Και ξαφνικά 30.
Θα έπρεπε να έχω κάνει τη δική μου οικογένεια.
Θα έπρεπε να έχουμε το δικό μας σπίτι.
Θα έπρεπε να ψάχνουμε σχολείο για τα στείλουμε το παιδί μας.
Θα έπρεπε… Θα έπρεπε… Θα έπρεπε…
Πόσες φορές έχεις μπει στη διαδικασία, ως άτομο που ζει μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων κι επηρεαζόμενο από τα κοινωνικά πρέπει και τις «προσταγές» της ηλικίας, να σκεφτείς ότι θα έπρεπε ήδη μέχρι την ηλικία των 30 (ίσως και πολύ λέω) να έχεις φτιάξει την οικογένειά σου, μπαίνοντας στον ρόλο της/του συζύγου και μητέρας/πατέρα των παιδιών σου; Πόσες φορές σκέφτηκες, παρατηρώντας τους φίλους και γνωστούς σου να το έχουν ήδη κάνει, ότι πρέπει και ‘συ απαραιτήτως να βρεις κάποιον για συνοδοιπόρο στη ζωή σου με τον οποίο θα κάνεις οικογένεια;
Οι περισσότεροι, λίγο ή πολύ, ενώ μέχρι την ηλικία των 22-23 δεν τους περνά καν από το μυαλό η ιδέα, μάλιστα ούτε κατά διάνοια, καθώς είναι άλλα εκείνα που τους απασχολούν σαν προτεραιότητες στη ζωή τους, όταν αγγίζουν λίγο μεγαλύτερες ηλικίες από τα 23, αρχίζουν να έχουν τέτοιες σκέψεις. Και μάλιστα, για να μην παρεξηγηθώ, καθόλου περίεργο ή κατακριτέο δεν είναι να θέλει κάποιος να φτιάξει τη δική του οικογένεια, εφόσον το νιώσει σαν ανάγκη/επιθυμία, ωστόσο είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό πως ο καθένας έχει το δικό του μονοπάτι στη ζωή, τους δικούς του ρυθμούς. Επομένως, αυτό το άγχος των 30 για οικογένεια, αν δε συντρέχουν βιολογικοί λόγοι που υπάρχει, είναι πολύ άδικο για τον τριαντάρη άνθρωπο που αισθάνεται καταπιεσμένος σε μια κοινωνική επιταγή που δεν του ταιριάζει.
Αν βρίσκεσαι σε μια παρόμοια φάση, αξίζει να θυμάσαι ότι η ζωή σου είναι εξίσου μοναδική με των άλλων, και οι επιλογές των φίλων σου δεν πρέπει να αποτελούν μέτρο σύγκρισης της επιτυχίας ή ευτυχίας αντίστοιχα. Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να επιλέγει τι θέλει και πώς θέλει να ζήσει, σύμφωνα με αυτό που πραγματικά επιθυμεί, γιατί μόνο τότε θα νιώθει ολοκληρωμένος και, φυσικά, μέσω της ολοκλήρωσης θα έρθει και η ευτυχία. Και για να λέμε και την αλήθεια, «κατάλληλη ηλικία για οικογένεια» δεν υπάρχει στη ζωή. Αυτή την αντίληψη την έχουμε δημιουργήσει εμείς οι άνθρωποι, λόγω της ανάγκης μας να τα θέσουμε όλα σε μέτρο, σε έναν χρονικό καθορισμό, που φυσικά και δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στα θέλω του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, ούτε και της εποχής που διανύουμε.
Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων και επιλογών. Σίγουρα, το να βλέπεις ανθρώπους με τους οποίους μπορεί και να έχετε μεγαλώσει μαζί ή να μπήκαν αργότερα στη ζωή σου, να δημιουργούν οικογένεια, μπορεί να πυροδοτήσει τη σύγκριση μέσα σου. Ίσως σε κάνει να νιώσεις ότι εκείνοι πάνε ένα βήμα παρακάτω, μεγαλώνουν, αλλάζουν, ενώ εσύ όχι. Ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως έχετε βρεθεί, χωρίς κανείς να σε προειδοποιήσει γι’ αυτή την αλλαγή, σε άλλη κατάσταση ζωής. Όμως, ακόμη και τότε, πρέπει να γνωρίζεις πως τα βήματα που κάνεις στη ζωή σου, οφείλουν να έχουν σαν μοναδική πυξίδα τις δικές σου προτεραιότητες, επιθυμίες και στόχους και να μην ετεροκαθορίζονται από άλλες ζωές ή προσδοκίες τρίτων. Αν το άγχος σου γύρω από το θέμα έχει να κάνει με την αβεβαιότητα που νιώθεις για το μέλλον, τότε θα έπρεπε να αναρωτηθείς τι πραγματικά θα σε έκανε να αισθάνεσαι πιο σίγουρος και όχι να ακολουθήσεις έτοιμους και δήθεν ασφαλείς δρόμους που καθόλου δε σε εκφράζουν.
Κι όσο για τις σχέσεις σου, οι πραγματικές φιλίες, αυτές με ουσία, θα παραμείνουν στη ζωή σου, είτε βρίσκεσαι σε διαφορετική φάση με τους φίλους σου είτε όχι. Αν οι φίλοι σου έχουν οικογένεια, σαφώς και στη σχέση σας θα τεθούν νέοι όροι, θα επικοινωνείτε πλέον διαφορετικά, αλλά αυτό δε σημαίνει πως επειδή βρίσκεστε σε άλλη φάση ζωής, δεν μπορείτε πλέον να είστε και φίλοι. Πολλές φορές, οι άνθρωποι μετά από τέτοιες μεγάλες αλλαγές στη ζωή τους, όπως είναι η δημιουργία οικογένειας, δυσκολεύονται να βρουν ξανά ισορροπίες με τον φιλικό τους κύκλο, αυτό είναι αλήθεια, ωστόσο αν πραγματικά το θέλουν και με το πέρασμα του χρόνου, το συγκεκριμένο ζήτημα λύνεται οργανικά κι αβίαστα. Αν, ωστόσο, με τον καιρό παραμένεις να νιώθεις μόνος, οργισμένος ή χαμένος, πάντα υπάρχει και η επιλογή για βοήθεια από κάποιον ειδικό, αν βλέπεις ότι τα πράγματα δε βελτιώνονται.
Αν δεις τη δημιουργία οικογένειας ως ένα ακόμη ταξίδι, μία ακόμη εμπειρία στον μεγάλο κύκλο της ζωής, τότε θα μπορέσεις να αντιληφθείς πως αυτό το ταξίδι δεν προορίζεται ίσως για όλους ή δεν είναι για να το ζήσουν όλοι στην ίδια ηλικία. Έτσι, θα πάψει να σε αγχώνει και να σε ταλανίζει η σκέψη ότι μένεις πίσω, χάνεις κάτι ή ότι οι φίλοι σου θα πάψουν να είναι φίλοι λόγω αυτής της διαφορετικής σας εμπειρίας! Γιατί απλά, θα αντιληφθείς ότι περπατάς ομοίως μπροστά, απλώς η κατεύθυνσή σου, δείχνει άλλο μονοπάτι. Τουλάχιστον για τώρα, ή και για πάντα, αν το θες.
Συντάκτης: Λέιν_Κ
