Γνωριστήκατε. Αρέσατε ο ένας στον άλλον, γράψατε μαζί μια ωραία ιστορία γνωριμίας κι αποφασίσατε να είστε μαζί. Δείχνατε να περνάτε καλά, ίσως υπέροχα, μέχρι που με κάποιο τρόπο συνειδητοποίησες ότι αυτή την ιδανική σχέση τη βίωνες μονόπλευρα.
Δεν έψαξες προσωπικά αντικείμενα, δεν παραβίασες προσωπικό χώρο, δεν καταπάτησες προσωπικές ελευθερίες και δεδομένα. Τα χαρτιά της σχέσης σου ανοίγονταν μπροστά σου ένα-ένα με το χρόνο. Η οικειότητα έκανε το φάντασμα του παρελθόντος να εμφανίζεται μέσα στη σχέση σου, όχι μόνο με τη μορφή της ανάμνησης. Το όνομα που φοβόσουν ακούγονταν το βράδυ απ’ τα χείλη που ξενυχτούσες για να τα κοιτάς, φωτογραφίες του προσώπου που υποτιθέμενα άνηκε στο παρελθόν ξεπηδούσαν από συρτάρια και πορτοφόλια, η οθόνη του κινητού του αγαπημένου σου προσώπου αναβόσβηνε τη λέξη «μωρό μου» κι εσύ αναρωτιόσουν αν πάτησες κάποιο κουμπί από λάθος στο δικό σου τηλέφωνο. Ανακάλυψες πως είσαι δεκανίκι, χωρίς να ψάξεις, χωρίς να προδώσεις τις προσωπικές σου αξίες, όσο κι αν το ένστικτο σου χτυπούσε τα κουδούνια επίμονα.
Οι υποψίες σου έγιναν βεβαιότητα. Ξεδιάλυνες το τοπίο κι έγινε σαφές πως ενώ είναι μαζί σου, το άτομο του παρελθόντος του δεν έχει σβηστεί απ’ το μυαλό του. Πληγώθηκες, πόνεσες, αλλά τα δυνατά σου συναισθήματα θα σε αναγκάσουν να το χειριστείς. Ο χειρισμός μιας τέτοιας κατάστασης διαφέρει από άτομο σε άτομο. Εσύ θα διαλέξεις τον δικό σου τρόπο που θα γεννηθεί μέσα απ’ το χαρακτήρα σου.
Υπάρχουν άτομα που μπροστά σε μια τέτοια οδυνηρή εμπειρία θα έφευγαν τρέχοντας. Ίσως γιατί θεωρούν πως η αξιοπρέπειά τους δέχτηκε τόσο αιχμηρά βέλη μέσα σ’ αυτή τη σχέση που νιώθουν πως θα πρόδιδαν τον εαυτό τους αν έμεναν. Αυτή τους η στάση τους κάνει να πιστεύουν πως θα προστατέψουν τα συναισθήματά τους από κάτι ψυχοφθόρο κι επίπονο και σίγουρα μέσα τους είναι απολύτως βέβαιοι πως δεν μπορούν να αλλάξουν αυτά τα δεδομένα.
Θα αρνηθούν να ανταγωνιστούν γιατί ίσως οι εμπειρίες τους τούς έδειξαν πως μια σχέση δεν μπορεί να επιβιώσει με το φάντασμα ενός τρίτου προσώπου. Διαλέγουν, λοιπόν, την τέχνη της εξαφάνισης, τρέχουν όσο πιο μακριά μπορούν και σίγουρα θέλει μαγκιά και δύναμη για να μπορέσεις να φύγεις όταν τα συναισθήματά σου είναι ακόμα δυνατά.
Μια άλλη μερίδα ανθρώπων είναι εκείνοι που θα υπερασπιστούν τα συναισθήματά τους στεκούμενοι ακριβώς εκεί που ήταν πριν συνειδητοποιήσουν πως εν αγνοία τους, πίσω απ’ αυτή η σχέση, υπάρχει ακόμα η σκιά του τρίτου προσώπου. Θα αποφασίσουν, όμως, να παραμείνουν σιωπηλοί. Χωρίς να ζητήσουν εξηγήσεις, χωρίς ξεκαθαρίσματα.
