Άξιζε ο χρόνος που πέρασε για να σε συναντήσω

Δεν είναι τυχαίο που πριν από εσένα έκανα δηλώσεις και με μεγάλα λόγια έθετα κατηγορηματικά τα μεγαλύτερα «ποτέ» μου, αυτά που δεν πίστευα πως θα ανατραπούν. «Δεν υπάρχει έρωτας», έλεγα σε όλες μου την παρέα. Κανείς δεν είναι ικανός να πραγματοποιήσει ούτε τα μισά από αυτά που βλέπουμε στις ρομαντικές ταινίες, αγκαλιά με την κουβέρτα. Δήλωση με καλά κρυμμένο, όμως, πάντα ένα παράπονο.

Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα άλλη μια σχέση που να έχει κενά, που να μη με κάνει να νιώθω εγώ ολοκληρωμένη, ούτε κι εφήμερες, δίχως νόημα κι εξέλιξη. Δε μου ταιριάζουν, ανέκαθεν δε μου ταίριαζαν. Ζούσα σχέσεις, αποκόμιζα εμπειρίες, συνειδητοποιούσα λάθη και προχωρούσα μπροστά. Πέρασα μοναχικές φάσεις, μια ξέφρενη περίοδο που είχε ως ορόσημο της τη νύχτα, ακόμη και στάδια άρνησης για καθετί αδιάφορο που ερχόταν στη ζωή μου και προσπαθούσε μάταια να εισβάλει σε αυτήν.

Μέχρι που όλα ανατράπηκαν μια μέρα έτσι ξαφνικά. Έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι ο έρωτας έρχεται απρόσμενα, δεν προειδοποιεί ούτε ρωτάει κανέναν. Τι κι αν συχνάζαμε στα ίδια μέρη; Τι κι αν περνούσες καθημερινά από μπροστά μου; Η άρνηση κι οι παρωπίδες μου δε με είχαν αφήσει να σε παρατηρήσω. Ορισμένα βλέμματα που μαγνητίζουν και κάποιες ανεξήγητες κλεφτές ματιές μου τράβηξαν την προσοχή. Αυτό το έξυπνο χιούμορ σου, όμως, σε συνδυασμό με την ντροπαλότητα στο βλέμμα ήταν τελικά τα ακαταμάχητα όπλα σου.

Η αλήθεια είναι πως ένιωσα πρώτη φορά αυτό το κλικ που λένε όλοι, πως συμβαίνει με την πρώτη ματιά, εκείνη τη στιγμή που παρατηρείς τον άλλον. Ωστόσο, σιγά μην το παραδεχόμουν τότε σε κανέναν. Εδώ δεν είχα τη δύναμη να το παραδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό. Ήρθαν, όμως, έτσι οι συνθήκες που ήταν σαν να προετοιμαζόταν από καιρό αυτή η γνωριμία.

Κι έτσι όπως ανατρέχω στο χρόνο, είναι σαν να συνέβησαν όλα πολύ καλά σχεδιασμένα. Ατελείωτες νύχτες γνωριμίας και συζήτησης με έκαναν να καταλάβω πως ήταν σαν να ανακαλύπτω τον εαυτό μου απ’ την αρχή. Σε μάθαινα, γνώριζα πτυχές του χαρακτήρα σου κι αισθανόμουν ότι σε αγαπούσα, πριν καν μας δω μαζί. Γιατί τώρα που μας βλέπω μαζί, που ζούμε μαζί, νιώθω πως οι προσδοκίες μου για τον έρωτα ανταποκρίθηκαν μόνο μέσα από εσένα.

Σαν να είχα αφήσει ενδόμυχα ένα κομμάτι κενό μέσα μου, που ήξερα ότι μόνο με αυτό το σαγηνευτικό βλέμμα σου κι αυτό το ασύγκριτο πρώτο μας φιλί μέσα στη βροχή, θα καλυπτόταν το κενό κι εγώ θα άγγιζα τον έρωτα. Έμαθα να μετράω τις στιγμές μαζί σου και να τις ζω στο μέγιστο, σαν να είναι η τελευταία φορά, για να γίνονται ακόμα πιο δυνατές.

Πρώτη φορά ένιωσα πώς είναι να δίνεις αγάπη στον άλλον κι εκείνος να σου την επιστρέφει. Σου άνοιξα την αγκαλιά μου, η οποία είχε κλείσει για καιρό κι εσύ κλείδωσες μέσα σε αυτήν, σαν να ήξερες πως φτιάχτηκε για σένα. Μαζί σου συμπληρώνεται κάθε σκέψη μου, δε συγκρατώ συναισθήματα κι αφήνομαι άφοβα κι ανυποψίαστα, σαν μικρό παιδί, σε αυτό που χτίζουμε μαζί.

Και αν σ’ αγάπησα απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα, φοβήθηκα να στο πω. Το άφησα να εξελιχθεί μόνο του και να ακουστεί την κατάλληλη στιγμή. Αν και πιστεύω πως κάθε μέρα το ακούς, γιατί στο φωνάζω με τις πράξεις μου. Άλλωστε, τα λόγια σε εμάς έτσι μόνα τους δεν αρκούν. Ό,τι φαντάστηκα το ζω μαζί σου γιατί κατάφερες να αλλάξεις τα σκούρα χρώματα του ουρανού μου.

Άξιζε τελικά ο χρόνος που πέρασε για να σε συναντήσω. Τώρα νιώθω πως έχω αγγίξει την ευτυχία, αυτήν που όλοι φωνάζουν ότι είναι άπιαστη. Ο έρωτας είναι πια στη ζωή μου κι όσα αισθάνομαι δε θα σβήσουν, ακόμη κι αν κάποτε αποφασίσουμε να μην υπάρχουμε πλέον μαζί. Και ξέρεις γιατί; Επειδή θα είσαι πάντα ένα κομμάτι μου που το κατέκτησες μόνος σου.

Εκεί θα ζεις, εκεί μαζί με όλα τα ανεξίτηλα συναισθήματα που νιώσαμε κι όλες τις αναμνήσεις που θα σε θυμίζουν. Κανείς και τίποτα δε θα αφήσω να σε αγγίζει και να σε σβήσει.  Υπάρχει ήδη το όνομά σου στο μυαλό μου. Έγραψες σε αυτό.

Μην ξεχνάς, άλλωστε, πως εγώ σ’ αγάπησα πριν καν μας δω μαζί.

Απλά το δικό μας μαζί, τελικά, ξεπερνάει κάθε όνειρο και προσδοκία.