Δεν αγαπάμε όλοι με τον ίδιο τρόπο

«Δε μ’ αγαπάει…», σκέφτεσαι. «Δεν το δείχνει». «Εγώ δείχνω την αγάπη μου όσο μπορώ, μα δε λαμβάνω το ίδιο». Καλώς ορίσατε σε ένα απ’ τα πιο γνωστά θέματα στις σχέσεις, παρέα με τις πιο συνηθισμένες ατάκες του. Συντροφιά, φυσικά, θα μας κρατήσει κι η συμπερασματική λογική που εφηύρε το παραπάνω πρόβλημα.

Ο καθένας είναι διαφορετικός, λέμε όλοι μας καθημερινά σε πολλές περιστάσεις. Πόσοι από εμάς έχουμε κάτσει να σκεφτούμε, όμως, αυτή τη διαφορετικότητα; Ελάχιστοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Διαφορετικό είναι κάτι το οποίο διαφέρει. Κάτι ξεχωριστό. Καταλαβαίνεις πού το πάω ή όχι ακόμα;

Απ’ τη στιγμή που ο άνθρωπος απέναντί σου δεν είναι εσύ, αυτομάτως τον κάνει διαφορετικό από σένα. Κι όχι μόνο σε ένα πράγμα αλλά σε πολλά. Στον τρόπο που σκέφτεται, που συμπεριφέρεται, που μιλάει κι εκφράζεται. Έχει τα δικά του πιστεύω, τις δικές του εμπειρίες, το δικό του παρελθόν κι αναμνήσεις.

Το ίδιο ισχύει και για σένα. Έχεις τον τρόπο σου, τα πιστεύω σου, τις δικές σου εμπειρίες, τις δικές σου σκέψεις. Μιλάς κι εκφράζεσαι διαφορετικά από εκείνον. Μήπως κατάλαβες τώρα τι θέλω να πω; Σκέψου αυτή τη διαφορετικότητα. Σκέψου πώς ερχόμαστε σε επαφή μαζί της κάθε μέρα, αλλά εμείς το χαβά μας. Δε δίνουμε σημασία. Και ξέρεις γιατί;

Γιατί βάζουμε το δικό μας τρόπο σκέψης μπροστά. Πανέμορφα. Θα ξυπνήσουμε εγώ κι εσύ σήμερα και θα διατάξουμε σε όλους γύρω μας να σκέφτονται και να εκφράζονται με τον τρόπο μας. Θα τους κάνουμε όλους κλώνους μας, γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε τι μας λένε ή πόσο μας αγαπάνε. Εγωιστικό, δε νομίζεις; Ίσως και λίγο ηλίθιο ταυτόχρονα;

Κι η συμπερασματική λογική είναι που το κάνει ακόμα χειρότερο. Βλέπεις, έχεις τις αποδείξεις στα χέρια σου κι είσαι 100% σίγουρος ότι δε λαμβάνεις τίποτα απ’ τον άλλον. Τον ακυρώνεις με λίγα λόγια. Ακυρώνεις οποιαδήποτε κίνηση έχει γίνει εκ μέρους του, μαζί με τα αισθήματά του -που είναι εκεί, αλλά εσύ –ως συνήθως– έχεις στο νου σου να τα εκφράσει και να τα λάβεις με το δικό σου τρόπο. Και μέσα σ’ όλο αυτό, κάθεσαι κι ανησυχείς ότι αυτός ο άνθρωπος δε νιώθει τίποτε για σένα.

Ξανασκέψου το. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου παίζει να βάζει το χέρι του στη φωτιά για σένα. Παίζει να νιώθει χίλια πράγματα για την πάρτη σου και να σ’ αγαπάει πιο πολύ απ’ τον καθένα στη ζωή του. Έχει, όμως, τον δικό του τρόπο να στο δείξει. Και δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις γι’ αυτό ούτε να βιαστείς να τον βγάλεις ένα αναίσθητο μουλάρι.

Εσύ μπορεί να χοροπηδάς πάνω-κάτω, να είσαι μέσα στα χαμόγελα, να τραγουδάς και να κάνεις εκατό αγκαλιές. Ο άλλος μπορεί να μη λέει κουβέντα ποτέ και να κάθεται σιωπηλά, αλλά θα θυμηθεί να σου πάρει το παγωτό που σου αρέσει. Εκεί που κοιμάται δίπλα σου, ξαφνικά θα σε σφίξει δυνατά και θα χουχουλιάσετε μέχρι να πρέπει να σηκωθείτε.

Μπορεί να σε αφήνει πάντα να του κλέβεις το φαγητό -όλα κι όλα, αυτό να ξέρεις είναι αγάπη. Ειδικά αν είναι παγωτό ή πατάτες τηγανιτές, να τα λέμε κι αυτά. Τώρα αν σε αφήνει να του κλέβεις και το σουβλάκι ή όλα αυτά μαζί ταυτόχρονα, εδώ μιλάμε για πραγματική αγάπη. Κι εσύ εκεί, το χαβά σου.

Δε σ’ αγαπάει, λες. Άνοιξε τα μάτια σου και δες. Πραγματικά, όμως, άνοιξέ τα. Αλήθεια δε σ’ αγαπάει; Πρέπει πάντα ο άλλος να στο λέει με λέξεις; Ή πρέπει να στο κάνει πανό για να το καταλάβεις; Ή χειρότερα, να στο δείχνει με το δικό σου τρόπο; Όσα χρειάζεται να δεις και να καταλάβεις είναι εκεί. Μη σου πω κιόλας ότι πάντα ήταν, αλλά εσύ επιμένεις να βγάζεις συμπεράσματα και να ακυρώνεις τον άλλο.

Δεν αγαπάμε όλοι μας με τον ίδιο τρόπο. Ο καθένας έχει τον δικό του. Άνοιξε τα μάτια σου και δες τον.