Παρεξηγημένα εμείς τα νυχτοπούλια

Ξεκινάει άλλο ένα πρωινό μιας καινούργιας ημέρας. Θα χτυπήσει το ξυπνητήρι κάπου στις 6, 7, 8 το πρωί, ανάλογα το πρόγραμμα του καθενός και σιγά-σιγά η μέρα θα πάρει τον δρόμο της. Μέχρι το απόγευμα που θα τελειώσει η δουλειά κι είναι η ώρα για γυμναστήριο, συναντήσεις με φίλους, ή ακόμα καλύτερα καναπές.

Φτάνει, βαρέθηκα. Μόλις μπήκα στον κόπο να περιγράψω για λίγες μόνο γραμμές το πρόγραμμα των πρωινών ανθρώπων -εγώ είμαι απ’ την άλλη πλευρά, με τους βραδινούς.

Καλώς ή κακώς, ζούμε σε έναν κόσμο με πρωινούς ανθρώπους. Δε σας κατηγορώ, να ξέρετε. Απλά έχετε κάποιες συνήθειες διαφορετικές από εμάς τους βραδινούς, όπως εμείς έχουμε τις δικές μας. Η διαφορά είναι ότι εσείς θεωρείστε φυσιολογικοί κι εμείς όχι. Εμείς είμαστε οι βρικόλακες, νυχτοφύλακες, μουρλοί και κυρίως οι τεμπέληδες, ενώ εσείς οι προκομμένοι, τα καλά παιδιά, τα παραδείγματα προς μίμηση.

Το ξυπνητήρι θα χτυπήσει πρωινιάτικα κι όσο και αν το μισείτε, θα σηκωθείτε, γιατί ξέρετε ότι σας περιμένει ο καφές σας, το τσάι σας. Εμείς πάλι όταν χτυπάει αυτό το αναθεματισμένο πράγμα, όχι απλά θα σηκωθούμε με τα χίλια ζόρια, αλλά το ότι μας περιμένει καφές και τσάι δε μας λέει απολύτως τίποτα. Θα μας φτιάξει τη διάθεση για λίγο, αλλά μετά η υπόλοιπη μέρα είναι απλά ένα μακρινάρι το οποίο δε λέει να τελειώσει.

Συνήθως είμαστε κατσούφηδες. Μπορεί να πέσει και καμία βρισιά. Είναι επιβεβαιωμένο ότι δε θα συνεννοηθούμε εύκολα εκείνο το ωραίο πρωί, γιατί μας καίει ο ήλιος. Τη λιακάδα την αγαπάμε, να τα λέμε κι αυτά. Λιακάδα, όμως, έχει και το μεσημέρι, που αν μας ρωτήσεις είναι εξαιρετική ώρα. Άλλωστε, το πιο πιθανό είναι να έχουμε δει ήδη την αυγούλα το πρωί πριν πάμε για ύπνο και να της είπαμε ήδη καλημέρα. Ε, φτάνει, ώρα για ύπνο τώρα.

Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά είναι όντως τόσο; Δεν τα πάμε καλά με τη συνήθεια του πρωινού. Δε θα σηκωθούμε ποτέ απ’ το χάραμα, εκτός κι αν όντως κάτι πρέπει να κάνουμε. Εκεί κι εμείς είμαστε στην ομάδα των πρωινών -γιούπι, high five κι όλα τα συναφή. Μετά πάλι θα κάνουμε παρέα με την αυγούλα το πρωί πριν πάμε για ύπνο.

Είμαστε παρεξηγημένοι εντελώς και το ξέρουμε, αλλά πραγματικά δεν είναι κάτι άλλο πέρα από διαφορά συνηθειών κι άλλο βιολογικό ρολόι του καθενός. Εσείς λειτουργείτε καλά το πρωί, εμείς απ’ το βράδυ και μετά. Ναι, παιδιά, όντως συμβαίνει αυτό.

Δεν είμαστε ούτε super heroes, ούτε παίρνουμε τίποτα, ούτε είμαστε εκτός τόπου και χρόνου. Άντε, αν θέλετε να μας λέτε κάτι, πείτε μας ζόμπι· συνήθως έτσι λέμε και τους εαυτούς μας από μόνοι μας. Ή έχεις αυτογνωσία ή δεν έχεις. Είναι απλά που ποτέ δε θα μπούμε σε αυτό το κουτάκι της συνήθειας που φαίνεται να είναι διαδεδομένο. Που και να το ακολουθήσουμε, είναι σίγουρο ότι θα το βαρεθούμε -γιατί δεν είμαστε εμείς.

Άλλωστε, δε νομίζω κάποιο νυχτοπούλι να χαράμιζε εύκολα αυτή τη βραδινή ευφορία που νιώθει όταν περιβάλλεται από αυτή την ωραία ησυχία της νύχτας. Δε σε ενοχλεί κανείς. Κανένας δε μιλάει, κανείς δε σε διακόπτει. Κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί ή τη δουλειά σου με την απόλυτη ησυχία σου, που δεν πρόκειται να τη βρεις κάπως αλλιώς. Αποφορτίζεσαι. Διαβάζεις. Ονειρεύεσαι. Σχεδιάζεις το μέλλον. Τα βρίσκεις με το παρελθόν σου. Όλα είναι πιο ωραία τη νύχτα, το έχουμε ξαναπεί αυτό.

Ξαναρωτάω, είναι όντως τόσο τρελό; Δε νομίζω. Ο καθένας μας μπορεί να κοιμάται όποτε θέλει. Όσο εσείς μας περνάτε για εντελώς τρελούς, άλλο τόσο τρελοί φαίνεστε κι εσείς στα μάτια μας. Αγάπη, παιδιά κι όχι πόλεμο. Είμαστε μια πολύ ωραία, χαρωπή οικογένεια όλοι, με τα πρωινά τα παιδάκια και τα βραδινά που συνήθως χασμουριούνται, αλλά δε μας πειράζει. Υπάρχει χώρος για όλους και μπόλικο τσάι και καφές, προς το παρόν στον πλανήτη, για να κάνει τον αποχωρισμό απ’ το κρεβάτι λίγο καλύτερο.