολλητή, δώδεκα το πρωί. Αγκαλιές, φιλιά, καφεδάκια και τοστάκια έτοιμα –για να πάρουμε και δυνάμεις–, στρωμένο γραφείο με βιβλία και τετράδια -ολοκαίνουργια, παρακαλώ, να σημειωθεί. Καθόμαστε καμιά ωρίτσα να φάμε, να πιούμε, να τα πούμε, βρε αδερφέ, κι επειδή αυτές οι στιγμές δεν μπορεί να μην αποτυπωθούν, αρχίζουμε τις selfies και τα stories στο Instagram με τα βιβλία και τα φωσφοριζέ μαρκαδοράκια, δώστου και τα #hashtags, τρώμε και κανένα διωράκι χαχανίζοντας μ’ όλο το παρεάκι.

Καλά, τόσες καρδούλες και τόσα likes είχαμε να πάρουμε απ’ τον Αύγουστο που ανακοινώθηκαν τ’ αποτελέσματα. Το ρολόι δείχνει τέσσερις. Να μην πούμε και τα νέα μας για τα ερωτικά μας; Άντε, ν’ αναλύσουμε τα γεγονότα, να σκεφτούμε τι θα φορέσουμε το βραδάκι που θα πάμε για ποτάκι –μετά το διάβασμα επιβάλλεται, για να χαλαρώσουμε και λίγο–, έφτασε η ώρα επτά.

«Να σου πω» μου λέει «εγώ μέχρι οκτώ το πολύ μπορώ να κάτσω να διαβάσουμε, γιατί θέλω και να πάω σπίτι να ετοιμαστώ πριν βγούμε το βράδυ». Σκάρτη ώρα διαθέσιμη. Και μετά θέλεις να περάσεις και μάθημα, καμία γιατρειά δεν υπάρχει.

Να σου πω, δε θα πεθάνουμε κιόλας, τον Σεπτέμβρη θα ‘μαστε καλύτερα προετοιμασμένοι. Αξίζουμε κι εμείς λίγη ξεκούραση μετά απ’ ό,τι τραβήξαμε με τις πανελλήνιες. Η πρώτη εξεταστική είναι απλά μια γνωριμία και, εδώ που τα λέμε, το σύνηθες είναι στα πέντε να χρωστάς τα τέσσερα. Το ένα, για τα μάτια του κόσμου, θα το περάσουμε, έτσι για να κλείσουμε στόματα –όχι πως θα τα κλείσουμε–, γιατί μας έχει τρελάνει αυτή η δόλια μάνα. Απ’ τις δέκα κουβέντες που θα πει, οι έντεκα είναι κήρυγμα. «Διάβασες, παιδί μου, πώς θα πας να δώσεις με μία ώρα την ημέρα διάβασμα; Δε βγάζεις έτσι σχολή, παιδί μου, τι δεν καταλαβαίνεις;».

Το πρώτο εξάμηνο είναι για μας, για να ξεδώσουμε και να προσαρμοστούμε. Απ’ το δεύτερο εξάμηνο, που θα πάρουμε την κρυάδα της αποτυχίας, θα πάρουμε και την ουσιαστική απόφαση. Ή θα στρωθούμε να διαβάσουμε για να την βγάλουμε κάποτε, την έρημη, τη σχολή ή θα καταλήξουμε αιώνιοι φοιτητές.