Οι πανελλήνιες απαιτούν δύναμη ψυχής

Ένας μήνας έμεινε και βλέπω ότι έχει μπει στο πετσί σου ο ρόλος του μαθητή, που πλησιάζει στο τέρμα της διαδρομής. Στην αρχή ήταν όλα πιο απλά στο μυαλό σου, ίσως γιατί είχες την εντύπωση ότι είναι ένα διαγώνισμα κι αυτό σαν όλα τ’ άλλα, που θα το καταφέρεις χωρίς κόπο, ίσως γιατί ήμουν εγώ εκεί να μπλέκομαι και να μη σ’ αφήνω να δεις τις ανάγκες των πανελληνίων και ν’ αναλάβεις τις ευθύνες σου.

Ξέρω, σε πίεζα, σου έλεγα διάβαζε, ήθελα να τ’ ελέγχω όλα, ταυτιζόμουνα, λες κι εγώ θα ήμουν στο θρανίο τον Ιούνιο και σου προκαλούσα άγχος, που το ‘βγαζες με επιθετικότητα. Το σώσαμε, όμως, τους πρώτους μήνες, γιατί μου ‘δωσες να καταλάβω ότι σ’ αγχώνω και τελικά το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα χαλάγαμε τη σχέση μας. Η σχέση μας για μένα ήταν το σημαντικότερο κι έτσι έμαθα.

Τώρα βλέπω στα μάτια σου, όλες τις διακυμάνσεις, όλα τα μπερδεμένα συναισθήματα –αμφιβολία, άγχος, απογοήτευση, υπομονή, επιμονή, θέληση– και θαυμάζω τη δύναμή σου. Τόσο πείσμα σε θυμάμαι να ‘χες όταν πήρες το πρώτο σου ποδήλατο, που ήταν τόσο μεγάλη η χαρά για σένα να καταφέρεις να ισορροπήσεις, που έπεφτες και σηκωνόσουν κι αναρωτιόμουν πόση δύναμη ψυχής είχες. Αυτή τη δύναμη βλέπω και σήμερα και σε θαυμάζω.

Δε σου κρύβω ότι ανησυχώ, κουράζεσαι και πιάνω τον εαυτό μου να θέλω να διαβάσω εγώ για να σε ξεκουράσω, τα παρατάς και θέλω να σου πω «διάβασε», όμως απ’ την άλλη σ’ αφήνω να κάνεις το πρόγραμμά σου κι εγώ απλά είμαι εκεί. Ούτε μπροστά σου ούτε πίσω σου, αλλά δίπλα σου –όπως μ’ έμαθες– να σε στηρίζω με την ύπαρξή μου και να σου δείχνω πως πιστεύω σε σένα, όποιο και να ‘ναι το αποτέλεσμα.

Ξέρεις κάτι, στην αρχή με ένοιαζε το αποτέλεσμα, έψαχνα σχολές, έψαχνα εναλλακτικές, είχα μπει βαθιά στο ρόλο σου κι έχτιζα το μέλλον μου για άλλη μια φορά. Απ’ την αγάπη μου, είχα γίνει μαθητής και κάποια μέρα είπα στον εαυτό μου «τι κάνεις;». Ποιου επιλογές ψάχνεις; Κι εκεί συνειδητοποίησα πόσο λάθος δρόμο ακολουθούσα. Με βοήθησες ν’ αναγνωρίσω ότι η ευτυχία σου με νοιάζει και μόνο.

Γιατί είχες τα δικά σου όνειρα, μ’ ένα δικό σου τρόπο, διαφορετικό εντελώς απ’ το δικό μου. Όμως έμαθα να συμβιώνω με τη διαφορετικότητα. Πόσο χαίρομαι που βρήκα το κουράγιο να πνίξω το άγχος μου και να σ’ αφήσω να πατήσεις στα πόδια σου. Μακάρι όλοι οι γονείς να το καταλαβαίναμε αυτό, πόσο πιο ικανούς ανθρώπους θα είχε η ανθρωπότητα.

Τώρα σε καμαρώνω, δεν ξέρω αν εκείνη τη μέρα θα πετύχεις τον στόχο σου –στο εύχομαι μέσα απ’ την ψυχή μου– όμως έχεις πετύχει σίγουρα ένα σημαντικότερο στόχο, να παλεύεις, να ζεις. Να επιλέγεις τι θέλεις, να κάνεις το δικό σου πλάνο, να είσαι μεθοδικός και να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Για μένα είσαι ήδη επιτυχημένος, γιατί έχεις μπει ενεργά στο ρόλο που απαιτεί η ζωή, έχεις αναλάβει την ευθύνη. Πόσο περήφανη με κάνεις.

Τις τελευταίες μέρες που διαβάζεις όλο και πιο εντατικά, σε βλέπω να αγχώνεσαι. Το πρώτο που σκέφτομαι να σου πω είναι «μην έχεις άγχος» και σκέφτομαι ότι είναι η πιο αποτυχημένη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω. Το να σου ζητήσω κάτι τέτοιο είναι τελείως ουτοπικό, θα σου φορτώσω μεγαλύτερο άγχος: «το άγχος να μην έχει άγχος». Θα σου πω, λοιπόν, ότι η επίτευξη ενός υψηλού στόχου είναι φυσιολογικό να συνοδεύεται από άγχος.

Είμαι εδώ για να μοιραστείς τις σκέψεις, τους φόβους σου και να δεις τις εναλλακτικές. Ρώτα τον εαυτό σου: «Ποιο είναι το απόλυτο σενάριο καταστροφής;». Σημείωσέ το! «Ποιο είναι το απόλυτο ιδανικό σενάριο;». Μόλις έχεις δει τα δύο άκρα. Τώρα σκέψου ποιο σενάριο είναι ρεαλιστικό;

Εκείνη τη μέρα να θυμάσαι ότι δεν εξαρτάται η προσωπική σου αξία απ’ την επιτυχία σου στις εξετάσεις, αλλά ότι θα ‘χεις επιτύχει έναν στόχο. Ακόμα κι αν δεν τον πετύχεις στο απόλυτο, υπάρχει δεύτερη ευκαιρία, υπάρχουν οι εναλλακτικές που έχεις ήδη σκεφτεί.

Ο δρόμος σου είσαι εσύ!