Τα ανείπωτα γεννούν τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις

Λόγια. Η στήριξη της επικοινωνίας, η γέφυρα μεταξύ πολλών ανθρώπων, μα κι η αιτία για σπάσιμο πολλών δεσμών. Ή μήπως όχι;

Είναι αρκετές οι φορές που δε χρειάζεται να πεις κάτι για να σε κατανοήσει ο άλλος -κι αυτό πάντα θα είναι κάτι αξιοθαύμαστο και κυρίως μοναδικό. Είναι επίσης οι φορές που η κουβέντα ή τα λόγια είναι ό,τι πιο ζητούμενο εκείνη τη στιγμή· και δε θα έχει την ευκαιρία να βρει κάποιο υποκατάστατο ή μια άλλη χρονική περίοδο. Κάποιες φορές θα είναι ή τώρα ή ποτέ. Κάποιες στιγμές πάλι είναι καλύτερο να περιμένει για να ειπωθεί. Το πράγμα πάντα θα πηγαίνει ανάλογα με την κατάσταση.

Αν είναι να περιμένουν οι κουβέντες για να ειπωθούν, ίσως να έχουν και μια δεύτερη ευκαιρία να επιδιορθώσουν. Σε κάποιες άλλες κουβέντες αυτή η ευκαιρία δε δίνεται ή δεν αρπάζεται ποτέ. Κι αυτό ίσως να είναι και το πιο στενάχωρο.

Βγες έξω και ρώτα τους ανθρώπους. Ο καθένας τους θα έχει μπλεχτεί σε παρεξηγήσεις με λόγια και κουβέντες βαριές που ίσως τους πλήγωσαν. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που θα πονάει πιο βαθιά. Είναι όλες αυτές οι γέφυρες που υπήρχαν κάποτε ανάμεσα σε εκείνους και σε ανθρώπους που αγαπούσαν και γκρεμίστηκαν από λόγια και κουβέντες που δεν ειπώθηκαν και δεν εκφράστηκαν ποτέ.

Δεν υπήρχε ποτέ η επικοινωνία και η ανταλλαγή της σκέψης που ίσως τότε θα ηρεμούσε τις ψυχές τους κι ίσως και λίγο τον πόνο που ένιωθαν και νιώθουν ακόμα. Ο καθένας έβγαλε τα συμπεράσματά του μόνος του, έκρινε με τη δική του λογική και τις εμπειρίες του κι όλο το θέμα έμεινε εκεί.

Θα έμειναν κι οι δύο με τη σκέψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι κι είναι φτιαγμένοι να πληγώνουν ο ένας τον άλλο. Θα υπέθεσαν ότι οι σχέσεις με τους άλλους δεν αξίζουν κι είναι πιο πολύ βάσανο παρά ευτυχία. Θα κάθονται να κατηγορούν ο ένας τον άλλο, θεωρώντας ότι είναι πολύ λάθος απέναντί τους.

Θα μιλάνε για δειλία στις παρέες, για την ειλικρίνεια που χάθηκε και χάνεται μέρα με τη μέρα. Θα αισθάνονται θυμό κι απογοήτευση. Θα πνίγονται μέσα στην ίδια τους τη μιζέρια, πάντα έτοιμοι μπροστά τους, με την κατηγορία προς τον έναν άνθρωπο που δεν είχε τα κότσια να τους πει αυτά που έπρεπε να πει.

Ένας ωραιότατος φαύλος κύκλος, ένα χάος με ένα ξεκάθαρο δείγμα του εγωισμού. Ένας κύκλος γεμάτο απωθημένα, γεμάτος δίψα για εκδίκηση, δίψα για μελλοντικό χαμένο αίμα με τη δικαιολογία και την ψευδαίσθηση ότι είναι κάτι χρωστούμενο απ’ τους μελλοντικούς ανθρώπους που θα έρθουν στη ζωή.

Κι όλο αυτό γιατί; Για μερικά ανείπωτα λόγια που δεν πέρασαν, δεν ακούστηκαν, δεν ελήφθησαν, δεν ειπώθηκαν. Και θα είναι λίγες οι φορές που θα ειπωθούν, καθώς λίγοι ξέρουν να δαμάζουν το τέρας του εγωισμού. Και λίγοι είναι επίσης εκείνοι που αντιλαμβάνονται το τι διαφορά κάνει η εξήγηση σε μια κατάσταση που συμβαίνει.

Προφανώς και δε χωρά εξήγηση σε όλα. Μα σε κάποια πράγματα χωράει και με το παραπάνω κι είναι κάτι που οφείλεται να προσφερθεί σε κάποιον. Αλλιώς μένει με τη δική του εικόνα των πραγμάτων και τα δικά του συμπεράσματα -τα οποία κιόλας μπορεί να μην έχουν κάποια ισχύ κι επαφή με το τι πραγματικά συμβαίνει.

Πολλές εικόνες έχουν αμαυρωθεί λόγω αυτών των ανείπωτων. Πολλοί έχουν περαστεί για καθάρματα, πολλοί είναι εκείνοι που φάνηκαν αναίσθητοι. Μα ίσως να είναι κι αυτό το τίμημα του ανείπωτου.  Άλλωστε, δε δίνεται και ποτέ το έναυσμα κι η τροφή για να πιστέψει ο άλλος το αντίθετο.

Εκτός κι αν αυτά τα ανείπωτα βρουν τη θέση και το υποκείμενο στο οποίο θέλουν να απευθυνθούν. Τότε αλλάζουν όλα. Οι γέφυρες ξαναχτίζονται, ίσως και πιο δυνατές από ποτέ. Τα σενάρια, τα λάθος συμπεράσματα κι οι λάθος εντυπώσεις σταματούν.

Σίγουρα για κάποια ανείπωτα να είναι αργά. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» δε λένε;

Κάτι θα ξέρουν για να το λένε. Στην τελική, αρπάζεται μια ευκαιρία από τα μαλλιά με την ελπίδα να χτιστεί πάλι κάτι απ’ την αρχή.

Κι ας είναι αργά· υπάρχει πάντα κάτι που μπορεί να ειπωθεί.