Μέρες παράξενες, μέρες αλλιώτικες

Μέρες παράξενες. Μέρες αλλιώτικες. Απ’ αυτές που είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα για να περάσουν όσο πιο σύντομα γίνεται. Φυσικά, σαν όλες τις ειρωνείες που σέβονται τον εαυτό τους, αυτές οι μέρες  θα έρθουν για να μείνουν. Τίποτα δεν πρόκειται να τις διώξει, μην προσπαθείς. Άδικος κόπος, ξεκάθαρα. Δεν το ξέρεις άλλωστε; Όσο τις παλεύεις, τόσο αυτές αντιστέκονται.

Είναι αυτό το αίσθημα που δεν ξέρεις τι σου πρωτοφταίει και γιατί. Τη μία λες όλα καλά είναι ρε παιδιά, την άλλη όλα πάνε στραβά. Τη μια στιγμή είσαι -και καλά- σε απόλυτο έλεγχο του εαυτού σου και ξέρεις τι σου συμβαίνει, την άλλη δεν ξέρεις τι στο διάολο αισθάνεσαι. Καταπληκτικά φίλε μου, μην το συζητάς. Είμαι σίγουρη πως μέχρι τώρα θα νομίζεις ότι να, ένα τόσο δα προβληματάκι θα το έχεις ε; Λες δεν μπορεί, κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη μου.

Μπα, δεν έχεις. Εγγυημένα, τσεκαρισμένο. Ξέρεις, αυτές οι σκέψεις έχουν να κάνουν συνήθως με την πεποίθηση ότι μόνο εμείς νιώθουμε έτσι σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Αμ δε, σε γελάσανε. Μαζί με σένα, με μένα, αυτή τη στιγμή παίζει να υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι που νιώθουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Νιώθουν αποσυνδεδεμένοι σαν και σένα και μένα. Ξέρω, μπορεί να μη σε παρηγορεί άμεσα αυτό.

Ειδικά τις στιγμές που είναι λες και όλοι είναι συνεννοημένοι να σου σπάσουν τα νεύρα. Ειδικά τις στιγμές που θες να μιλήσεις, αλλά δεν είναι εκεί κανένας να σε ακούσει. Είναι όλοι απασχολημένοι βλέπεις. Με τις δικές τους σκοτούρες, ανησυχίες, ίσως και με πράγματα που δεν ξέρεις ότι αντιμετωπίζουν. Είναι λες και σε ξεχνάνε. Καμία φορά, μπορεί και να μην έχει σημασία τι περνάς εσύ. Καμία φορά το «μπορεί» δεν υπάρχει. Όντως δεν έχει σημασία. Όχι όμως για το λόγο που αυτόματα πιστεύεις.

Το καταραμένο μας κεφάλι έχει το συνήθειο βλέπεις, και τη θέληση να είναι καλωδιωμένο στο αρνητικό. Οπότε αυτόματα, ειδικά σε τέτοιες στιγμές ο νους πάει σε ό,τι χειρότερο υπάρχει. Έλα, πάμε. Δώσε πόνο με τον εσωτερικό μονόλογο του στιλ «κανείς δε με αγαπάει, κανείς δε με σκέφτεται, τους νιώθω όλους σαν εχθρούς, θα πεθάνω μόνος». Το καλό που σου θέλω, αυτές τις μέρες μην τυχόν και πιάσεις και διαβάσεις κανένα Καρυωτάκη, αυτό μας έλειπε. Επαναλαμβάνω. Abort mission. Over. Το ίδιο ισχύει και για οτιδήποτε παρεμφερές. Εντάξει;

Για το μονόλογο δε θα σου πω κάτι. Ξέρουμε και οι δυο μας ότι θα υπάρχει. Το θέμα είναι να αναγνωρίσεις ότι αυτές σου οι σκέψεις είναι τουλάχιστον μη ρεαλιστικές. Ας το πάρουμε από κάτι βασικό: ξύπνησαν, δηλαδή, όλοι μέσα σε μία μέρα και είπαν να σταματήσουν να σ’ αγαπούν ή να σε νοιάζονται. Τζακπότ, έπεσες μέσα. Και μαζί για δωράκι, είπαν να σου σπάσουν και τα νεύρα, επίτηδες πάντα. Καταλαβαίνεις πόσο μακριά απ’ την αλήθεια είμαστε αυτή τη στιγμή, έτσι δεν είναι; Καταλαβαίνεις τώρα, πόσο καλωδιωμένο είναι το κεφάλι στην αρνητικούρα;

Δε θ’ αρνηθώ ότι τέτοιες στιγμές είναι πραγματικά περίεργες. Δε θ’ αρνηθώ επίσης ότι τέτοιες στιγμές δεν αντέχονται. Κυρίως γιατί νιώθεις σαν τον τελευταίο άνθρωπο πάνω στη Γη. Όλοι είναι εξαφανισμένοι, κάπου στην κοσμάρα τους, συνδεδεμένοι με Κάιρο. Και να συζητήσεις μαζί τους, πάλι κάπου περίεργα θα καταλήξει οποιαδήποτε συζήτηση. Όχι, δεν είναι ο ανάδρομος Ερμής. Ούτε επειδή δε σε νοιάζονται. Είναι απλώς το μυαλό του καθενός που θέλει να ηρεμήσει. Ανάμεσα σ’ ένα σωρό βλακείες και σκέψεις καθημερινά, ένα διάλειμμα είναι απαραίτητο. Χρόνος και χώρος για μία ανάσα που λέμε.

Θυμάσαι πιο πάνω τι έλεγα; Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που νιώθουν ακριβώς όπως εσύ κι εγώ αυτή τη στιγμή. Σαν όλους τους άλλους που κάνουν ένα διάλειμμα αυτή τη στιγμή, το ίδιο χρειαζόμαστε και εμείς καμία φορά. Απλώς αλλάζει η στιγμή που το χρειάζεται ο καθένας. Δε θα πω τα κλασικά περί υπομονής και τα συναφή. Μόνο να πάρεις και εσύ μία βαθιά ανάσα.

Πίστεψέ με, το χρειάζεσαι κι εσύ. Α, και φάε καμία (ή δύο) σοκολάτες. Βοηθάνε να ξέρεις μέχρι να ξεκουμπιστούν αυτές οι μέρες οι παράξενες.