Κάνουμε περίπατο στη ζωή κάποιου κι αν θέλουμε τη διαλύουμε

Σχέσεις κι αγάπη. Πόσοι τόνοι μελανιού έχουν χυθεί γι’ αυτές. Πόσο, όμως, διαφορετικές είναι οι συνδέσεις μας πια και πώς αγαπάμε σήμερα; Θα το πάρω από την ανάποδη: Δυστυχώς, οι περισσότερες σχέσεις σήμερα δεν είναι καν σχέσεις. Πώς τα καταφέραμε έτσι;

Πολλοί και διάφοροι οι λόγοι. Ίσως, όμως, ο βασικότερος όλων, είναι πως οι περισσότεροι αρκούμαστε σε ψίχουλα, κρύβουμε τις πραγματικές ανάγκες μας, τα θέλω μας και δείχνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε. Όλα θα έπρεπε -διότι εν τέλει αυτό ισχύει- να είναι πολύ απλά, αλλά στην εποχή των κοινωνικών δικτύων και της εύκολης εναλλακτικής (νομίζουμε!) πολλοί διαλέγουμε το ψέμα από την αλήθεια, ακόμα και προς τον ίδιο τον εαυτό μας, πόσω μάλλον προς το ταίρι μας.

Άλλον θέλουμε, με άλλον είμαστε, με άλλους μιλάμε. Το παίζουμε σούπερ ουάου στα social και το επόμενο δευτερόλεπτο, αφού συμβεί το post, το χαμόγελο σβήνει και περιμένουμε με αγωνία τα likes (ή τις φωτιές- πολύ σικ) για να ντοπαριστούμε με αυτοπεποίθηση. Νομίζουμε ότι οι σχέσεις είναι παιχνίδια κι ότι μπορούμε να κάνουμε περίπατο στη ζωή κάποιου άλλου- κι αν θέλουμε, να τη διαλύσουμε. Νομίζουμε ότι το ghosting είναι κάτι φυσικό, νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε οποιαδήποτε επιλογή, χωρίς αυτή η όποια επιλογή να έχει κάποιο αντίκτυπο.

Όταν είμαστε μέσα σε μια σχέση, συχνά, φτιάχνουμε μια εικόνα για τον άνθρωπο που είμαστε μαζί κι αυτή την κρατάμε σαν ιερό. Είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ μας. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η εικόνα αποδειχθεί, τελικά, ένα φρικτό θέατρο και πώς μπορούμε να προφυλαχθούμε από αυτό; Πρώτα έρχεται η διαίσθηση, μετά οι συναισθηματισμοί και οι δικαιολογίες· η πρώτη, όμως, έχει πάντα δίκιο! Πολλοί από εμάς, σε διάφορες φάσεις της ζωής μας, έχουμε βιώσει κάτι αντίστοιχο, με τον άνθρωπο που είχαμε σαν θεό, να αποδεικνύεται εν τέλει κάτι far away από αυτό. Και τι κάνουμε μετά από αυτό το κρύο ντους; Τα βάζουμε με τον εαυτό μας για την επιλογή μας, απορούμε πώς μπορεί να είμαστε τόσο αφελείς. Γιατί δε βλέπαμε καθαρά απέναντί μας, τον μέχρι πρότινος άνθρωπό μας. Γιατί; Γιατί; Γιατί; Σε λούπα.

Είναι ζωτικής σημασίας να σταματήσουμε να ζούμε με την απορία γιατί δε μας φέρθηκαν όπως θεωρούσαμε πως αξίζαμε. Είναι σχεδόν θέμα επιβίωσης να ξεπεράσουμε τα ερωτηματικά μας κι ας μας τρώνε από μέσα, κι ας είναι δύσκολο, το πιο δύσκολο απ’ όλα. Κάθε άνθρωπος βρίσκεται σε διαφορετικό επίπεδο εξέλιξης, μέχρι εκεί μπορούσε- στην πραγματικότητα ίσως και να θέλει βοήθεια, ή εμείς αντίστοιχα. Όπως, καμιά φορά, δεν καταλαβαίνουμε ότι πονάμε κάποιον τόσο πολύ, έτσι, καμιά φορά, δεν καταλαβαίνουν πως μας πονούν το ίδιο ή και περισσότερο.

Κι εσύ που τώρα διαβάζεις, σε παρακαλώ, μη μένεις μισολιωμένος στη Χιροσίμα σου. Ακόμα και το κόμμα που ψέλλισες ανάμεσα στις λέξεις ένα βράδυ πιωμένος, το εννοούσες και το υποστήριξες με όλο σου το είναι. Μπήκες στο σπίτι που καίγεται για να σώσεις  ό,τι αγαπούσες. Να είσαι υπερήφανος, λοιπόν, για τον εαυτό σου. Μείνε σωστός, μείνε εσύ, ακόμα κι αν φοβάσαι ότι θα ξαναφάς τα μούτρα σου. Ξαναμπές με βουτιά στο μπλε. Μην πατάς στη γη- τα πόδια σου ποτέ να μην πατήσουν χώμα. Ο έρωτας δεν είναι εμπόριο και δε θέλει εκπτώσεις. Χαμογέλα και μείνε στο φως.

Κάποιος έχει νιώσει.

Κάποιος έχει δώσει.

Κάποιος θέλει να σώσει.

Κι αυτός ο κάποιος είσαι εσύ.