Τα συναισθήματά τους κι ο φόβος της απώλειας τους κυριεύουν και μένουν εκεί, σε μια σχέση με αβέβαιο μέλλον παρακολουθώντας σαν θεατές. Θα καταπιούν ό,τι θα φέρει το μέλλον. Η ελπίδα που καίει μέσα τους πως τα δεδομένα θα αλλάξουν, θα τους κάνει να χάσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους, προκειμένου να ‘ναι αρεστοί.
Επιλογή που απαιτεί υπομονή και με το ρίσκο πως υπάρχει η πιθανότητα η σχέση τους να επιστρέψει στο παρελθόν της και να μείνουν με βαθιά χαραγμένες πληγές. Θέλει μαγκιά κι αυτή η επιλογή, καθώς απαιτεί να πειθαρχήσεις στους φόβους σου, να τους αγνοήσεις και να κρατάς ζωντανή την ελπίδα σου πως η εικόνα του τρίτου προσώπου θα ξεθωριάσει με τον καιρό.
Μια άλλη πλευρά είναι αυτή του ανταγωνιστικού ατόμου, του μαχητή. Αυτό το άτομο δε θα αψηφήσει τα γεγονότα, θα τα παλέψει. Πιστεύει τόσο πολύ στον εαυτό του που θα διεκδικήσει τη θέση του στη σχέση. Αν είχε τη δυνατότητα, θα έμπαινε στο κεφάλι του συντρόφου του και θα έριχνε απ’ το θρόνο του μυαλού του τη μύγα από τα παλιά που κλέβει τις στιγμές της ευτυχίας του. Θα δώσει όλη του την ενέργεια προκειμένου να φτιάξει έντονες στιγμές για το παρόν και το μέλλον αυτής της σχέσης και να βάλει στο κουτί των αναμνήσεων πρώην (που υπήρξαν ή υπάρχουν στη ζωή του) και μάλιστα με διπλή κλειδαριά.
Δεν το θεωρεί αναξιοπρεπές, αντιθέτως πιστεύει τόσο πολύ σ’ αυτό που νιώθει, που φαίνεται αδύνατον να μην τα καταφέρει. Θα δώσει μάχες και θα ρισκάρει να δώσει το χρόνο του και την ενέργειά του, προκειμένου να κερδίσει το αντικείμενο του πόθου του. Θα βάλει στην άκρη την όποια σκέψη του δημιουργεί αμφιβολίες για την επιτυχία του και θα κάνει focus στο στόχο του. Ίσως είναι επίμονος, αλλά θα αποδεχτεί μια ενδεχόμενη ήττα. Έχει μάθει να χάνει, όμως γι’ αυτό το χαρακτήρα δεν είναι αυτό που μετράει. Γι’ αυτόν μετράει μόνο η μαγκιά της μάχης, ανεξάρτητα απ’ την έκβαση.
Όποιο τρόπο κι αν διαλέξουμε σε μια τέτοια περίπτωση, το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν ξέρουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον για εμάς. Η διατήρηση των κανόνων που έχουμε θέσει για τη δική μας ζωή είναι αυτή που μας κάνει αξιοπρεπείς. Όταν δεν παραβιάζουμε ούτε τα όρια του άλλου αλλά ούτε και τα δικά μας, όταν επιλέγουμε να κινηθούμε με ό,τι επιτάσσει η δική μας λογική, η δική μας ηθική κι ο δικός μας συναισθηματικός κόσμος.
«Να έχεις μια καρδιά που ποτέ δεν σκληραίνει, ένα χαρακτήρα που ποτέ δεν κουράζει, ένα άγγιγμα που ποτέ δεν πονά» -Κάρολος Ντίκενς.
Συντάκτης: Ελένη Παπίλια
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
