Τα μοναχοπαίδια κουβαλούν ένα κενό

Σίγουρα υπάρχουν ορισμένοι που αναρωτιούνται πώς είναι τα μοναχοπαίδια και κατά πόσο τυχερά νιώθουν στη ζωή τους. Παρ’ όλο που ανήκω κι εγώ σε αυτήν τη μεγάλη κατηγορία, μου δημιουργείται συχνά και μένα αυτός ο προβληματισμός. Πόσα χαρούμενα είναι τελικά τα μοναχοπαίδια;

Αν ρωτήσει κανείς ένα μοναχοπαίδι αν θα ήθελε να αποκτήσει άλλα αδέλφια, το πιθανότερο είναι πως θα απαντούσε κατευθείαν, χωρίς δεύτερη σκέψη, αρνητικά! Κι αυτό γιατί δεν έχουν μάθει να ζουν μαζί με άλλο παιδί στο σπίτι. Γενικότερα, δεν έχουν συνηθίσει να μοιράζονται την αγάπη που εισπράττουν απ’ τους γύρω τους ούτε και τα υλικά αγαθά που τους προσφέρονται. Σε αυτά τα μοναχοπαίδια, μερικές φορές, μπορώ να κατατάξω και τον ίδιο μου τον εαυτό με ορισμένες διαφορές.

Είναι φανερό πως για άλλους τα μοναχοπαίδια είναι συμπαθητικά, καλόκαρδα κι αποτελούν ξεχωριστές αδυναμίες. Είναι όμως κι εκείνοι που τα χαρακτηρίζουν κακομαθημένα κι υποστηρίζουν πως δεν είναι κι οι καλύτεροι χαρακτήρες, λόγω του τρόπου με τον οποίο μεγαλώνουν και διαμορφώνουν τη συμπεριφορά τους. Αυτή η εκδοχή, βέβαια, δεν ισχύει στον απόλυτο βαθμό. Είναι κρίμα να τους ασκείται τόσο αυστηρή κριτική. Δε λέω, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις, δεν είναι όλοι ίδιοι.

Αναμφισβήτητα, κάθε μοναχοπαίδι είναι καλά μεγαλωμένο, διότι όπως παρατηρείται αποτελεί τον πυρήνα της οικογένειας. Έχει κερδίσει την αποκλειστικότητα, γιατί μονίμως όλοι ασχολούνται μαζί του. Αντλεί απεριόριστη αγάπη από παντού και του γίνονται συνήθως όλα τα χατίρια. Σπάνια ακούει τη λέξη «όχι» κι όλοι διαρκώς προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες του στον μέγιστο βαθμό.

Του δείχνουν μεγάλη προσοχή κι οι γονείς του λειτουργούν προστατευτικά, πολλές φορές και σε υπερβολικό βαθμό. Χειρίζονται σε όλες τις ηλικίες τις καταστάσεις σαν τα βλέπουν με διαφορετική ματιά, σε σχέση με τους γονείς που έχουν περισσότερα από ένα παιδιά. Εκείνοι, τις αντιμετωπίζουν χαλαρά και με ψυχραιμία. Το πιο χαρακτηριστικό γεγονός που φρικάρει τους γονείς με ένα παιδί είναι όταν το μονάκριβό τους περάσει για σπουδές σε μια ξένη πόλη. Εκεί, χάνουν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους. Δεν μπορούν να αποδεχτούν πως το μοναχοπαίδι τους άρχισε να γίνεται ανεξάρτητο και να χαράσσει τη δική του πορεία.

Ωστόσο, είναι κι αυτοί που έχουν προσέξει το ξεχωριστό που διαθέτουν τα μοναχοπαίδια. Φαίνεται πως είναι αρκετά υπεύθυνοι χαρακτήρες. Ωριμάζουν γρηγορότερα και σκέφτονται συνήθως πιο συνειδητοποιημένα από άλλα παιδιά. Έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που τους έρχονται στη ζωή, χωρίς αποκούμπια  δίπλα τους, δίνοντάς τους εύκολα τη λύση.

Βάζουν μπροστά τον εαυτό τους. Στυλώνουν τα πόδια, μετατρέπονται σε μικροί αγωνιστές και πορεύονται μόνοι τους. Σπάνια δέχονται να χάνουν. Η ήττα τους φαίνεται πως προδίδει τον εγωισμό τους. Σαν να μην το επιτρέπουν στον εαυτό τους και γι’ αυτόν τον λόγο προσπαθούν μέχρι τέλους.

Ο μεγαλύτερος φίλος τους και ταυτόχρονα εχθρός τους, όσο περνούν τα χρόνια, είναι η μοναξιά. Σχεδόν ποτέ δε θα στο δείξουν, βέβαια, ούτε και θα το παραδεχτούν. Είναι κλειστοί χαρακτήρες και διακρίνονται για την καχυποψία τους. Προσπαθούν να βρουν τους κατάλληλους ανθρώπους για να τους κρατήσουν κοντά τους και να τους εμπιστευτούν απόλυτα.

Όσο και να μην το παραδέχονται πάντα ψάχνουν το χαμένο αδερφάκι, που σε μικρότερη ηλικία δε δέχονταν ούτε καν σαν ιδέα μέσα σε συζήτηση. Νιώθουν μια ζήλια, τελικά, κάποιες φορές για εκείνους που έχουν πολλά αδέρφια και περνάνε δημιουργικά χρόνο μαζί τους, παίρνοντας και δίνοντας ανιδιοτελή αγάπη! Τότε καταλαβαίνουν πως δεν είναι και τόσο τυχεροί, διότι συνειδητοποιούν πως κάποια στιγμή θα μείνουν μόνοι τους, χωρίς κάποιο στήριγμα.

Ποτέ, λοιπόν, μη βιαστείς να βγάλεις απευθείας ξεκάθαρο συμπέρασμα για εμάς τα μοναχοπαίδια. Μπες πρώτα στη διαδικασία να τα πλησιάσεις και να τα γνωρίσεις καλύτερα.

Δεν είναι τελικά τόσο τυχερά παιδιά, γιατί έχουν μια κενή θέση πάντα στη ζωή τους, αλλά πιο σημαντικό είναι το κενό που υπάρχει στην ψυχή τους. Ανακάλυψε αυτό το ξεχωριστό που κρύβουν, αξίζει τον κόπο.